451° Fahrenheita

Ktoś kiedyś użył sformułowania mówiącego o tym, że ,,wizja świata przedstawiona w książce wydaje się nieco naiwna'' - otóż nie mogę zgodzić się z tym stwierdzeniem, nawet, gdybym bardzo tego chciała.

Świat otaczający Montaga - chociaż wciąż przerysowany - staje się światem coraz bardziej dla nas realnym (co samo w sobie jest przerażające).
Co prawda, otaczający nas ludzie j e s z c z e nie zachowują się jak odizolowane kukły, ale gdyby się nad tym zastanowić, to... otaczający nas świat zmierza do tego, żeby ,,jeszcze lepiej, jeszcze szybciej, jeszcze piękniej'' (ucieleśnić krew; parafrazując znany utwór Republiki).

Jak Montag - nie mamy czasu, żeby się zatrzymać i rozejrzeć (o tym mówiła Clarisse); tak jak Millie - ludzie wpatrują się w odmóżdżające odcinki ,,Na Wspólnej'' (albo innego znanego tasiemca utrzymanego w podobnym stylu i konwencji); tak jak Beatty - ludzie popadają coraz częściej w cynizm (,,Spal problemy'').

I już teraz towarzyszy nam nieodłączny (informacyjny?) szum, a samotność w tłumie stanowi życiową normę. Jeśli dołączy się do tego jeszcze powoli zanikające interakcje międzyludzkie, coraz rzadsze w niektórych kręgach kontakty ,,twarzą w twarz'' (chylimy czoła przed wielkimi i popularnymi portalami społecznymi), wzrost symultaniczności obrazu, skrócenie czasu skupienia (tak, to już fakt), to wizja Bradbury'ego nie może zostać uznana za naiwną, ale za ponurą i powoli samospełniającą się przepowiednię.

Klasyka fantastyki. Antyutopia, o której lepiej nie myśleć, gdyby się spełniła. Zwłaszcza gdy jest się miłośnikiem książek i papieru. Polecam.

Super pozycja z gatunki klasyki science-fiction. Zawiera w sobie wiele mądrości filozoficznych przeplatanych z czystą fantastyką. Polecam

Spodziewałam się wiele, dostałam trochę mniej. Myślę, że zbyt wiele treści znałam przed czytaniem, dlatego nic nie było dla mnie nowością i zaskoczeniem (powinnam sobie dawkować czytanie opinii na lubimyczytac). Nie wiem, co tak obrazoburczego jest w tej książce, żeby ja cenzurować, wiadomo, że ludzi zabija głupota i bezmyślność, że karmieni papką medialną przestają samodzielnie patrzeć na świat. Niemniej niesamowite jest to, że 60 lat po ukazaniu się 451º Fahrenheita, pozycja ta tylko trochę trąci myszką.
Literacko - postaci słabo zarysowane, dość płaskie i jednoznaczne, szkoda, można było z tego pomysłu zrobić dobrą powieść słusznych rozmiarów.

Ray Bradbury to zdecydowanie jedna z największych gwiazd fantastyki. Pisarz ten, należy do grupy pisarzy, których powieści zapadają w pamięci, a co najważniejsze opowiadają o czymś. Bowiem teraz taka moda, że książki zazwyczaj mimo że obszerne w słowa, nie mają praktycznie żadnego przesłania. Ale jak to mówią papier wszystko przyjmie. Dlatego tym większa przyjemność czytać utwory kogoś, kto umie opowiadać i przez swoją opowieść uczy nas czegoś.
451 stopni Fahrenheita-to właśnie tego typu historia.

Guy Montag jest strażakiem, który w swojej pracy zajmuje się niszczeniem tego wszystkiego co stanowi o człowieku-książek. Swoje zajęcie traktuje jak każde inne, dopóki pewne spotkanie nie zmienia jego nastawienia do tego co czyni. A opowieści o tym, kiedy to ludzie żyli bez strachu, a nowe idee były witane z radością, sprawiają, że zaczyna ukrywać książki, które miał niszczyć, co wkrótce zagrozi nie tylko jemu.

Takie przedstawienie świata, jakie ukazał nam pisarz, wcale nie jest jakąś fantastyczną mrzonką, nowością.
Wystarczy wspomnieć rok 1933, kiedy to w Niemczech pod pozorem ochrony dorobku „czystych rasowo” Niemców, palono wszelkie dzieła, wymykające się spod tej etykiety.

