Hyperion - t. 2

Długo polowałem na tą książkę. W szczecińskich Empikach czy Kolporterach jest praktycznie nie do dostania, na Merlinie i Empik.com trzeba czekać tygodniami. Cieszyłem się jak małe dziecko, kiedy w końcu mogłem wyłożyć ciężko zarobione pieniądze i zabrać przepięknie wydaną książeczkę do domu. A potem zacząłem czytać.I niestety idylla się skończyła. Nie wiem, czy to z powodu moich zbyt wygórowanych wymagań, ale kiedy znajomi polecają mi coś na równi z "Diuną", to oczekuję czegoś równie dobrego. Slogany w stylu "klasyka science fiction", czy nagroda Hugo, powinny o czymś świadczyć. Po przeczytaniu tej książki nie jestem nawet w stanie stwierdzić, czy to jest równie jak "Diuna" dobre, a chociaż na usta cisną się słowa krytyki, to przecież nie wypada krytykować książki przeczytanej do połowy. Tak, do połowy, bo chociaż stronic więcej już nie ma, to fabuła urywa się w najbardziej interesującym momencie - brnąłem przez przydługawe i miejscami nudne retrospekcje właśnie po to, by wynagrodził mi to wspaniały finał, a tutaj go po prostu zabrakło!Cóż, poczekam aż MAG wyda "Upadek Hyperiona" i wtedy zapewne kupię i dokończę, ale pan Simmons musi teraz wysmażyć coś naprawdę wybitnego, aby zatrzeć negatywne wrażenia jakie zaliczyłem w trakcie czytania części pierwszej.

Z literaturą sci-fi to jest tak, że za każdym razem kiedy po nią sięgam, mam problem z przystosowaniem się do świata przedstawionego, do słownictwa opisującego statki kosmiczne, urządzenia czy maszyny. Nie inaczej było w przypadku „Hyperiona” Dana Simmonsa – przyswojenie świata przedstawionego przyszło gdzieś w ¾ książki – jednak od pierwszych stron tej powieści, nie mogłam się od niej oderwać.

W ultra skrócie: akcja rozgrywa się w dalekiej (a może niedalekiej?) przyszłości, w kosmosie zamieszkanym przez ludzi będących pod jurysdykcją Hegemonii. W obliczu wojny z Intruzami, rzekomymi barbarzyńskimi obcymi podróżującymi w nadprzestrzeni, Hegemonia wysyła siedmioosobową pielgrzymkę na planetę Hyperion, miejsce kultu tajemniczego Chyżwara. Wybór uczestników nie jest przypadkowy – każdego z nich, bezpośrednio, pośrednio, dosłownie lub mniej dosłownie, łączy z Hyperionem jakaś więź.

Jak już słusznie zauważono, powieść Simmonsa jest powieścią szkatułkową, podobnie jak ”Opowieści kanterberyjskie”: mamy pielgrzymkę do miejsca kultu, grupę pielgrzymów wymieniającą się swoimi historiami, a nawet ukryty konkurs na najlepszą historię – z tą jedną różnicą, że wynik konkursu będzie bardziej makabryczny, niż w „Opowieściach..” o czym uczestnicy pielgrzymki zdają się doskonale wiedzieć. Ponadto, autor „Hyperiona” dość odważnie wplótł w powieść wątki poetyckie, tworząc jedną z postaci na wzór angielskiego poety, Johna Keatsa. „Hyperion” nawiązuje do poematu Keatsa o tym s...

"Hyperion" to kultowa powieść SF. Dotychczas moje bliskie spotkania z takimi pozycjami kończyły się rozczarowaniem. Teraz znów było "chciałabym ale boję się", że znów zaliczę porażkę i zmarnuję mnóstwo czasu na przereklamowane coś.
Na szczęście obyło się bez frustracji ale zachwycić się nie zachwyciłam.

