@Lady_in_Red

Za oknem jeszcze zimowo, ale w głowie już tęsknota za eksplozją kolorów. Nowe grafiki spod mojego piórka już szykują się na wiosenny sezon 😊

Pozostając w klimacie długich, jesiennych wieczorów postanowiłam moje projekty graficzne z motywem 🦊lisków, które pojawiły się na smyczach i obrożach w sklepie Psitulanki, wykorzystać w nowy sposób. Tak powstały nowe kubeczki prezentujące różne lisie sprawki🦊.

W końcu co może być lepszego w jesieni niż wygodny fotel, dobra książka i ciepła herbata w uroczym „opakowaniu”?☕📚

Grafika nadrukowana na kubeczkach w całości pochodzi spod mojego piórka 🎨😊 Jak Wam się podoba? Liczę, że nowe kubeczki sprawdzą się idealnie na prezent dla fanów herbaty, kawy i gorącej czekolady w jesienno-zimowym okresie 😊

Gadżety z moimi grafikami niezmiennie dostępne w sklepie psitulanki.pl i poprzez instagramowe konto Psitulanki.

Dzisiaj DIY w nieco bardziej zaawansowanej odsłonie😊 Chciałam pokazać wam czym zajmuję się po godzinach. Wspomniałam kiedyś, że zafascynowałam się grafiką komputerową i w miarę możliwości zaczęłam iść w tym kierunku. Tak się złożyło, że bliska mi osoba w podobnym czasie odnalazła w sobie pasję do… szycia. Z tego połączenia powstał jeden wspólny projekt biznesu.

Tym samym dziś mogę zaprezentować wam piękne i unikalne akcesoria dla zwierząt. Wszystkie robione są własnoręcznie w domowym zaciszu pewnej zdolnej i upartej osóbki, które wkłada w swoją pracę całe swoje serce❤️.

Jaki  w tym mój udział? Otóż część wzorów taśm (a będzie ich jeszcze więcej), z których Psitulanki szyją szelki, obroże i smycze dla zwierzaków to moje własne projekty🎨 😊 Starałam się by były wyjątkowe, niepowtarzalne i przede wszystkim miłe dla oka. Psitulanki zadbały o to by były solidne i bezpieczne dla psów i kotów🐶🐱🐕.

To moje pierwsze projekty zrealizowane w druku, więc mam do nich ogromny sentyment. Powoli powstają też wyjątkowe kubeczki🥛 dla miłośników czworonogów. Jeśli będziecie chcieli śledzić dalsze losy współpracy mojej i Psitulanek, będzie mi miło zaprosić was do instagramowego profilu Psitulanki

Jeśli chcielibyście obdarować swoich czworonożnych przyjaciół nowymi i unikatowymi gadżetami kontaktujcie się z Psitulankami przez insta lub zajrzyjcie bezpośrednio do sklepu : psitulanki.pl Ja tu jestem tylko od tworzenia i rysowania dla was nowych wzorów - i  w tym czuje się najlepiej 😄 🙋

Z całego serducha polecam wam zwłaszcza świeżutkie jesienne wzory spod mojego piórka, pięknie się prezentują!

Z dumą przeczytałam ostatnie informacje o laureatach nagrody literackiej „Nike” 2022. Wiadomość, że zwycięzcą tak ważnej w Polskiej literaturze nagrody został profesor Jerzy Jarniewicz obudziła we mnie masę ciepłych wspomnień. 🙂

(zdjęcie pochodzi ze strony wydziału filologicznego UŁ)

Za czasów studenckich miałam przyjemność uczęszczać na wykłady pana profesora w zakresie studiów literatury brytyjskiej i przekładu literackiego📚📖. Te chwile spędzone na auli zawsze były niezwykle inspirujące. Nie tylko otwierały oczy na szerokie pole interpretacji - zwłaszcza w poezji, ale uczyły chłonąć dzieła literackie jako akt twórczy (zarówno po stronie pisarza jak i czytelnika) wszystkimi zmysłami. Miło słyszeć, że człowiek o takiej wrażliwości na słowo pisane i o znaczącym dorobku kulturowym został doceniony. Oby ta dobra passa była kolejną inspiracją i otwierała nowe drogi do twórczego rozwoju. Gratulacje!👏

Cześć!

Wracam „na kanapę” ze świeżutką recenzją. Na talerzu dziś moja subiektywna opinia o książce Tomasza Piątka pt. „Morawiecki i jego tajemnice” wydawnictwa Arbitror. W samej recenzji staram się skupić zasadniczo i merytorycznie na samej książce, ale tutaj muszę przyznać że ten tytuł zablokował mnie z czytaniem na dłuuuugie tygodnie. Poważnie.

