Później

Nowy rok nowy King. To znaczy nowy rok nowa książka Kinga, chociaż tym razem jednak trochę jak w tym powiedzeniu ludzi co to od jutra zaczynają się odchudzać, albo rzucają fajki, albo zaczynają ćwiczyć tymi hantlami z piwnicy co już zdążyły zardzewieć od ostatniego machania, bo wujkowi Stefanowi na pewno nic nie zdążyło nawet pokryć się kurzem, a wręcz przeciwnie - w tym roku wrócił odświeżony - jak Metallica, która znowu "wraca do korzeni" i nagrywa trash. I ja to kupuję (ostatnią Metallicę i nowego Kinga).

Pisał o tym w swojej opinii "Później" @Fredkowski, że wujek Stefan jest świetnym storytellerem, potrafiącym przygwoździć czytelnika do książki, zdobyć jego uwagę, zaciekawić i zmusić do przewracania stron - nie ważne, że temat chłopca widzącego zmarłych (tak, jak w tamtym filmie z Brucem Willisem) jest oklepany jak Gołota przez Tysona, że zakończenie jest takie sobie i jakoś dziwnie się urywa, jakby Król chciał sobie jeszcze popisać, ale żona odłączyła mu komputer od prądu (może będzie druga część?). To wszystko nieważne, bo "Później" to King, którego uwielbiam - łączący skrajności: straszny i dowcipny, obrzydliwy i ciepły, oklepany ale zaskakujący.

Daję 8/10, chociaż jak za rok wrócę myślami do tej książki, to stwierdzę, że zawyżyłem.

Everybody Lies

(no chyba że nie żyją, wtedy nie)

Jamie posiada pewien szczególny dar - widzi zmarłych. Może nawet z nimi gadać, dzięki czemu dowiedział się, że nieżyjący nie mogą kłamać. Gdyby się tak głębiej zastanowić, to jest bardzo przydatna umiejętność – nie wiesz gdzie zmarła żona schowała biżuterię? Jamie może ją zapytać. Jak rozwiązać sprawę nieuchwytnego mordercy? Dlaczego nie zapytać ofiary, kto ją zabił? Talent Jamiego wydaje się mieć, poza oczywiście widzeniem samych zmarłych, wiele pozytywnych stron. Tylko czy na pewno to jest dobre dla niego samego? Kiedy patrzysz w otchłań, to otchłań spogląda na ciebie – o ile rozmawia się ze zmarłą miłą sąsiadką nic się nie dzieje, ale jeżeli będzie to bardzo, bardzo zły człowiek, który zginął śmiercią niekoniecznie naturalną?

Ciekawe podejście do tematu, szanuję. Zakończenie też. Wystarczyły dwie litery, żebym pomyślała "a niech to!".

Jamie widzi zmarłych. Są raczej wyluzowani, życiowe sprawy przestają ich obchodzić niemal natychmiast. Ich szczątkowa obecność po tej stronie nie trwa długo: ich głosy cichną, a oni sami wkrótce potem znikają na dobre. Chyba że akurat nie...
Niby to historia o duchach, a sam narrator uprzedza, że to horror, ale tego horroru za dużo nie uświadczymy. Za to - jak to często u Kinga, a zwłaszcza w jego nowszych powieściach - wątek obyczajowy dominuje nad dreszczykiem wywołanym paranormalnością. Pochłonęłam "Później" nie dla typa płonącego trupim światłem, ale dla kapitalnej relacji o zmaganiach samotnej matki i jej syna, ich triumfach i rozczarowaniach, począwszy od dziecięcego rysunku zielonego indyka, poprzez upadek finansowy, do ponownego wypłynięcia na powierzchnię.
Wraca również drogi autorowi temat pisarstwa - mamy znów wątek autora, któremu śmierć nie pozwala dokończyć dzieła, czyli tworzonego cyklu książek. Sytuacja nieco inna niż w "Znalezione nie kradzione", gdzie pisarz tekst napisał, tylko go nie publikował z własnej woli, ale widać, że temat pośmiertnych losów autorskich rękopisów wciąż Kinga niepokoi.

Przyznaję, że chyba po raz pierwszy jestem rozczarowana książką Kinga. Odkąd pamiętam, lubię tego pisarza i przeczytałam sporo jego książek, z różnego okresu jego twórczości. Lubię jego rozbudowane opisy i wszelakie dygresje. Jednak tym razem, chyba trochę przesadził w tym ględzeniu. Miałam wrażenie, że "Później" się już nigdy nie rozkręci, ani później, ani wcale.

