Kroniki Jakuba Wędrowycza

"Ciapuś, uduś pana".

Dawno, dawno temu, w bursianym obrocie literaturą, trafiłam na "Kroniki Jakuba Wędrowycza". Tytułowy bohater jest elementem z marginesu społecznego, alkoholikiem i fachowcem w dziedzinie cywilnego egzorcyzmowania – generalnie brzmi zachęcająco. Izolacja obuwiem gumowym podstawą sukcesu. Widły w dłoń i na koń!

Przygody starej Słaboniowej przypomniały mi o najsłynniejszym polskim egzorcyście-bimbrowniku, więc postanowiłam odświeżyć sobie trochę pamięć. Nie ukrywam, że gdy miałam siedemnaście lat jego perypetie bawiły mnie trochę bardziej, ale i teraz momentami uśmiałam się prawie do łez. Historie może i nie są równe, pełno jest tu stereotypów, nie każdemu podpasuje humor prezentowany przez Pilipiuka, ale polecam spróbować. Może i Ty zostaniesz fanem Jakuba Wędrowycza.

Rewelacyjne, karykaturalne, zabawne, niepowtarzalne, fantastyczne, lekkie opowiadania.

Moje spotkanie z Pilipiukiem było przypadkowe. Zerknęłam na okładkę i pomyślałam "mój dziadek". Przeczytałam opis z tylnej części książki i pomyślałam "mój dziadek!" 😂. "Muszę to przeczytać!". I tak, uzbrojona po zęby w niepewność i masę wątpliwości (bo przecież fantastyka to nie moja bajka), w podekscytowanie i strach ("jeju, co to będzie, co to będzie?!", "no ale jak to tak - książka o dziadku?!") oraz zwyczajną ciekawość wyruszyłam wraz z Kubusiem w pełną niebezpieczeństw podróż. Co tam się działo... Nie raz nie dwa ogarnęły mnie wątpliwości, czy aby na pewno wrócę z tej wycieczki w jednym kawałku i ze zdrowym, a przede wszystkim trzeźwym umysłem... Czy Jakub Wędrowycz to dobry kompan podróży? No cóż... trzeba przyznać, że raczej nie. Ale wiecie co? Z pewnością nie była to nasza jedyna wspólna wędrówka, a ja już dziś pakuję plecak na kolejną wyprawę, ale tym razem spakuję tylko podekscytowanie, dystans do świata i czarny humor. No i może 2KC 😉.

Kim jest Jakub Wędrowycz...? To przerażający wiekowy ochlapus, wiejski egzorcysta, bimbrownik i kłusownik, który niestety nie poraża kulturą. Ale ciężko go nie lubić, naprawdę. Posiada nadnaturalne zdolności, które pozwalają mu likwidować z tego świata duchy, potwory, maszkary, wampiry, zombiaki i innych przedstawicieli gatunków "nie z tego świata". Do tego zajmuje się pędzeniem własnego bimbru oraz smakowaniem go wraz z podobnymi sobie przyjaciółmi, jak choćby Semenem Korczaszką, ponad stuletnim Kozakiem, weteranem wo...

W „Jakubie Wędrowyczu” zaczytywały się 10 lat temu moje dorastające dzieci. Warto wiedzieć co czyta młodzież, więc ja razem z nimi i połknęłam bakcyla. Bez takiego jak oni entuzjazmu, ale z przyjemnością, niedowierzaniem, czasem z odrazą, jak wprowadzał w czyn jakieś obrzydliwości, na które nawet bym nie wpadła, a czasem z przykrością, gdy jako Polka przeglądałam się w krzywym lustrze. Za to zawsze ze śmiechem. Nietuzinkowy gość z tego Kuby, mimo że menel nad menele.
Wykształcenie: 3 klasy szkoły gminnej. Obecnie, jak twierdzi - wtórny analfabeta.
Zawód wykonywany: pasożyt społeczny, notorycznie uchylający się od pracy. Notowany za kłusownictwo i bimbrownictwo oraz niszczenie mienia organów ścigania.

Przypomina mi poznanego kilka lat temu pana Mietka z małej mazurskiej osady i zakapiora Mańka z Bieszczad. Gumofilce na nogach, kufajka, widły w garści, groźna mina, bimberek od rana w spożyciu, a nocami w produkcji, gotowość do niesienia sąsiadom pomocy w trudnych sprawach, szalone wyczyny i specyficzny kodeks honorowy. Tylko Mietek i Maniek nie byli chyba egzorcystami jak Jakub. Lektura do przeczytania, pośmiania się, zadziwienia i zapomnienia.

Komplet książek o Jakubie Wędrowyczu stoi do dziś na półce, wróciłam niedawno do pierwszego tomu. Po latach nie umiem się dać ponieść fali tych bzdur, jest jakby mniej zabawnie i bardziej wkurzająco, ale trzeba też oddać książce honor - bardzo dużo pamiętałam. To znaczy, że spotkanie z Jakubem nie przeszło...

Absurd goni absurd, ale tkwi w tym urok.