Harpie

Kiedyś przeczytana, teraz, z ogromną przyjemnością, odsłuchana, w interpretacji Grażyny Wolszczak.
Jedna z moich ulubionych powieści Joanny Chmielewskiej. Uwielbiam historię Dorotki, jej ciotek, wyjątkowych istot oraz ekstraordynaryjnej chrzestnej babci Wandzi. Do kompletu Marcinek, który wzbudza we mnie napady śmiechu. I przemiły weekend. Kocham powieści, szczególnie wcześniejsze, pani Joanny. Są jedyne w swoim rodzaju.

To był jakiś koszmar! Nie wiem na jakiej podstawie napisano w opisie tej książki, ze jest zabawna? Kogo może to śmieszyć? I co w tym śmiesznego?
Książka popsuła mi dzień i gdyby nie dziwna ciekawość, czy w końcu te koszmarne ciotki szlag jakiś nie trafi, to nie doczytałabym tej książki.
Zasadniczo i zazwyczaj lubię dowcip Chmielewskiej, ale i on ma swoje granice. Jak dla mnie granicą jest śmianie się z krzywdy bliźniego. Cóż tu jest zabawnego? Że nad dziewczyną pastwią się psychicznie starsze od niej kobiety, od których jest uzależniona więzami krwi i emocjonalnymi, bo są jej jedyną rodziną?Dodatkowo, cała zbrodnia, jak i rozwiązanie nie trzymają się kupy.
Odradzam czytanie.

Kolejny powrót, powtórka, jakoś mi początek roku nie służy. Ale powtórka przyjemna, choć późniejsze książki autorki uważam za mniej udane, to przy tej bawię się całkiem nieźle.
Opowieść kręci się wokół trzech sióstr (tytułowych harpii), ich siostrzenicy, chrzestnej babci z Ameryki i morderstwa. Z całego tego inwentarza najciekawszym elementem są Felicja (czytałam gdzieś, że jej pierwowzorem była Alicja, jeśli tak, to była okropna!), Sylwia i Melania - czyli wychowujące Dorotkę ciotki. Są bystre (no, może poza Sylwią), inteligentne, złośliwe, dogryzają sobie i otoczeniu i robią to w taki sposób, że mogą nawet budzić pewien podziw.
Motyw bogatej spadkodawczyni - to coś nowego w twórczości autorki, nie jest kliszą z innych powieści, więc ma pewien urok.
Dorotka... cóż, jakoś za Dorotką nie przepadam, w ogóle w późniejszych powieściach Pani Joanny te młode kobiety - Dorotka, Justynka, Elunia - takie zdrobniałe, takie jakieś rozmamłane, bez ikry, którą miały choćby Tereska i Okrętka.  No ale jest Dorotka, stłamszona przez ciotki poliglotka znająca 14 języków (chyba autorka była nieco zafiksowana na tej kwestii), przypadkiem poznany sympatyczny taksówkarz, oraz postać powtarzająca się w innych powieściach - tu Marcinek, a w "Kocich workach" i "Byczkach w pomidorach" chyba jeszcze bardziej przerysowany Marianek - skupiony wyłącznie na sobie i jedzeniu, niezdolny do myślenia, a tym bardziej do wykonania sprawnie konkretnego zajęcia. Całe to towarzystwo kręci się wo...