Talizman

"Nic nie jest twoje, jeśli nie potrafisz się tego wyrzec"

Taka bajka dla dorosłych lub dla bardzo starszych dzieci, ponieważ dużo w niej zachowań przemocowych i brutalnych scen. Książka gruba ilością stron, ale i zdarzeń oraz "przygód" z jakimi styka się w swej wędrówce po talizman, dwunastoletni Jack Sawyer, oraz jego przyjaciele, z których mi do gustu przypadł najbardziej, Wilk i jego brat z miotu.

Dobrze się czytało, chociaż książka mogłaby być trochę mniej, powiedzmy rozbudowana. Jednak przecież dbałość o szczegóły i zagęszczenie przekazu, to też domena Kinga, a trochę powtórzeń jeszcze nikogo nie zabiło 😉. Zresztą po zastanowieniu się, stwierdzam, iż dobrze, że one były, bo przy tej ilości postaci z obydwu światów, bez nich mogłabym się pogubić.

Stwierdzam również, że pod płaszczykiem strasznej, ale bajki o światach równoległych, autorzy opowiadają o chciwości i o tym, co ona potrafi z człowiekiem zrobić. Chciwości i władzy, która jest w stanie wypatroszyć zwykłego człowieka, ojca rodziny z wszelkiej empatii i uczucia nawet do własnego syna.

Jednak skutki chciwości dotyczą nie tylko pojedynczego człowieka, czy nawet jednostkowej rodziny, dotyczą całej planety. Świata, który znamy, a który z powodu pożądliwości ludzi dzierżących władzę, może ulec diametralnej zmianie. A potem już tylko "spustoszone ziemie", deformacje i skutki choroby popromiennej...

Mimo że jak każda bajka i ta kończy się dobrze, to jednak okropne obrazy,...

Ciekawa sprawa. To chyba pierwsza książka Kinga jaką czytam, w której aż tak bardzo widzę.. baśń. Oczywiście, miejscami brudną i okrutną, ale taki już ma styl. Znajdujemy tu stałe motywy prozy Kinga, czyli Długaśną Podróż (przypomina mi się saga "Mroczna Wieża) i Nad Wiek Dojrzałego Dzieciaka. Tradycyjnie to drugie deko mnie irytuje, bo oczywiście Jack/ Jason ociera się niemal o witrażowy ideał, a to daje odczucie głębszej fantastyki, niż wilkołaki, albo chodzące trupy. I tak jest lepiej niż w "Komórce" gdzie dwunastolatek cytował Nietzschego.
I najlepsze: pomimo tego że książka jest dość cegłopodobna (750 stron) nie ma się wrażenia, że autor pisał na siłę, byle dłużej. Opowiedzenie tej historii właśnie tyle miało zająć miejsca, nie widać tu podrozdziałów które można by bez szkody dla fabuły wywalić, aby zaoszczędzić trochę tuszu i papieru.
Bardzo mocna pozycja, w sam raz na zimowy wieczór, kiedy nie chce się wychodzić z mieszkania.