Kobieta, która kochała owady

Maria odkąd pamięta kocha owady. Fascynują ją, są jej muzą, darem, gdyż ma niebywały talent do ich rysunku.
Tak też poznajemy kobietę silną i zdeterminowaną i przechodzimy wspólnie przez przeróżne etapy w jej życiu..

To, że coraz częściej sięgam po literaturę piękną stanowi dla mnie osobistą zmianę. I cieszę się, że takowa nastąpiła.

"Kobieta, która kochała owady" jest niezwykła. W swojej formie, zmianach, doświadczeniach, odkrywaniu kolejnych niewiadomych. Ukazuje kobiecą siłę i determinację, wyzbycie się nałożonych na kobiety zasad i dążenia do własnych zainteresowań. Jest metamorfozą. Tak jak główna bohaterka fascynuje się owadami i ich przemianami, tak samo doświadcza własnych ludzkich zmian, przeciwstawiając się i zmieniając schematy.
Prowadzona w nadzwyczajnej narracji, wyróżnia się poprzez przeprowadzoną podróż w czasie i poszukiwaniu siebie. Jest to naprawdę ciekawie wykreowany obraz kobiety, zawierający liczne fragmenty do rozmyślań.

"Kobieta, która kochała owady" to zbeletryzowany życiorys Marii Sibylle Merian, niemieckiej przyrodniczki i malarki uznawanej za wczesną entomolożkę. Powiem szczerze, że niewiele tematów jest dla mnie tak odległych jak owadoznawstwo, niemniej historia życia bohaterki powieści Selji Ahavy warta była uwagi.

Nie polubiłam bohaterki powieści, próbowałam zrozumieć jej potrzeby i tok rozumowania, i o ile to ostatnie było zajmujące, tak sposób życia i wybory bohaterki wydawały mi się niezmiernie egoistyczne, wręcz okrutne. Człowiek, który z taką dbałością podchodzi do pierwotnych, najsłabszych form życia, lekką ręka odtrącał bliskich, łaknących odrobiny uwagi.

Marię poznajemy jako małą dziewczynkę, urodzoną jeszcze w epoce procesów czarownic. Fascynują ją owady i pod okiem ojczyma - artysty- zaczyna rysować ich metaforyczne cykle życia. Początkowo odkrywa w naturze spójność i regularność Bożego zamysłu.
W miarę upływu czasu świat się przekształca, a religia znajduje konkurenta w nauce. I tak jak owady przechodzą transformację, tak z czasem zmienia się też Maria. Lecz stary świat nie poddaje się bez walki…

Walorem tej opowieści jest pewna niespieszna metafizyczność, całość oscyluje wokół spraw ostatecznych, śmierci, przemijania, miłości, sensu życia. Badając owady Maria pragnie doszukać się odpowiedzi na pytanie, kim jest człowiek i jakie jest jego miejsce w świecie, kim jest demiurg i czy rzeczywiście stworzony przez niego rytm będzie wiecznie trw...

Kobieta, która kochała owady - Selja Ahava.

Czy kobieta może być wolna? Czy może wierzyć w co chce, zachowywać się jak chce i mówić co chce? Czy w dzisiejszych czasach może…? A kiedyś?

Maria, wspaniała inspirująca kobieta. Owady, które ją zainspirowały i pozwoliły rozłożyć skrzydła i poczuć wiatr…

Od początku jesteśmy obserwatorami dziewczyny, która zachwyca się tym, co widzi. Poznaje owady, ich życie i… zaczyna to odnotowywać. Rysuje i opisuje cykl życia poszczególnego owada. Z czasem ma o nich coraz więcej wiedzy. Nasza bohaterka jest inspirowana prawdziwą przyrodniczką, Marią Sibyllą Merian, która pochodziła z Niemiec i żyła w latach 1647-1717. Wtedy religia i nauka stały się przeciwnikami na ringu życia. Jeśli ktoś zamiast Boga widział rozwiązanie w nauce stawał się wrogiem numer 1. Kobieta naukowiec? Stos był już gotowy.

Książka zdecydowanie prowadzi nas przez zadumę nad życiem i egzystencją.

Lekkie pióro tłumaczki Justyny Polanowskiej i przepiękne rysunki wprawiają, że człowiek przewraca stronę za stroną rozkoszując się słowem pisanym. Miałam już wcześniej możliwość poznać autorkę, gdy czytałam „Rzeczy, które spadają” i przypadła mi ona dużo bardziej do gustu niż ta pozycja, ale również jestem zachwycona sposobem pisania. Dodatkowo wzmianka o opuszczonej wiosce w środku lasu i jej mieszkańcach. Dla mnie MEGA...

