Epi. Nie pozwól mi upaść

Jestem pod wielkim wrażeniem tej książki. Nie przepadam za romansami, ale Katarzynę Wycisk poznałam z innych książek i postanowiłam dać jej szansę również tym gatunku. Bardzo się cieszę, że to zrobiłam, bo jestem bardzo pozytywnie zaskoczona!
Nazywanie Epi: Nie pozwól mi upaść romansem to według mnie spore niedopowiedzenie. Ta lektura jest dużo lepsza niż romans. Nie ma tutaj bezsensownych dram czy idiotycznego zachowania bohaterów, które sprawia, że mamy ochotę cisnąć książką w ścianę. Postacie rozmawiają ze sobą, wyjaśniają sobie niedopowiedzenia i przede wszystkim wspierają się w życiu. Każdy ma swoje problemy, które w jakiś sposób wpłynęły na ich życie, ale kiedy się poznają, są w tym razem. Nie ma odcinania się, niedomówień, ukrywania prawdy i innych rzeczy, które mnie tak strasznie irytują.
Książka jest przepięknie napisana. Jest emocjonalna, wciągająca, miejsca zabawna, ale przede wszystkim jest inteligentna i dojrzała. Jestem zachwycona!

Poznajcie Lenę. Jest to dziewczyna bardzo utalentowana. Rozsądna, dobra. I poznajcie Epi - jej towrzaszkę. Są nierozłączne... bowiem Epi to choroba. Lena od wielu lat cierpi na epilepsję. Nauczyła się z nią żyć, jednak w głowie wciąż tkwią wspomnienia z początków choroby oraz to, jak wiele przykrości z jej powodu doświadczała ze strony rówieśników. Taką bezpieczną przystanią, promieniem słońca w trudnych chwilach, stał się dla niej przyjaciel poznany przez internet. Kaj, bo tak się przedstawia, dzieli z Leną dobre i złe dni.

I poznajcie Alka. Wiele przeszedł, można rzec, że nawet zbyt wiele. Nosi w sobie ogromne pokłady gniewu, smutku. Jednak sprawia wrażenie gościa, którego problemy nie dosięgają. Ma studio tatuażu, wspaniałych przyjaciół. Swoją przeszłość skrzętnie ukrywa pod płaszczem rozrywkowego chłopaka.

Poznajcie młodych ludzi, którzy choć tego nie pokazują, zmagają się z poważnymi problemami. Takimi, ktore doswierają, kłują, bolą... Które uderzają ze zdwojoną siłą, w najmniej odpowiednim momencie.

I co się wydarzy, gdy dojdzie do spotkania tej dwójki? Czy tak łatwo można zapomnieć o demonach, tkwiących gdzieś głęboko w środku?

"Epi. Nie pozwól mi upaść" to historia, która poruszy, odbierze oddech, wprawi w chwilę zadumy. To historia, która rozbiła mnie na milion małych kawałeczków. Nie wiem, czy jestem w stanie dokładnie opisać to, co czuję po lekturze. A muszę Wam powiedzieć, że przeczytałam ją dwa razy. Pierwszy raz, aby się ...

Na okładce ona i on i tytuł, który od razu wywołał mi w głowie typowe skojarzenia: ona piękna i biedna, on piękny i bogaty albo mafioso, a dalej będzie sto trzydziesta wersja Kopciuszka. No, ale skoro już wziąłem się za lekturę, to przeczytać wypada.

Zacząłem więc i po paru stronach… zonk. To nie jest to, co mi się wydawało. Książka wessała mnie natychmiast i całkowicie. Przyznam, że nie przypuszczałem, iż można z takim taktem, wyczuciem i smakiem napisać o nieuleczalnej chorobie, jaką jest epilepsja. Tak, to ta tytułowa Epi. I autorka naprawdę wie, o czym pisze. Powieść skonstruowana w narracji pierwszoosobowej składa się z podawanych na przemian relacji dwojga głównych bohaterów: Leny (tej od Epi) i Kaja-Alka. Poszczególne wydarzenia obserwujemy więc z perspektywy kobiety i mężczyzny. Przyznaję, że to był dobry zabieg literacki.

Ktoś mógłby rzec: ograny temat, on i ona. Ale… Fabuła, dialogi i przemyślenia bohaterów podane są w taki sposób, jakby to nie była fikcyjna historia, a coś w rodzaju pamiętnika, albo spowiedzi ich obojga. Sprawia to, że czytelnik (zależnie od swojej płci) wczuwa się w nią lub niego.

Katarzyna Wycisk poruszyła w swojej powieści kilka bardzo ważnych problemów, z którymi wielu z nas styka się w codziennym życiu: pragnienie miłości, poczucie odrzucenia tylko dlatego, że jest się inną czy innym od wszystkich, dobre i złe relacje rodzinne, czy alkoholizm. To również historia o spełnianiu mar...

