Informacja zwrotna

"To zabawne, że kiedy zaczynam trzeźwieć, dopiero wtedy wyglądam jak pijany, nie trafiam wodą do ust"

Nie wiem, czy jest to zabawne, ale takich "górnolotnych" myśli ma autor w zanadrzu tej książki jeszcze całkiem sporo. Przez całe ponad pięćset stron miałam wielką chęć ją sobie odpuścić. Ale widocznie mam w sobie coś z masochisty, a po drugie, chciałam się w końcu dowiedzieć, gdzie zniknął syn pijaka Kani. Po następne był to mój pierwszy "Żulczyk", a ja pierwszej książce danego pisarza, nigdy nie odpuszczam.

Mimo że, za odpuszczeniem sobie, przemawiało też to, że właściwie to, co "najciekawsze" w tej pozycji, zostało już streszczone w opisie. Machloje w ogólnie znanej sprawie reprywatyzacji kamienic w Warszawie, zaginięcie Piotra Kani i krucjata po mieście, jego ojca. Reszta to, że zacytuję @Sargento_Garcia:

"Dostałem wyłącznie bełkot alkoholika w skrajnym stadium zeszmacenia, mającego w głowie tylko rozmiękły budyń"

Przyznaję się bez bicia, że kiedy Kania zaczynał swoje "mądrości" typu:

"Picie przynosi mi dumę, picie to moja moc." i zaczynały się wymiociny, przewracałam te kilka kartek dalej, bo to było obrzydliwe nawet do czytania. Zastanawiałam się również, po co ta książka została napisana i dla kogo.?? Rozwlekłe wstawki z posiedzeń grupy terapeutycznej, dla mnie totalnie nudne, dla potencjalnych alkoholików czytających tę książkę, doskonale znane z autopsji. Cóż, pierwszy...

To mój pierwszy Żulczyk. Jestem zachwycona. Na pewno sięgnę po inne jego książki.
Pisze bardzo obrazowo i bardzo emocjonalnie.
Książka niesamowicie mocna. Znakomite studium zachowania alkoholika, ale przecież Autor sam przyznaje, że przechodził terapię.
Ten obrazowy opis pozwala wczuć się w rolę. A totalne zakończenie i wyjaśnienie co, kto i jak jeszcze mocniej przekonało mnie do sięgnięcia po kolejne jego pozycje.
Świetnie zaakcentowane aktualne problemy w kraju - uśmieszek gościł wówczas na mojej twarzy. Bezbłędne to jest.
Dziękuję Autorowi za tę książkę. Pokazuje prawdziwe życie.

Jedna z nielicznych książek których nie dałem rady dokończyć. Przez cały dzień czytania udało mi się przebrnąć w wielkim bólu przez 100 stron. Liczyłem na jakąkolwiek sensowną przedstawioną historię. Dostałem wyłącznie bełkot alkoholika w skrajnym stadium zeszmacenia, mającego w głowie tylko rozmiękły budyń. Szkoda mi bardzo że Żulczyk pod pijackimi wizjami oraz hektolitrami wymiocin utopił oraz pogrzebał trudny i ważny społecznie problem alkoholizmu :(

Na zakończenie powiem tylko, że z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością już nigdy więcej nie wrócę do tej "książki", podobnie jak nie sięgnę po inne "dzieła" tego autora.

Książka bardzo dobra, ale trudna i smutna. Studium alkoholizmu w tej najgorszej formie z niszczeniem siebie i wszystkich dookoła. Wóda nie bierze jeńców i autor doskonale o tym wie. Jego bohater posiada wszystkie cechy książkowego przypadku alkoholizmu. Stoczyłby się już dawno, gdyby nie to, że dzięki inwestycji w mieszkania kupione dzięki reprywatyzacji posiada kasę, więc ma za co pić. W ten sposób proces niszczenia siebie, swojej rodziny i znajomych tylko się przedłuża, aż znajduje tragiczny koniec. Trudno czytało mi się tę książkę, bo autor od początku wprowadza bardzo ciężki nastrój. Jest smutno, brudno i paskudnie a główny bohater sprawia wrażenie dosłownie wyrzyganego przez autora, tak jakby powołując go do życia Żulczyk chciał się pozbyć najgorszych traum, wspomnień i obrzydzenia. Nie nazwałabym tej pozycji literaturą rozrywkową, no chyba, że ktoś lubi czuć się sponiewieranym, bo ja się trochę tak poczułam po lekturze. Ale z drugiej strony, kto zna styl tego autora, ten nie powinien czuć się zaskoczony.