Powieść, której akcja dzieje się po roku 2700, po czasach hidżry (?), w bliżej nieokreślonej galaktycznej cywilizacji wywodzącej się z ludzkiej, opowiada o losach sześciu uczestników pielgrzymki do stwora zwanego Dzierzbą (sprawdziłam, to taki ptaszek, za nic nie rozumiem etymologii tego imienia nadanego nożycorękiemu potworowi). Sens tej pielgrzymki do końca książki wydawał mi się niejasny - mieli uratować świat, ale jak, dlaczego i co tam robił Dzierzba, nie wiem. Losy każdego z pielgrzymów pokazują jakiś fragment świata stworzonego przez autora i uchylają rąbków tajemnicy. Poszczególne historie są bardzo odmienne, jedne wciągające i poruszające (Księdza, Naukowca i Konsula), inne mdłe i nużące (Pułkownika i przede wszystkim Poety). A najgorsze jest to, że w momencie zakończenia książki pielgrzymi dopiero dotarli do celu swojej podróży na planecie Hyperion a z Dzierzbą jeszcze się nie spotkali. Dan Simmons popełnił moim zdaniem grzech nieumiarkowania w pisaniu, nie jestem skłonna mu tego wybaczyć w tym przypadku.
Podsumowując, plusami "Hyperiona" są trzy opowieści i samo uniwersum, bardzo zróżnicowane, pełne detali, dopracowane i przemyślane. Minusem jest s...

Wyświechtane slogany porównujące książkę do „Diuny” skutecznie obrzydzają lekturę i dopiero po dokładniejszym zapoznaniu się z bardziej istotnymi informacjami na okładce (które uderzyły w najwrażliwsze struny mojego czytelniczego gustu) oraz zasięgając opinii innych, można spokojnie przełknąć pierwszą gorycz i zabrać się do lektury z w miarę obojętnym nastawieniem. Mimo to, „Hyperion” okazał się dla mnie zaskoczeniem. Konstrukcja opasłego tomu przeraziła mnie do szczętu, ale skokowość treści okazała się jednym z wielu asów z rękawa. Pojedyncze opowiadania okazują liniowość – pozornie oderwane od siebie elementy zgrabnie łączą się w całość, przy czym istotne informacje są precyzyjnie dozowane. Każda historia jest jedyna w swoim rodzaju (choć jedne podobały mi się bardziej – inne mniej), katalizuje grad pytań na postawione przed czytelnikiem dylematy dotyczące kwestii nurtujących zawsze albo akurat w teraźniejszym czasie lub w przyszłości, gryzie tematy z ciekawej perspektywy - niby realia niemal zupełnie inne, problemy te same. Opowieści uderzają w różne tony, przedstawiają odmienne punkty widzenia, środowiska, jak i również gatunki – gdzieś tam przeplata się proza podróżnicza, kryminalna, sentymentalna, obyczajowa, cyberpunk ... Jednak ze wspólnym elementem, który wprowadza napięcie, a czasem przypala aurę do temperatur horroru. Zagadkowość czynnika – persony wprowadzającej grozę, wzbudza skrajną fascynację z powodu fantastyczności i otoczki mityczności jak gdyby nie pasując...

Książka science fiction opowiadająca o losach pielgrzymów zmierzających do Grobowców Czasu, w których zamieszkuje Chyżwar (pan bólu i cierpienia, mściciel i zbawiciel). Każdy z pielgrzymów, w nadziei na odnalezienie odpowiedzi na pytanie dlaczego został wybrany, opowiada swoją historię.Losy każdej z postaci są bardzo ciekawe i w zaskakujący sposób łączą się z Chyżwarem, jednak do końca nie pada odpowiedź co czeka pielgrzymów po dotarciu na miejsce. ( Na 100% sięgnę po kolejny tom, aby się tego dowiedzieć). Autor jest prawdziwym erudytą nawiązującym do licznych utworów literackich. Pozycja godna polecenia wszystkim fanom science fiction i osobą, które lubią dobrze i ciekawie napisane utwory.

Wcale mi nie przeszkadzało, że książka kończy się tam, gdzie się kończy. Zresztą byłam na to przygotowana. I nie twierdzę też, że był to akurat najciekawszy moment, bo "Hyperion" zachwycał od początku do końca. Wszystkie opowieści były niesamowite i fascynujące. Ponad sześćset stron świetnego SF.

Niewiele brakuje do ideału. Polecam egzystencjalistom.

Fantastyczne historie pielgrzymów. Polecam.