Egzorcyzmy Dory Wilk

Po czterech tomach wypełnionych po brzegi rozbuchanymi fantazjami i nieprzyzwoitym uwielbieniem Jadowska w końcu zeszła na ziemię. Seria mogąca ubiegać się o tytuł oficjalnego Hymnu Stowarzyszenia Miłośników Mary Sue (lub co bardziej prawdopodobne nawoływania godowego) w końcu stała się klasycznym i całkiem przyzwoitym urban fantasy. Już w poprzednim tomie można było dostrzec ruch w dobrym kierunku, jednak kilka słabszych decyzji w połączeniu ze starymi przyzwyczajeniami sprawiła, że czwarta odsłona była po prostu przeciętna. Tymczasem w piątym tomie jest już znacznie lepiej. Historia nareszcie miała jakiś interesujący wątek główny, który nie wystrzelał się z odpowiedzi już w pierwszych pięciu rozdziałach. Natomiast wszystkie charakterystyczne elementy, które do tej pory prowokowały intensywne przecieranie czoła z niedowierzania, prawie całkiem znikają. Postaci zaczynają się rozwijać w innych kierunkach niż dotychczasowe “ej, ale weźmy się umówmy, zrobię Ci tak dobrze, że będzie z tego cały rozdział”, peany pochwalne na cześć Dory nie są już wygłaszane, w co drugim dialogu, a pozbawione fabularnego znaczenia flirty pojawiają się tylko raz czy dwa. Nawet skrajny marysuizm nie manifestował się tak nachalnie jak dotychczas.

Oczywiście nadal znajdziemy tu sporo zbyt prostych rozwiązań czy łatwość wychodzenia z opresji, jednak nie przytłaczają one ilością ani nachalnością. I nawet w skrajnych przypadkach nie wypadały komicznie. “Egzorcyzmy Dory Wilk” napra...

Egzorcyzmy Dory Wilk to piąty i jak do tej pory mój ulubiony tom Heksalogii. Wszystkie oceniłam na 5/5 gwiazdek i już żałuję, że przede mną jeszcze tylko jeden. W tej książce było wszystko, czego chociaż trochę brakowało mi w poprzednich częściach. Bardzo się cieszę, że powrócił wątek toruńskiej policji bo był jednym z moich ulubionych w Złodzieju dusz i żałowałam, że się skończył. Najlepszym aspektem Egzorcyzmów było to, że cała akcja w pewnym sensie kręciła się wokół Baala. Po przeczytaniu czwartego tomu marudziłam, że było go tam tak mało więc bardzo się cieszę, że nastąpił wielki powrót mojej ulubionej postaci. Odbiło się to natomiast negatywnie na ukazaniu relacji Mirona i Dory. Diabeł odegrał tutaj bardzo małą rolę ale wydaje mi się, że w finałowym tomie może być go znowu więcej. Jest jeszcze jeden aspekt, który bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. W porównaniu z innymi częściami Heksalogii Dora w końcu nie jest przedstawiana jako bohaterka, która potrafi dosłownie wszystko i nie potrzebuje do tego niczyjej pomocy. Nie było to coś, co odbierało radość z czytania ale dobrze ją widzieć w bardziej „ludzkiej” wersji i korzystającą z pomocy przyjaciół. Nie straciła też przy tym swojego charakteru, który jest nie do podrobienia. Co do oprawy graficznej to wszystkie okładki z tego wydania są cudowne, ale ta jest nie tylko najładniejsza z tej serii, ale i na całej mojej biblioteczce. Dla mnie ta seria jest odkryciem roku, uwielbiam twórczość pani Jadowskiej i bardz...

Ten tom to dowód na to, że nawet Dora może wpaść po uszy w tarapaty! No wiecie, w końcu nie codziennie zostaje się opętanym przez demona. Jak zwykle wartka akcja, mnóstwo humoru i moi ulubieni bohaterowie sprawili, że przez tę książkę dosłownie przepłynęłam.

Kolejna dobra część. Jestem ciekawa, jak to wszystko się zakończy.