Pragnę podkreślić, że to nie oznacza wcale, że książka sama w sobie jest kiepska. Absolutnie. Po prostu przypomniała mi dlaczego książki o polityce… zupełnie nie są dla mnie! Wybierając ten tytuł sama zrobiłam sobie krzywdę. Może to śmieszne, ale nienawidzę niedokończonych tytułów. Tak mam, i jest to silniejsze ode mnie. Niedokończona książka nie daje mi spokoju. Jeśli już zaczęłam coś czytać, nie potrafię tego zostawić. Po prostu muszę dobrnąć do końca żeby mieć to poczucie że moja opinia na temat tego kawałka literatury jest pełna, nieoparta na pierwszym wrażeniu. Tak było i tym razem. Choć bardzo nie miałam ochoty siadać do kolejnych stron politycznych intryg nie byłam w stanie zacząć nowej książki ze świadomością że tu jest jakiś niedokończony temat. Tym sposobem w pocie czoła brnęłam do epilogu tygodniami bo… ja jednak nie lubię książek o polityce. Choć ten tytuł sam w sobie jest dosyć.. ciekawy i na pewno poszerzył moje horyzonty i wiedzę, to jednak zwyczajnie nie są to moje klimaty. Jeśli jesteście zainteresowani recenzją samej książki zajrzyjcie tutaj:  https://nakanapie.pl/recenzje/intrygi-ideologie-idealisci-i-opozycja-klika-slo-morawiecki-i-jego-tajemnice  Tymczasem ja jestem ciekawa jak to robią normalni ludzie :D Jak jest z wami? Zdarza wam się porzucać zaczęte książki? Czy może tak jak ja nie lubicie niedokończonych spraw i brniecie w pocie czoła do końca, aby mieć pełny obraz? 

Ostatnie wydarzenie wyjątkowo mocno pchnęły mnie do refleksji o tym co kształtuje społeczeństwa takie jak Ukraina, Polska czy Rosja, która akurat od lat jest indoktrynowana propagandowymi i mocno kontrolowanymi mediami, tak innymi od głosu tego dalszego, otwartego świata. Jak ogromy wpływ na społeczeństwo ma szeroko pojęta kultura. Choć lektury i literaturę patriotyczną odłożyłam daleko na bok tak szybko, jak tylko wyfrunęłam ze szkoły, muszę przyznać, że mając w tle obecne wydarzenia na Ukrainie, niektóre z tych tekstów wybrzmiewają teraz z dużo większą mocą. Jak wiele w tych tekstach można znaleźć obrazów, które dziś oglądamy w TV? O ile bardziej poruszające są opisy bohaterskich postaw! Dziś, bardziej niż kiedykolwiek, widoczne staje się jak ważne jest pielęgnowanie dorobku kulturowego każdego społeczeństwa by utrwalać i doceniać takie historyczne, godne postawy. Jak ważne jest by pamiętać, że pokój nie jest czymś oczywistym i gwarantowanym? Trzeba ciągle z czułością go pielęgnować by mógł rozkwitać i uczyć nas wzajemnego szacunku i tolerancji.

Tym krótkim komentarzem wprowadzenia, chciałabym przypomnieć dzisiaj wiersz Stanisława Barańczaka. Nie  czytałam go od lat, a dziś wyjątkowo mnie wzrusza.

                             „Jeżeli porcelana to wyłącznie taka”

                            Jeżeli porcelana to wyłącznie taka
                            Której nie żal pod butem tragarza lub gąsienicą czołgu,
                            Jeżeli fotel, to niezbyt wygodny, tak aby
                            Nie było przykro podnieść się i odejść;
                            Jeżeli odzież, to tyle, ile można unieść w walizce,
                            Jeżeli książki, to te, które można unieść w pamięci,
                            Jeżeli plany, to takie, by można o nich zapomnieć
                            gdy nadejdzie czas następnej przeprowadzki
                            na inna ulicę, kontynent, etap dziejowy lub
                            świat

                            Kto ci powiedział, że wolno się przyzwyczajać?
                            Kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze?
                            Czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy
                            w świecie
                            czuł się jak u siebie w domu?

Może to dobry moment, żeby wrócić do takich utworów? Chociaż poezji nie tykałam od lat… Wydaje mi się, że takie utwory przyczyniają się do budowania tożsamości narodowej. W końcu dźwigają ze sobą ciężar historii, przypominają co tak na prawdę ma w życiu wartość, a co stanowi tylko kruchą fasadę pozorów i złudzeń. Kruchą, jak tytułowa porcelana.