Pisarz ten przyzwyczaił mnie też do sytuacyjnej grozy w swoich powieściach. Nawet jeśli to nie był horror, tylko np. kryminał, to groza różnego rodzaju, zawsze była wyczuwalna. Przynajmniej ja ją wyczuwałam. Tym razem jej zupełnie nie poczułam, nawet przy makabrycznych opisach ludzi, duchów?, które widział Jamie. Powtarzanie co i raz, że "to jest horror", też nie pomogło. Zauważyłam też jeszcze jedną niepokojącą mnie sprawę. W książce tej jest za dużo przekleństw nieadekwatnych zupełnie do sytuacji.

Do tej pory taki mistrz jak KING, nie musiał się uciekać do uzdatniania swoich opowieści w ten właśnie sposób, za to też go ceniłam. To wciąż dobra książka, warsztatowo dobra, ale niczego innego w tym temacie po Kingu się nie spodziewałam, natomiast fabularnie, jak dla mnie, spore rozczarowanie...

Najnowsza książka Stephena Kinga Później zapowiadała się dobrze i horrorowo od samego początku. Bohater mający dar widzenia zmarłych i związane z tym kłopoty zaciekawiły mnie do tego stopnia, że postanowiłem sięgnąć po najnowszą powieść autora. Spodziewałem się powieści grozy w starym stylu pełnej mrocznego klimatu, scen wywołujących gęsią skórkę podczas czytania i zaskakujących zwrotów akcji. Stephen King dotychczas nie zawiódł mnie i miałem nadzieje, że tak będzie przy książce Później. Dlatego z wielką chęcią sięgnąłem po powieść, aby przekonać się co przygotował dla mnie autor.

Książka Później ma ciekawy pomysł już kiedyś wykorzystany w świetny sposób przy Lśnieniu tegoż autora dotyczący małoletniego bohatera mającego dar widzenia zmarłych. Ciekawa koncepcja dająca wiele możliwości Stephenowi Kingowi, który umie opowiadać jak mało kto do stworzenia opowieści grozy z prawdziwego zdarzenia. Rozpoczyna się zwyczajnie od relacji pomiędzy nastoletnim Jamie i matki próbującej związać koniec z końcem, aby zapewnić synowi przyszłość. Poznajemy problemy, wynikające kłopoty i dylematy jakie ich trapią. Opowieść na pozór zwyczajna i obyczajowa o dorastaniu bohatera ze wszystkimi tego wadami oraz zaletami. Autor w takich klimatach również czuje się jak ryba w wodzie i snucie gawędziarskim, lecz nie przynudzającym stylem sprawdza się idealnie w tym przypadku. Jamie na pozór zwyczajny chłopak ma swoją tajemnicę jaką jest widzenie zmarłych i problemy wieku dojrze...

Nareszcie zła passa przerwana! Bez chwili namysłu sięgnęłam po pewniaka, czyli Mistrza Kinga. Wszystkie spotkania z nim uważam za nader satysfakcjonujące. Mam wrażenie, że gdyby pisał etykiety ze składem zupek chińskich, to zrobiłby to w taki sposób, że pochłaniałabym je wraz z opakowaniem 😂.

Gdy tylko przeczytałam kilka słów o jego najnowszej powieści, nieodparcie nasunęło mi się skojarzenie z filmem "Szósty zmysł" i genialną rolą Joela Osmenta chłopca, który widział zmarłych.

Jamiego wychowała mama. Ta relacja jest dla niego niezwykle ważna i pozwoliła mu
pozostać przy zdrowych zmysłach za każdym razem, gdy widział zmarłych ludzi.
Już mając sześć lat, zobaczył martwego rowerzystę, stojącego obok swych zmasakrowanych zwłok. Innym razem nieżyjąca już sąsiadka wyjawia mu, gdzie ukryła swoje kosztowności, bo zmarli nie mogą kłamać. Chłopiec obiecał mamie, że nikomu nie zdradzi swego sekretu, do czasu, gdy owe "umiejętności" mogą uratować ich od bankructwa.

