Całe zdanie nieboszczyka

Kiedy nieboszczykom zachciewa się gadać, zaczynają dziać się niestworzone rzeczy.

Joanna ma wybitny talent do znajdowania się w złym miejscu, a do tego w niewłaściwym czasie. To wszystko przez jej brzydką skłonność do gier hazardowych. Tym razem jednak jej pech będzie miał wymiar wybitnie międzynarodowy – splotem niefortunnych okoliczności, nasza główna bohaterka znajdzie się w… Brazylii. I to nie z własnej woli, a mówiąc szczerze, właściwie jej wbrew. Tylko znajomość wiadomości od nieboszczyka trzyma ją jeszcze przy życiu, ponieważ jest to niezmiernie cenna dawka informacji o ukrytych bogactwach. Niestety, przestępcy mają chrapkę na owe precjoza i za wszelką cenę będą chcieli wydobyć z Joanny dokładne koordynaty. Czy uda jej się ujść z tego cało?

Ta nasza Joanna to kobieta o niezbadanych talentach. O ile jeszcze bieganie po mieście z tłuczkiem do mięsa w ramach broni wzbudza we mnie szczerą sympatię do bohaterki, tak jej brawurowe dokonania w dziedzinie umykania bandziorom, uważam osobiście za odrobinkę przesadzone. Polski James Bond w spódnicy, wersja chyba ciut zbyt paździerzowa.

Platynowa peruka, tłuczek do mięsa. palma z widokiem na Europę oraz mięsko na gorąco - oto dzika hucpa przez kraje i kontynenty, gdzie na Chmielewską nie ma bata a jej fantazja nie zna granic. "Całe zdanie nieboszczyka" ryje psyche. Jeśli autorka odpuszcza choćby na jotę - to tylko po to, by wydłubać coś szydełkiem lub spić kaktus w doniczce. "Całe zdanie nieboszczyka" to obłęd. Tak po prostu. 

Do połowy książki miałam zamiar przyznać jej 3 gwiazdki za względu na nierealność fabuły. Ale po połowie, gdy sprawa zaczęła dotyczyć Diabła, zaangażowałam się w czytanie powieści. I w rezultacie, daję książce gwiazdek 6. Schemat akcji troszkę przerysowany, a nawet zakrawający o grę z czytelnikiem i elementy dekonstrukcjonizmu, ale czytając, można naprawdę wypocząć od złych myśli i spędzić miłe kilka godzin.
Trzeba przyznać jedno: fantazji autorce nie brakowało.

Pani Joanna Chmielewska jest najbardziej płodną kryminalistką w Polsce. Jedne książki wychodzą jej lepiej, inne gorzej. Nie zmienia to faktu, że język pisarski jest jedyny w swoim rodzaju... Pani Joanna mogłaby pisać książkę kucharską (co zresztą uczyniła) i czytałoby się ją równie fantastycznie.

Nie wiem ile razy czytałam Nieboszczyka, ale podejrzewam, że około 30-stu... Pierwszy egzemplarz jest już tak wytarty, że ledwo widać napisy na okładce... Zatem opinia moja o książce i twórczości pani Joanny NIE MOŻE być obiektywna :)
 Ale...
Nieboszczyk jest zdecydowanie w czołówce moich ulubionych książek. Jeżeli chcecie ją czytać w miejscu publicznym... to uważajcie, niekontrolowane kwiki i chichoty nie do końca są akceptowalne społecznie...
 
Nie dalej jak wczoraj napisałam tu opinię o książce "autora młodego pokolenia", której po prostu nie dało się czytać. Dziś, kiedy sięgnęłam po Nieboszczyka... zaskoczyło mnie to, że to co uważam za ogromny minus wyżej wspomnianej książki, u Chmielewskiej uważam za plus. I chyba nie jestem w tym odosobniona.
 
 Mam niejasne wrażenie, ze wiem na czym to "rozdwojenie jaźni" polega. Otóż Chmielewska umiała pisać. Co oznacza, ze z kilku historii (nierealnych zupełnie: jak wydłubywanie się szydełkiem z kazamatów nad Loarą, czy ucieczka jachtem przez Atlantyk) zrobiła fenomenalną książkę, która trzyma w napięciu (choć z każdej strony wyziera, że jest to totalna fikcja), powoduje ochy, achy i chichoty, i wciąga....