Dziś dostałam  najdziwniejszy telefon w swoim życiu. Pan z pewnego portalu dla tłumaczy, na którym zarejestrowana byłam lata temu zadzwonił z zapytaniem, czy wyrażam zgodę na wyrecytowanie mojego tłumaczenia wiersza na konkursie szkolny przez jedną z uczestniczek. Chodziło o przekład na język angielski wiersza Cypriana Kamila Norwida - W Weronie. Moje zaskoczenie było ogromne, ponieważ na samo forum od lat nie zaglądałam i zupełnie zapomniałam, że zdarzyło mi się popełnić takie tłumaczenie ;) Po nieoczekiwanym telefonie zaczęłam szperać w poszukiwaniu tegoż przedmiotu dyskusji i faktycznie, znalazłam swój wpis z 2013 roku. Ku mojemu własnemu zaskoczeniu, jak na doświadczenie, które posiadałam wtedy, dzisiaj tłumaczenie wydaje mi się chyba całkiem niezłe, szczególnie druga strofa. Chociaż nigdy moim celem i ambicją nie było tłumaczenie poezji. Ale jest pewna rytmika, rymy, tempo, atmosfera... co myślicie? Załączam to tutaj, żeby nie zaginęło ponownie w odmętach internetu i jestem ciekawa opinii.

„W Weronie”- Cyprian Kamil Norwid:

Nad Kapuletich i Montekich domem,
Spłukane deszczem, poruszone gromem,
Łagodne oko błękitu
Patrzy na gruzy nieprzyjaznych grodów,
Na wywrócone bramy do ogrodów,
I gwiazdę zrzuca ze szczytu.

Cyprysy mówią, że to dla Juliety,
I dla Romea ta łza znad planety
Spada i w groby przecieka;
A ludzie mówią , i mówią uczenie,
Że to nie łzy są , ale że kamienie,
I że nikt na nie nie czeka!

‘In Verona’ by Cyprian Kamil Norwid

Above the Capulets’ and Montagues’ house,
On rain-swilled and thunder-convulsed sky
The gentle heaven’s azure eye
Oversees the ruins of the hostile bloods,
Of destructed Gates of gardens’ grounds
And sends a star from a distant height.

Cypress whisper that it’s for Juliet,
That for Romeo this tear was shed
That falls and leaks the graves
But people say and wisely intone
That these are not tears, but-indeed, the stones
And no one is waiting for them.

P.S. Niezmiernie mi miło że po tylu latach ktoś wpadł na to tłumaczenie i uznał, że to wystarczająco dobre by poświęcić temu trochę uwagi i wyrecytować to, bądź co bądź, publicznie. Okazuje się, że przez przypadek oficjalnie zostałam autorką przekładu ^_^ Każdy dzień przynosi coś nowego :)

Kiedy budzisz się w zupełnie nowej rzeczywistości...

W weekendzik, po dłuższej przerwie zaglądam NAKANAPĘ ze świeżutką recenzją kryminału Laury Lippman. "Kiedy Ciebie zabraknie" to ciekawa pozycja, zwłaszcza ze względu na intrygujący portret psychologiczny kobiet przedstawionych w historii. W skrócie: żony, córki i kochanki, duże pieniądze i duże straty. A do tego mężczyzna, który ulatnia się i unika konsekwencji kiedy grunt pod stopami zaczyna się palić. Po więcej szczegółów zapraszam do mojej recenzji tu: https://nakanapie.pl/recenzje/o-konsekwencjach-znikniecia-jednego-lajdaka-kiedy-ciebie-zabraknie.

Ta lektura to naprawdę smaczny kąsek... 😎  

Chciałam się pokazać Wam dziś jakie piękne zimowe zakładki do książek dostałam ostatnio jako prezent-niespodziankę od naszego portalu dla molików książkowych przy okazji wygranej w którymś z grudniowych konkursów. Są naprawdę przepiękne, dziękuję!

Mi osobiście najbardziej podoba się ta z Mikołajem wychodzącym z komina. Świetnie prezentuje się w książce. Które Wam podobają się najbardziej?