Informacja zwrotna ode mnie dla autora za „Informację zwrotną”.
Panie Jakubie, 9 gwiazdek - pozycja wybitna.
Tak mnie przeczołgała ta powieść o chorym człowieku i jego rodzinie, którą wpędził w chorobę, że od tygodnia nie przeczytałam niczego nowego. Co otwieram jakąś książkę ( godne pozycje, w ramach październikowego wyzwania - nobliści na tapecie), nie mogę się skupić, bo myśli uciekają mi ku alkoholikowi Marcinowi Kani, jego uciemiężonej żonie i dzieciom, ku kumplom od kielicha i z grupy terapeutycznej. Nie sądziłam, że alkoholizm rozłożony na czynniki pierwsze zrobi na mnie takie wrażenie i wciągnie tak bardzo w nieznany pijacki świat. Nie wiem, czy właśnie tak alkoholik pojmuje rzeczywistość, ale ta opowieść o obsesji picia, chorym człowieku i piekle, które zafundował najbliższym, siedzi mi zadrą w głowie, wwierca się w czaszkę i uwiera duszę.
Łatwo nie było, ani miło. Szczególnie przez opary alkoholu unoszące się ze stron powieści. Pijacki bełkot i stopniowo odkrywane tajemnice głównego bohatera, które dla niego samego były niespodzianką, w równym stopniu odpychały mnie, co fascynowały, na drugi plan spychając wszystko co nie związane z piciem - aferę reprywatyzacyjną, śledztwo w sprawie przypuszczalnego morderstwa itp. Fabuła była, rzecz jasna, ale to dla mnie sprawa drugorzędna. Sedno „Informacji zwrotnej” to picie, chlanie na umór i świat z perspektywy pijaka, który tak mówi o sobie w rzadkich chwilach powrotu do świadomości:
„…Nie jestem człowie...

Jeszcze do niedawna więcej miałam na koncie obejrzanych rzeczy, które wyszły spod pióra pana Jakuba, niż przeczytanych jego książek. Na szczęście powoli się to zmienia.
Z Informacją zwrotną zastosowałam podobny zabieg jak przy Ślepnąc od świateł. Z opisu wiem, że to nie mój świat, trochę się opieram, ale koniec końców i tak czytam, ze względu na serial.Marcin Kania jest byłym muzykiem, twórcą jednego z największych polskich hitów, żyjącym z tantiemów. Pewnego dnia jego syn znika, a jedyne co po sobie zostawia to zakrwawione prześcieradło w swoim mieszkaniu. Kania wie, że poprzedniego wieczoru widział się z synem, ale niczego nie pamięta, bo zapił. Marcin jest alkoholikiem, leczącym się w ośrodku Jutro. Postanawia wyruszyć w podróż po Warszawie, by odnaleźć syna. Każde wspomnienie przybliża go do odkrycia prawdy, która skonfrontuje go ze złem, które wyrządził swojej rodzinie.
Nazywam się Marcin Kania. Jestem alkoholikiem i zaraz zabiję człowieka. Kiedy trafiłam na to zdanie, nie przeczytawszy wcześniej ani jednego zdania, podskórnie czułam, że będę miała do czynienia z nie łatwą fabularnie powieścią. Ale nikt nie mógł mnie przygotować na to co zastanę w środku. Jest to mocna powieść w przekazie, szczera do bólu, przypierająca mocno do ściany, utrudniająca tym samym nabranie powietrza.
Nigdy nie byłam córką alkoholika, więc mogę się jedynie domyślać, jak trudne jest życie z taką osobą. Informacja zwrotna dużo mi w tej kwestii uzmysłowiła. I choć ta książka mną ...

Świetna fabuła!
Alkoholizm to ważny temat i rzadko, jak dla mnie, poruszany w taki sposób, jak w tej powieści.
Autor niesamowicie użył perspektywy. Można dogłębnie poczuć doznania osoby cierpiącej na alkoholizm - to ciągłe pragnienie, zaniki pamięci, nierzeczywiste wyobrażenia...

Gorąco polecam! Niełatwa, lecz ważna lektura.

Jakub Żulczyk w „Informacji zwrotnej” proponuje czytelnikowi połączenie kryminału z dramatem psychologicznym. Bo czymże jest każdy nałóg począwszy od alkoholu, narkotyków, poprzez seksoholizm na grach hazardowych kończąc moją wyliczankę? Szacun dla autora za pokazanie, że w tych kamienicach mieszkali ludzie. Zwykli ludzie ze swoją „spracowaną” historią a nie żulernia jak próbowały przedstawiać niektóre media. Tak naprawdę to jedni zbili kasę a inni teraz zbijają kapitał polityczny. Ci ostatni, będąc w opozycji nie wiedzieli co się dzieje? Prawdopodobnie uznali, że to niewłaściwy czas na ujawnianie procederu, czekali a ludzie lądowali na bruku w „świetle prawa”. Ale to tak na marginesie bo też i nie jest to osią czasu powieści. Osią czasu, facetem wokół którego powinien kręcić się świat jest Marcin Kania. Alkoholik, który ma monopol na prawdę, rację, ocenę, wiedzę o człowieku. Monopol na mądrość tego świata. Ofiarą tego monopolu jest jego syn Piotr, żona, córka ale i też on sam. Nie dziwi mnie, z jaką wprawą autor włazi w głowę Marcina, alkoholika. Wszak pisarz jest tym kim jest i wie co tworzy. O tyle w pewien sposób mnie zaskoczył wyznaniem Piotra. Wiem, że trudno a czasem wręcz niemożliwością jest przechodzenie z roli może nie kata a sprawcy w rolę ofiary i odwrotnie. Ludziom, którzy są w takiej psychologicznej matni współczuję. Na początku powieści często się śmiałem. Jednego dnia w powieści stoi, że bogini jest jedna a dnia następnego dowiaduję się, że bogini została...