A sam autor w swojej wizji ludzkości, której jedynym zmartwieniem jest nowy ścianowizor, na którym puszczane są ciągle programy które ubezwłasnowolniają obywateli stworzył obraz iście niepokojący. Czy teraz nasza własna egzystencja nie polega właśnie na bezmyślnym podążanie...

"451 Fahrenheita" ściga mnie od studiów magisterskich, a dokładnie od drugiego roku, na którym mieliśmy okazję obejrzeć fragment ekranizacji. Niestety, książka nie zrobiła na mnie wrażenia "wow" (akcja raz zwalniała, raz przyspieszała, motywacje i zachowanie bohatera były niejasne, skupianie się tylko na filozofii pod kątem religijnym) ale wciąż uważam, że była bardzo dobra. Padło tam wiele mądrych słów pod adresem literatury oraz tego, co ona dla nas - zwykłych zjadaczy chleba - znaczy. Autor słusznie zwraca uwagę, że przeczytanie kilku linijek słowa pisanego nie zrobi z najmądrzejszego nawet człowieka znawcy tematu ani intelektualisty. Z drugiej jednak strony, czytać trzeba, i to w oryginalnej objętości, ponieważ brak obcowania ze słowem pisanym może prowadzić już nawet nie tyle do ogłupienia co wyjałowienia emocjonalnego. I tutaj to zostawię.

Niestety, lekkie rozczarowanie. Zaczęło się dobrze - klimacik jak u Orwella czy Huxleya, czyli coś co lubię, ale potem wszystko jakoś się rozmyło. Co do skojarzeń - moje pierwsze skojarzenie nie było książkowe, ale filmowe. Dawno temu oglądałam film Equilibrium z Christianem Balem, w którym na początku pojawia się scena palenia książek i dzieł sztuki i właśnie ten obraz pojawił się w mojej głowie kiedy wzięłam do ręki najnowsze wydanie Fahrenheita.
Pomysł na książkę był naprawdę doskonały, ale wykonanie podoba mi się mniej. Oczywiście nie oznacza to, że nie zauważyłam przesłania (można je nawet nazwać proroczym), które skłania do refleksji nad kondycją ludzkości. Kto dysponuje takim wydaniem jak ja powinien zaglądnąć na stronę 60 i poczytać o zapewnieniu człowiekowi niezbyt wymagającej rozrywki np. w formie konkursów sprawdzających znajomość tekstów piosenek (coś Wam to przypomina?) albo o przytłaczaniu ludzi tak ogromną ilością bezużytecznych informacji, że będą mieć poczucie, że dysponują imponującą wiedzą.
Świat wykreowany przez Bradbury'ego ma być doskonały, a czytanie książek, jako czynność skłaniająca do refleksji i samodzielnego myślenia, zagraża widzeniu świata w wyłącznie różowych barwach. Rzeczywistość została postawiona na głowie - strażacy zamiast gasić pożary, wywołują je paląc książki. Centrum życia rodzinnego są ogromne telewizory zajmujące całe ściany. Doceniam autora za to, że dostrzegł pewne trendy we współczesnym mu społeczeństwie i potrafił tak pr...

Nie ma chyba wielkiego sensu pisać kolejnej szczegółowej opinii o tej książce. Dlatego w skrócie: książka pięknie wydana, przerażająca, niezwykle trafna, poruszająca i, pomimo upływu lat, doskonale pasująca do naszego ogłupiająco-smartfonowego świata, w którym posiadanie książek może nie jest jeszcze przestępstwem, ale samodzielne myślenie powoli ponownie się nim staje. Łatwo przekonać się o tym patrząc na wylewającą się z ekranów i wyciekającą z sieci nienawiść dla ludzi o poglądach odmiennych niż jedynie słuszne, niechęć do inności i inteligencji, pogardę dla rzetelnej wiedzy naukowej i samych naukowców a także rzekę zwykłej głupoty tabloidyzującą i spłycającą całą naszą rzeczywistość kretyńskimi sloganami reklamowymi, namolną propagandą.

Patrzę na ściany swojego pokoju zastawione regałami pełnymi książek i słyszę dobiegający zza ściany bełkot wylewający się z wielocalowego ekranu. Brakuje jedynie lotnej drużyny cenzorów, którzy przybiegną z pochodniami w rękach spalić to co będzie niezgodne z jedynie słuszną linią naszej przewodniej partii, by wizja Bradbury'ego spełniła się w całości.

Straszna i piękna książka. Takich się nie zapomina.