Dziś zapraszam do przeczytania recenzji książki „Zaproś mnie na pumpkin latte” Anny Chaber. To lektura idealna na jesienno-zimowe wieczory, choć potraktowałam ją nieco krytycznie 😊 Recenzje oznaczyłam dla bezpieczeństwa jako zawierającą spoilery, chociaż starałam się zdradzić tak mało z fabuły jak to tylko było możliwe i myślę, że zdradzam tylko tyle ile można się i tak domyślać na starcie z opisu na okładce. Jeśli jesteście zainteresowani tym tytułem, zapraszam: https://nakanapie.pl/recenzje/ksiazka-pachnaca-dyniowym-latte-i-cynamonem-zapros-mnie-na-pumpkin-latte 

 Załączam też zdjęcie mojego egzemplarza, gdyż oprawa graficzna okładki okrutnie mi się podoba! Coś do mnie przemawia w takiej kolorystyce 😊

Trochę weekendowego malowania, tym razem w wiosennej odsłonie ;) 🌺🥀 Miłej niedzieli! 🌼

Dzień dobry!

Dzisiaj zapraszam was do przeczytania mojej nowej recenzji dotyczącej książki Ryana Gattisa – „Sejf”.

Z dziwnych przyczyn sporo czasu zabrało mi przebrnięcie przez ten tytuł. Zwłaszcza początki wydawały mi się dosyć żmudne, bo jakoś nie mogłam się wciągnąć. Z czasem jednak zaskoczyło „to coś” i z każdą stroną książka fascynowała mnie coraz bardziej. Do tego stopnia, że skończyłam ją wczoraj w nocy z wypiekami na twarzy i łzami wzruszenia (ku mojemu zaskoczeniu). W recenzji rozpisałam się trochę bardziej, bo jednak finalnie książka zrobiła na mnie bardzo mocne wrażenie i to właśnie chciałam przekazać zachęcając was do lektury. Poczytać o książce, bez spoilerów, możecie tutaj: https://nakanapie.pl/recenzje/jeb-c-smierc-czyli-zmudne-poczatki-i-fascynujaco-sejf . Wrzuciłam też parę cytatów, które szczególnie przypadły mi do gustu podczas czytania. Na zachętę załączam również jeden tutaj :

„Może mam więcej dziur niż inni z powodu tego, jak zostałem wychowany. A właściwie nie zostałem wychowany. Może obecność rodziców jakoś człowieka wypełnia, wlewa miłość i dobroć do środka, a wtedy wzrastamy. A jak człowiek od razu ma popękane fundamenty, to chyba powinien potem sam je załatać. A jak ich w ogóle nie ma, to jest tylko fasadą. Łazisz po świecie i wszyscy myślą, że jesteś całością, bo plecy masz wyprostowane, chodzisz i gadasz. Nie wiedzą jak jest w środku. Nie mają pojęcia, co cię nakręca, dlaczego robisz to, co robisz. Ja mam większe dziury niż inni ludzie. Takie bez dna. Nie da się ich zapełnić.” (Sejf -Ryan Gattis)

P.S. Po raz kolejny zauważyłam, że przy dodanej już wcześniej na portalu książce nie ma śladu po nazwisku tłumacza -.- Oczywiście zaktualizowałam dane jak tylko się zorientowałam, jednak to przykre, że niektórzy ignorują zwyczajnie ciężką pracę człowieka, który umożliwił przeczytanie tej lektury w języku polskim. Tłumacz jak zwykle anonimowy, człowiek widmo - zupełnie jak Duch ze zrecenzowanego właśnie "Sejfu" :) Zachęcam jednak do dodawania nazwiska tłumacza gdy dodajecie na portalu nowy tytuł, niech duch nabierze własnego charakteru :)

Zauważyłam, że część z was chętnie dzieli się na portalu własnoręcznie robionymi cudeńkami dającymi wyraz waszej kreatywności i wyjątkowym zdolnościom manualnym. Przyznam, że trochę mnie to ośmieliło bo raczej z oporem zbieram się do tego by pokazywać innym co mi się ostatnio przydarzyło stworzyć z jakiejś nienazwanej wewnętrznej potrzeby ekspresji i chęci wyrzucenia z siebie tego co zwizualizowało się w głowie 😉W moim przypadku są to kolory. Lubię malować, zupełnie amatorsko, różnymi technikami jakie akurat przyjdą mi do głowy i w zależności od dostępnych akurat narzędzi 😊. Ostatnio też rozkręcam się powoli z robieniem grafik komputerowych więc może też je kiedyś zobaczycie, ale póki co to raczej etap eksperymentów :P Tymczasem dzisiaj mam dla was bardziej pędzelki niż komputerową mysz 😊

Zdominowana przez nachalnie wkradającą się już wszędzie atmosferę nadchodzących świąt🎄, chciałam podzielić się z wami moim zimowym pejzażykiem❄️⛄, jaki kiedyś zdarzyło mi się popełnić. Jestem ciekawa co myślicie, i czy taka forma DIY może przypada komuś do gustu?🎨

Taki plan na dzisiejszy dzień ... 😊🎃🍂