Upadek Hyperiona

Przeczytałem o tym cyklu minimum 2 tony samych achów i ochów. Muszę się jednak przyznać bez bicia że nie do końca rozumiem powody tych zachwytów. Jak dla mnie za dużo tu wszelkiego rodzaju sfer, płaszczyzn działania oraz dziwnych wzajemnych zależności.
Oby trzeci tom okazała się mniej pokręcony.

Jednym z głównych bohaterów jest cybryd (co to jest cybryd?!) z odtworzoną tożsamością Johna Keatsa. Z bliżej nieznanego powodu – pewnie dlatego, że to kolejny cybryd Keatsa – występuje on zwykle jako Joseph Severn, przyjaciel czy sekretarz poety.
Niezwykle ważnym elementem tej historii są megasfery, metasfery, data sfery i sfery osobliwości – cokolwiek to wszystko znaczy.
A tak w ogóle, to chodzi prawdopodobnie o spisek komputerów przeciw ludziom.

Szkoda, że wydawca nie wpadł na to, że może warto byłoby jakoś zasygnalizować, że książka jest tylko częścią jakiejś tam większej całości – niestety, w moim wydaniu nie ma na ten temat ani słowa. Opowieść czytana bez znajomości wcześniejszych tomów jest umiarkowanie ciekawa, mało zrozumiała i dość ciężkawa – przynajmniej w kilku momentach.

Po rewelacyjnym pierwszym tomie od razu zabrałam się za "Upadek Hyperiona". Dan Simmons ie zawiódł mnie i tym razem.
W tej części poznajemy dalsze losy pielgrzymów, jednak z trochę innej perspektywy. Z powodu zerwanej łączności Meina Gladstone korzysta z pomocy M. Severna, który w snach widzi wydarzenia towarzyszące bohaterom na Hyperionie. Wojna zbliża się nieubłaganie i do końca nie wiadomo kto jest prawdziwym wrogiem.
Ten tom, tak samo jak poprzedni urzekł mnie rozbudowanym i dokładnie dopracowanym światem oraz ciekawymi bohaterami. Tym razem autor przedstawił nam historię bardziej od strony politycznej, dokładnie opisując funkcjonowanie Hegemonii.
"Upadek Hyperiona" to świetna i wciągająca książka, według mnie nawet lepsza od pierwszego tomu. Ta seria z pewnością zostanie jedną z moich ulubionych i na pewno nie raz do niej wrócę. Polecam fanom gatunku.

Po pierwszym "Hyperionie" byłem bardzo ostrożny z oceną. Przypadły mi do gustu klimat i oryginalne pomysły autora, ale akcja bywała nudna, a niektóre watki przesadnie rozwlekłe.

Ze szczęściem rzec jednak mogę, że "Upadek Hyperiona" to dwie klasy wyżej w stosunku do pierwszego tomu. Gdyby nie to, że jestem po (powtórnym) przeczytaniu pierwszego tomu "Gry o Tron" mógłbym z czystym sumieniem powiedzieć, że dawno nic mnie tak mocno nie wciągnęło.

Dzieje się bardzo dużo, wciąga jak diabli, magnetyzuje, przyciąga, zastanawia, zaskakuje i nie pozwala nam na zbyt długo opuścić tego jakże fascynującego świata, bo nawet kiedy w przerwie między rozdziałami czytelnik robi coś innego, wciąż jego cząstka pozostaje na Hyperionie.

Za wadę uważam dość niejasne zakończenie... niby wszystko wiemy, ale troszkę niedosytu jest, bo Chyżwar nadal jest niedostępną zagadką, grobowce czasu (otwarte czy zamknięte) wciąż rodzą więcej pytań niż dają odpowiedzi, intruzi wciąż wciąż nie wszystko nam o sobie powiedzieli... ale jednak - są dalsze tomy za które jak najszybciej się wezmę!

Wadą jest też nadmiar poezji... Wątek Keatsa i jego person w ogóle bym wywalił, mieszanie bajań XVIII-wiecznego poety do książki SF i robienie z nich istotnego elementu akcji nie przypadło mi do gustu, moim zdaniem nie jest to miejsce na takie rzeczy, zgrzyta i nie pasuje. Trzeba niestety się uodpornić, na pocieszenie powiem, iż ledwie prześlizgnięcie się wzrokiem nad długachnymi nieraz...