Główną bohaterką powieści jest Maria - kobieta o silnej osbowości, która łączy ze sobą dwie pasje: owady oraz malarstwo. Jest to postać inspirowana Marią Sibillą Merian, która jako pierwsza opisała cykl rozwojowy owadów od jaja przez larwę, poczwarkę aż po image oraz ich metody odżywiania a jednocześnie występowała na przeciw roli społecznej kobiet. Podczas książki poznajemy jej całe życie począwszy od dzieciństwa poprzez życie dorosłe pełne ciężkich decyzji, kończąc na śmierci. Historia Marii jest napisana tak cudownym językiem, że momentami czułam się aż zawstydzona poznając jej najgłębsze odczucia, będąc świadkiem jej wzlotów jak i upadków a jednocześnie czułam jakbym dała się ponienieść fali i płynęła przez całą historie delektując się poetyckim językiem i zachwycając się fragmentami realizmu magicznego.

Jak wspomniałam Maria ma bardzo silnym charakter. Żyje w czasach kiedy kobieta nie powinna się za bardzo wychylać. Według oczekiwań powinna siedzieć w domu, służyć mężowi, a za podjerzane zachowania można wylądować na stosie. Jednak Maria jest kobietą która wychodzi na przeciw wyobrażeniom społeczeństwa i sprzeciwia się narzuconej przez nie roli kobiety. Od najmłodszych lat interesuje się owadami i absolutnie nic nie jest w stanie zabić w niej tej pasji. Prowadzi dziennik w którym zapisuje swoje obserwację na temat ich życia oraz rysuje cykle ich rozwoju. Z czasem zaczyna podróżować aby odkryć inne sekrety przyrody i zaczyna w 100% oddawać s...

Dla większości z nas owady są niepotrzebne, odpychające, kojarzone z brudem, psują jedzenie, niektórzy mówią o nich, że to szatańskie nasienie.
Zaś dla bohaterki tej powieści szczególnie ważne i niedoceniane przez swój różnorodny kształt, prezentują miniaturowe piękno.
Nie widziała, gdy córce wypadł pierwszy ząb, nie dostrzegała brudu na swej spódnicy, zmarnowała swe płodne lata na mężczyznę, który traktował ją jak przedmiot. Lepiej czuła się w owadzim świecie obserwując każdego dnia procesy przepoczwarzeń, poczwarek i larw.
To pośród nich czuła cudowną wolność i wewnętrzny spokój.

Naznaczona filozoficznym brzmieniem głęboka, wielowątkowa opowieść o przemianie świata i jego ewolucji, o kobiecie, której dano sześć tysięcy lat, by odkryła, że tak naprawdę Bóg owady umiłował sobie najbardziej. To jedna wielka metafora o życiu człowieka, zachwyca bogactwem obrazów, metafor, nawiązań do teorii Darwina, japońskiego eposu, czy religii. Naznaczona nutą realizmu magicznego otwiera przed czytelnikami zupełnie inne spojrzenie na owadzi świat, spojrzenie pełne ludowej mądrości. Osobiście kojarzy mi się z postapokaliptyczną prozą Mai Lunde i jej teatrologią klimatyczną.

A na sam koniec, gdy śmierć przyszła jej zajrzeć prosto w oczy zapłakałam...

Trudno mi opisać coś, co zostało napisane tak pięknie. Jakiekolwiek słowa bledną przy "Kobiecie, która kochała owady". Bo to właśnie jej język jest fundamentem, na którym opiera się książka. Powieść, której pierwowzorem stało się życie Marii Sibylli Merian, niemieckiej przyrodniczki, przenosi nas w świat, gdzie owady zachwycają swoją urodą.

To książka wielowymiarowa, trudna i bardzo złożona. Przepełniona realizmem magicznym, który wkomponowany jest wręcz doskonale. Opowieść o wyborach i ich długotrwałych konsekwencjach. O poszukiwaniu swojego ja, ogromnej pasji i walce z uprzedzeniami. Perfekcyjnie ukazuje jak brak miłości wpływa na postrzeganie siebie i innych, a także o to jak nie można pokochać kogoś na siłę.

Zachwyca i zasmuca jednocześnie. Poraża swoją surowością i porusza do głębi. Raz za razem łamała moje serce. A to wszystko, a nawet więcej, okraszone pięknym, poetyckim językiem. Gdzie metafora gra pierwszorzędne skrzypce.
Nigdy nie czytałam podobnej książki, ale wiem, że "Kobieta, która kochała owady" na długo zajmie wyjątkowe miejsce w moim sercu 🦋