Uniesienie

W sierpniu Pan Król podarował nam swoją powieść "Outsider", od której dech mi zaparło. Kiedy dowiedziałam się, że w listopadzie swoją premierę ma "Uniesienie", strasznie się ucieszyłam.

Szybko dodałam na półkę w aplikacji czytelniczej i zobaczyłam, że to jest bardziej opowiadanie niż powieść - sami wiecie trochę ponad 100 stron od Pana Króla to trochę mało. Mniejsza o to, książka zapowiadana była jako historia o gościu, który traci na wadze w bardzo osobliwy sposób - nie chudnie fizycznie, ale traci masę, zupełnie jakby tracił grawitację. Sytuacja postępuje - zbliża się dzień zero.

Z opisu wynika, że dzień zero to będzie coś wielkiego, coś takiego od czego wyskoczymy z kapci. I tu poraz pierwszy chyba Pan Król zawiódł - przynajmniej mnie. Zakończenie mnie rozczarowało. Zbyt przewidywalne, sama historia jest niedopowiedziana, jakaś taka nijaka. Mam wrażenie, że to wstęp do jakiejś grubszej historii, a nie samodzielna powieść.

Nie mówię, że to kiepska pozycja, ale nie jest to majstersztyk w wykonaniu Kinga. Czyta się bardzo szybko, ale równie szybko musimy się pożegnać z Castle Rock i jego mieszkańcami. Daje 2,5 prawie 3/5 gwiazdek, bo jednak za mało Kinga w Kingu.

Odlotowo.

"Uniesienie" to taka ugrzeczniona wersja "Chudszego". Przykro mi, ale nie potrafię się wznieść (ha, ha) ponad to skojarzenie. A może właśnie tak miało być, w końcu autorem poprzedniej wersji historii o dziwnej utracie wagi, był ten gagatek Richard Bachman.

Teraz pozostaje odpowiedzieć na pytanie - podobało się, czy nie? I wiecie co? Nie wiem.

Tak sobie czytałam i myślałam - naprawdę? King napisał historię z tolerancyjnym morałem? Z drugiej strony dlaczego miałby jej nie napisać, żyje w wolnym kraju, robi co chce, jego sprawa. Tyle, że ja takich bajeczek nie kupuję i nie czytam (chyba, że to King, wtedy kupuję w ciemno i czytam i zastanawiam się co ja robię ze swoim życiem).

Czy to doświadczenie było mi potrzebne? Nie. Czy zmieniło coś w moim życiu? Nie. Czy jestem zadowolona z lektury? Nie do końca. Czy to jest zła książka? Nie.

Podsumowując - nieszkodliwe, absolutnie NIE horrorowe, cukierkowate opowiadanie Króla. Nie za to pana pokochałam, panie King. Ale właściwie nic to pana nie obchodzi. I dobrze.

Krótka opowieść króla grozy, która choć fantastyczna nie przeraża. Sielskość tej historii nie pasuje do Stephena Kinga jakiego znamy. Niemniej jednak przywołuje dobre wspomnienia i miłe chwile.

Miasteczko Castle Rock Stephena Kinga ani trochę nie jest normalne, chociaż na pierwszy rzut oka nie odbiega od normy. Chodzi o to drugie spojrzenie, którym je obdarzysz i zobaczysz więcej niż byś chciał.

Scott Carey to duży facet, z dużym apetytem, domem i brzuchem. Rozwodnik, aktywnie spędzający czas, z szansą zbicia niemałego majątku dzięki nowemu, atrakcyjnemu zleceniu. Mieszka w Castle Rock. Chwilowo jego największym utrapieniem są dwa pieski sąsiadek załatwiające swoje nieczyste sprawy w jego ogródku na tyłach domu. Jest jeszcze kwestia utraty wagi. Scott mierzy ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu i tracąc parę kilo naprawdę cieszy się z tego faktu. Problem pojawia się, kiedy mężczyzna odkrywa, że nadprogramowych kilogramów wciąż ubywa, a waga szaleję pokazując taki sam wynik, mimo że Scott stoi na niej z hantlami w ręku. Dziwna anomalia wciąż się pogłębia, równocześnie z problemami z sąsiadkami. Kiedy waga osiąga jeszcze niższy wynik, mimo, że Scott wygląda tak samo, bohater odkrywa, ze czuję się rewelacyjnie, a życie nabiera wyraźniejszych kolorów. Wie, że to właśnie jego spotkało coś niezwykłego i postanawia korzystać z tych chwil "niewiarygodnej lekkości bytu".

Historię Stephena Kinga przeczytałam w mniej niż godzinę. Nie wiem dlaczego, ale dla mnie przybrała nieco zdeformowany charakter przypowieści. Chyba przez te prawdy moralne jakie ze sobą niosła. Tak naprawdę nie wiem czy przygoda Scotta w jakiś sposób mnie poniosła, uniosła. Dziwny niedosyt ...