Narracja pierwszoosobowa, pełna humoru i autoironii powoduje, iż natychmiast odczuwam sympatię do głównego bohatera, zwłaszcza że autor rewelacyjnie oddał "ducha" tego młodego chłopaka. Nie jest to horror, w starym dobrym stylu Mistrza, ale co tu dużo gadać, ten stary gawędziarz znowu rzucił na mnie urok i wciągnął w wykreowany przez siebie świat. Zamysł bardzo ciekawy i znakomicie wykonany, a mrok i strachy Kinga, działały na moją wyobraźnię, budząc lekki niepokój. W każdym razie, o cz...

Zapowiadało się świetnie, chłopiec, który potrafi rozmawiać ze zmarłymi. Na pytania Jamie'go mają obowiązek odpowiadać tylko prawdę, dzięki czemu może uratować on życie innym ludziom, ale też dowiedzieć się więcej o sobie.

Książka napisana prostym językiem, momentami nawet potocznym, więc czytało się ją szybko. Sam pomysł świetny, ale uważam, że mamy tu do czynienia z niewykorzystanym potencjałem. Narracja prowadzona z perspektywy Jamie'go jest tutaj na plus, bo jego przemyślenia są ciekawe i to jak radzi, bądź nie radzi, sobie ze swoim darem również jest interesujące. Natomiast sama postać Jamie'go mimo swojego charakteru nie została do końca dobrze napisana, coś poszło nie tak. Nie pasowało mi, że w jednym momencie dziecko potrafiło zrozumieć wiele skomplikowanych rzeczy i wysnuwać swoje logiczne teorie, a nie rozumieć prostych rzeczy i zdań wypowiadanych przez dorosłych. Jego relacja z matką, była momentami wręcz niezdrowa.

Książka była bardzo przewidywalna, przez co wydarzenia, które miały miejsce były momentami nudne. Podobał mi się początek wątku z Grzmociarzem, ale jego zakończenie jakoś nie przypadło mi do gustu. Przez skakanie w czasie, wracanie do wydarzeń wcześniejszych była również dość chaotyczna w odbiorze. Jak dla mnie nie był to horror (w założeniu chyba powinien być straszny, a ten nie był ani trochę), a podkreślanie gatunku przez autora w wypowiadanych przez bohatera słowach, było totalnie niepotrzebne.

Podsumowując, rozczarow...

I znów Kingowi się udało. Kolejna książka która wyszła z pod pióra mistrza i kolejny sukces.

Ciekawa fabuła napisana w stylu opowiadania. Świat widziany oczami małego chłopca w którym pojawiają się zmarli tuż po ich śmierci. Jamie nie tylko ich widzi ale również może z nimi rozmawiać.

Pomimo iż powieść wpisuje się charakterem w styl Kinga to nie jest to typowy horror, raczej obyczajówka z wątkiem paranormalnym. Książkę czyta się błyskawicznie i z ogromną ciekawością. Właśnie mogą po nią sięgnąć wszyscy nie tylko miłośnicy gatunku. Prawdziwy majstersztyk. Kawał dobrej roboty 👍

Jeszcze nie czytałam tak krótkiej opowiastki w wykonaniu Kinga. Przyzwyczajona do czytania bardziej opasłych i niejednokrotnie przegadanych tomiszczy, trochę się zdziwiłam, że historia ma trochę ponad 200 stron, więc dla mnie była do łykniecia w jeden wieczór.

Nie wiem w sumie co o niej myśleć, bo takie najgorsze toto znowu nie jest, ale czy aż tak dobre, żeby dać jej AŻ 7 gwiazdek? Też nie. Niby to horror więc powinno straszyć, a wcale nie straszy - wręcz bawi w niektórych momentach. King mnie przyzwyczaił do całkiem innego stylu i tego mi najbardziej w tej książce brakowało.
Myślę, że ocena 6 będzie w sam raz.

4 King w tym miesiącu, co oznacza, że i zrobiłem pandemiczne zaległości. I znowu mi się podobało. Jeden minus, lektura szybkościowa. Kilka godzin i książka przeczytana. Ale King to King, więc nie był to czas zmarnowany.

