Dziedziczki

Bawiłam się nieźle. Arcydziełem literatury tego bym oczywiście nie nazwała, to lektura typowo rozrywkowa i świetnie się w tej roli sprawdza. Jak sam autor o sobie mówi - jest grafomanem, ale ja tę grafomanię kupuję, mnie się podoba, ja będę to czytać :D Dalej pozostaję pod największym wrażeniem części pierwszej, druga była niezła , a trzecia - lepsza niż druga, w mojej ocenie. Znowu dużo się dzieje, tym razem kłopoty ma Monika. Ale od czego przyjaciele i bratnie dusze? No nic, idę czytać część czwartą :)

Mi ten trzeci tom podobał się najmniej. Jakoś w ogóle średnio pasuje do całości. Gdyby nie postaci głównych bohaterów można by pomyśleć że to zupełnie niezależna pozycja. W tej części autor zarysowuje już nieco zbyt oklepane obrazy (dziewica+jednorożec, wyzywająca wampirzyca i parę innych obrazków w ten deseń). Ma też kilka plusów, m. in. brak ratowania wszystkich na siłę. Zdarza się że coś komuś też nie do końca wychodzi. Nie chcę tu zdradzać co komu się przytrafia... Myślę, że osoby które czytały książkę wiedzą co mam na myśli ;)

A ja chyba wolę jednak kompletnie inny świat niż dwa w jednym. Owszem Kraków, który się zna ma swoje uroki, ale dla mnie prawdziwa fantastyka zabiera w podróż "nie z tej ziemi". Poza tym jakoś całość wydała mi się "za rzadka". Może jestem rozpuszczona Sapkowskim czy Grzędowiczem, albo to po prostu nie dla mnie i już. Przyjemna książka, ale nie fascynująca. A dla mnie fantastyka taka właśnie musi być. Jak Niebo Kossakowskiej, o którym pamięta się jeszcze wiele lat po przeczytaniu, czy świat Wiedźmina lub Lodowy Ogród. Nie był to jednak czas stracony. Nie zachęciło mnie za to do sięgnięcia po inne pozycja Pilipiuka. Ta część zaś rzeczywiście zdecydowanie najsłabsza. Przez wątek budowy dworu ledwo przebrnęłam. Miałam wrażenie, że autor na siłę chciał wydłużyć 3 tom.

Coz, musze przyznac, ze mnie rowniez ostatni tom najmniej przypadl do gustu. Owszem ma pare mocnych punktow, ale wole poprzednie. Jednak caly cykl wypada moim zdaniem calkiem niezle. Zreszta, niektore ksiazki juz z zaloznia maja byc lekkie, a co za tym idze maja dac niezobowiazujaca rozrywke. Bo ilez czlowiek wytrzymalby glowienia sie stale nad "ciezka lektura" ;)

"Dziedziczki" to trzecia, ostatnia i zdecydowanie najlepsza część sagi o niezwykłych kobietach. Wprost nie mogłam się od niej oderwać. Jest w niej wszystko, czego oczekuję od tego typu książek. Wartka akcja, niebanalni bohaterowie, zagadka, prosty język z odrobiną humoru. Polecam wszystkim

Otóż to! Neko, zgadzam się w 100%..."Nic skomplikowanego, nie trzeba za dużo myśleć, można się spokojnie odprężyć. Idealna do czytania na wakacjach albo w podrózy (jak cały ten cykl zresztą)".Chociaż musze przyznać, że 3t. mnie troche męczył. Chyba poczułam nagły przesyt Pilipiuka...dobrze, ze to koniec:)PS: ale mimo wszystko daję 3+

Udało mi się wypożyczyć trzy tomy i dawno nie czytałem książek tak zachłannie. Wartka akcja, ciekawy wątek i niesamowici bohaterowie z niezwykłymi perypetiami, które rozwiązują z niesamowitą łatwością. To wszystko sprawia, że chce się być wśród bohaterów lub nawet jednym z nich.

Równie ciekawa, lekka i przyjemna jak dwie poprzednie części ale miałam wrażenie, że była pisana 'na siłę'. Jest humor, dobra fabuła ... ale nie ma tego czegoś. Cały cykl oceniam jednak jako bardzo dobry.

Dla mnie książka bardzo ciekawa. Najbardziej irytujące było to, że Monika latałaza tym stworem jak opętana. No wprost denerwujące. Mój ulubiony wątek?Ten z dworem. Kocham takie klimaty.

Trafiłam na nią przez przypadek, kiedy przeczytałam okazało się, że to 3 część cyklu. Niedawno skończyłam drugą, a następna będzie pierwsza część. Od końca, ale i tak się podobało. :)

Mnie się bardzo podobała, ale ostatnie kilkadziesiąt stron już takie na siłę. Wątek o żmiju mnie rozwalił. Ale podsumowując cała trylogia genialna.

Moja pierwsza książka Pilipiuka, wciągnęłąm mnie kompletnie. Dynamiczna, z humorem, nie można się nudzić. Od 1 - 10 daję 11.

Książka fantastyczna, jak wcześniejsze tomy :) Szkoda że to już ostatnia część tych kobiet :)