Trafiliście już na jakąś literacką perełkę w tym roku?

Siedzę, wpatrując się w śliczną okładkę, myślę o tych wszystkich detalach w środku, które nawiązują do treści i choć minęło parę dni odkąd skończyłam czytać tę książkę, to nadal milion myśli krąży mi w głowie, a ja próbuję sklecić coś sensownego by zachęcić chociaż jedną osobę do sięgnięcia po „EPI Nie pozwól mi upaść”.

Pamiętam, że gdy pierwszy raz spojrzałam na opis, ta historia zainteresowała mnie głównie dlatego, że jej bohaterka Lena, zmaga się z epilepsją - sama autorka również należy do osób dotkniętych tą chorobą, stąd byłam pewna, że temat padaczki zostanie rzetelnie przedstawiony i tak też było, co jest pierwszym powodem, dzięki któremu EPI jest niezwykle wartościową lekturą. Osoby, które nie miały wcześniej styczności z tą przypadłością, mogą się dowiedzieć jak zachować się w sytuacji gdy jesteśmy świadkami ataku, czego nie należy robić lub z czym po prostu się to wiąże.

W jakim ja żyłam błędzie sadząc, że tematyka w głównej mierze opierać się będzie na epilepsji. Owszem, jest ona towarzyszką Leny i ważnym aspektem powieści, ale poza nią przedstawia także bardzo ważne tematy jakimi są przemoc, zarówno psychiczna jak i fizyczna, brak zrozumienia czy samotność. I tak jak może się zdarzyć, że nie znamy nikogo chorującego na padaczkę, tak zaryzykuję stwierdzenie, że każdy z nas, jeśli nie zna prywatnie, to słyszał o ofiarach dotkniętych przemocą domową.

To połączenie porusza...

Życie nastoletniej Leny było wręcz idealne. Jednak kiedy w jej życiu niespodziewanie pojawiła się padaczka wszystko się zmieniło. Straciła przyjaciół, chłopaka oraz straciła nadzieje na spełnianie marzeń w przyszłości. By uciec od rzeczywistości zatapia się w świat książek, a szczególnie lubi czytać pewnego tajemniczego autora - Kaja. Mijają lata a Lena uczy się żyć z padaczką. Zaczyna spełniać swoje marzenia. Pewnego dnia drogi Leny i Alka się krzyżują. Jak potoczą się ich losy? Czy dadzą radę być razem pomimo swych demonów z przeszłości?

Kiedy zobaczyłam okładkę i przeczytałam opis, wiedziałam, że muszę przeczytać tą książkę. Książkę przeczytałam bardzo szybko, chyba nawet za szybko. Ma ona 353 stron. Ogólnie całą książkę czytałam z zapartym tchem. Byłam ciekawa jak potoczą się losy głównych bohaterów - Leny i Alka. Lena choruje na epilepsje, studiuje na Akademi Sztuk Pięknych, lubi czytać książki oraz malować. Alek właściciel studia tatuażu, przystojny oraz sprawia wrażenie wyluzowanego. Wydarzenia poznajemy z perspektywy tej dwójki głównych bohaterów. Dzięki temu możemy ich poznać bliżej. Poznajemy ich myśli, emocje czy obawy. Bardzo mi się podobała relacja między głównymi bohaterami, gdyż została ona pokazana bardzo realistycznie. Autorka przedstawia nam chorobę - epilepsje. Jako, że ona sama na nią choruje jest to napisane rzetelnie. Możemy się dowiedzieć jak postępować gdy jakaś osoba dostanie ataku. Autorka porusza też temat przemocy psy...

🌸Lena od lat żyje z chorobą, na której nie ma leku. Odizolowała się od ludzi, straciła przyjaciół, wiarę w siebie i nadzieję na jakąkolwiek przyszłość. Jedyną ucieczką od choroby są dla niej książki a w szczególności autor, który je pisze.
🌸Alek prowadzi studio tatuażu a także w sekrecie pisze książki fantasy oparte na jego własnych przeżyciach. Z pozoru może wydawać się, że ma wszystko dobrą; pracę, przyjaciół, wolność, ale to tylko pozory. Jako dziecko był ofiarą przemocy domowej, a kiedy w jego życie znowu wkracza ojciec chłopak nie wie jak sobie z tym poradzić.
🌸Fabuła opowiada o dwójce ludzi który ani razu się nie widzieli za to rozmawiają ze sobą poprzez maile. Łączy ich przyjaźń, która rozwijała się przez wiele lat, a kiedy w końcu dochodzi do spotkania w realu następuje wybuch uczuć. Nie oznacza to jednak, że nasi bohaterowie będą mieli tak łatwo zwłaszcza kiedy życie nie raz będzie rzucać im kłody pod nogi.
🌸Książka porusza ważny temat jakim jest epilepsja. Do tej pory znam tą chorobę tylko z nazwy, ale dzięki tej historii przekonałam się jak wiele przejść musiała bohaterka i jak sobie z nią radziła. Zrozumiałam, że tak naprawdę nic nie wiedziałam na temat padaczki, ale teraz bardziej rozumiem z czym zmagają się osoby, które są nią dotknięte.
🌸Dziękuję autorce za to, że napisała tak cudowną, ale jednocześnie bolesną historię która pokazała z czym mierzą się osoby dotknięte przemocą domowa. Ta książka sprawiła, że długo nie będę w stanie o niej za...