Najważniejszą zaletą mojego kolejnego powrotu do twórczości Stephena Kinga okazała się nietypowa dla tego autora zwięzłość opowiedzianej historii. King jest tak sprawnym rzemieślnikiem, że nie popełnia błędów w konstrukcji fabuły, ale czasami uwielbia rozdmuchiwać banalne historyjki do rozmiarów epopei. Historia Jamiego Conklina, który od dziecka widzi duchy, mogła zostać rozbudowana w wielu wymiarach jako fantasy, horror, kronika dorastania niezwykłego dziecka czy przygodowa opowieść dla młodzieży, ale King sam ograniczył sobie opcje, decydując się na narratora, którego obecność eliminuje sporą część napięcia i emocji. Czytelniczki i czytelnicy z góry wiedzą, że bohater przeżyje tę historię w jednym, funkcjonalnym kawałku i nie muszą się o niego martwić. Pomimo tego całość jest na tyle interesująca, że przewracanie kartek każdemu będzie szło sprawnie. King w dalszym ciągu potrafi skonstruować z wyświechtanych motywów przyzwoitą opowieść. Co prawda, główny bohater może trochę drażnić dziecięcą naiwnością, ale trudno nie żywić do niego sympatii, gdy ściera się zarówno z przyziemnymi zagrożeniami współczesnego świata, pełnego skorumpowanych gliniarzy i narkomanów, i nadnaturalnymi zagrożeniami z zaświatów.
Książka w wydaniu limitowanym ma niestety zintegrowaną oprawę zamiast twardej, ale dobrze się prezentuje graficznie, nawet jeśli nie każdemu podoba się zadrukowywanie bocznych powierzchni bloku stron. Ma też nieco sztucznie zawyżoną objętość, dzięki dużej czcionce, b...

Jamie widzi zmarłych - jedni są mili, drudzy nie. Ale zawsze muszą mówić prawdę.

Kinga czytam okazjonalnie, fanką nazwać się nie mogę, ale lubię jego książki za to, że potrafi pokazać straszne rzeczy idealnie wplecione w rzeczywistość. I tak było tym razem. Totalnie mi nie przeszkadza długość tej książki czy bezpośredniość w zwracaniu się do czytelnika. Prosty język, z czasem perspektywy dziecka dodał tutaj dodatkowego mrocznego sznitu. Może to nie jest horror przy którym bym się bała czy nie mogła zasnąć, ale cała fabuła na pograniczu realności i fantastyki mocno mnie angażowała. Chłopiec musi mierzyć się nie tylko z naprzyrodzonymi bytami, duchami zmarłych, którzy w większości są nieszkodliwi. Prawdziwe zagrożenie czycha ze strony żywych i tego chłopiec dowie się dopiero z czasem.

Ciekawy pomysł, dobrze przedstawiony, może trochę krótko i zwięźle, ale wydaje mi się, że dodatkowe opisy niczego nowego by tu nie wniosły. Mnie się podobało, byłam zainteresowana, a moja sympatia do autora pozostaje niezmienna.

Mroźno, Mroźno, Mroźno...




Stephen King zasłużenie zyskał miano mistrza horroru, jednak nieustannie udowadnia, że nie da się tak jednoznacznie zaszufladkować. Potrafi bowiem pisać dzieła monumentalne jak „Bastion”, horrory mrożące krew w żyłach, czy opowieści, które po prostu świetnie się czyta. Ci, którzy po "Później" oczekiwali mroku mogli się zawieść, tym bardziej, że i blurb wprowadza nieco w błąd sugerując przerażający horror. Nie znajdziecie tu bowiem grozy, a dość lekką i dobrą rozrywkę.

Jamie Conklin widzi zmarłych. Ale to nie wszystko. Może z nimi rozmawiać i co ważne, muszą mówić mu prawdę. Ta umiejętność, a może przypadłość kładzie się cieniem na całym życiu chłopca. Bo czy widok zmasakrowanych w wypadku zwłok nie odbije się na psychice dziecka? Czy jego odmienność i skrywany przed światem sekret nie wpłyną na relacje z innymi?

Przyjdzie moment gdy od jego umiejętności będzie zależał los wielu ludzi, jednak nie spodziewa się jakie konsekwencje będzie musiał ponieść i z czym się zmierzyć. W dobrych rękach jego los okaże się darem, ale obudzi również chęć wykorzystania go przez osoby ze złymi zamiarami.

Ta tocząca się dość powoli opowieść skupia się przede wszystkim na bohaterze, pokazując jego specyficzne dzieciństwo naznaczone śmiercią i obecnością duchów. I to on napędza tę historię, zachęcając do przewracania kolejnej i kolejnej strony. I choć nie budzi przerażenia, to stanowi świetną rozrywkę na jeden wieczór.