Zachwycona fantastyką w wydaniu @katarzynawycisk byłam bardzo ciekawa jak wypadają jej romanse. Po raz kolejny się nie zawiodłam ♥️ obydwie książki można czytać osobno, ale cieszę się, że najpierw przesłuchałam "Epi. Nie pozwól mi upaść", bo "Freak. Naucz mnie oddychać" zawiera kilka spoilerów.

Powieści Kasi mają podobny schemat - dwoje ludzi z bagażem nieprzyjemnych doświadczeń, chorobą, czy traumą próbuje wzajemnie sobie pomóc. Relacje jakie rodzą się pomiędzy Leną i Alkiem oraz Natalią i Rainerem są godne podziwu, a wręcz zazdrości, bo myślę, że każdy byłby szczęśliwy mając tak wspierającego partnera/partnerkę. Te związki oparte są na wzajemnym zaufaniu, szacunku, zrozumieniu, a przede wszystkim cierpliwości. Bohaterowie stawiają na szczere rozmowy o swoich uczuciach i są gotowi walczyć ze wszystkimi przeciwnościami losu dla szczęścia drugiej osoby.

Każda z książek porusza niezwykle istotne tematy, o których wciąż zbyt mało się rozmawia. W "Epi" dowiedziałam się dużo o chorobie epileptycznej, z czym zmagają się chorzy i jak można im pomóc. "Freak" z kolei opowiada o zmaganiu się z traumą po wypadku, a co za tym idzie utratą swojej pasji i dotychczasowego życia. Obydwie książki łączy ciężki wątek przemocy w rodzinie i alkoholizmu.

Najbardziej zachwyca mnie jednak styl Kasi. To w jaki sposób opisuje pasje i zainteresowania bohaterów, ich myśli i uczucia są bardzo żywe. W każdej z postaci widać cząstkę autorki i miłość do tych historii. Bez wah...

Jejku jej! Moje zachwyty nad tą książką w grudniu nie miały końca. Dwa wieczory (bo jednak trzeba spać) i losy Alka i Leny na zawsze zagościły w moim sercu.

Coś co wyróżnia ją na tle innych historii z tajemnicą, miłością i bolesnymi decyzjami to brak przysłowiowych dram ! Tu bohaterowie SŁUCHAJĄ SIĘ nawzajem, dają wyjaśnić sytuacje a nie, jak to powszechnie bywa, uciekają nie poznając wyjaśnień i prawdy. Za to kłaniam się w pas autorce.

W ogóle bohaterowie mając tak wielki bagaż doświadczeń i boleści nie są rozmyci, wiecznie sfrustrowani. Są dojrzali, odważni i to co najpiękniejsze, patrzą na życie przez pryzmat miłości. Czasem zemsta chce pojawić się pod płaszczem miłości, ale bohaterowie mają siebie oraz cudną babcię, która nie pozwala złu udawać dobra.

Epi to również sprawdzian dla społeczeństwa. Po której stronie staniesz, gdy spotkasz osobę z epilepsją? Rozumiesz i będziesz wspierał, czy uznasz za ciężar i się odetniesz?

Historia o chorobie, akceptacji, uzeznieniach, ocenianiu innych, wsparciu i miłości.

Momentami trudna, wyciskająca łzy ale i podnosząca z kolan.

Czytajcie, nie czekajcie.

Dla mnie autorka strzeliła w dziesiątkę. Pokochalam tę książkę już od pierwszych stron. A końcówka książki utwierdziła mnie w tym jak dobrym pisarzem jest Autorką.
Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Katarzyny i szczerze uważam je za bardzo pozytywne, mimo tych wylanych łez na niektórych kawałkach. Autorka pisze bardzo ciekawie, jej pióro jest lekkie a przedstawiona historia prawdziwa.
Każdy powinien przeczytać tę historię.