Lustereczko, powiedz przecie

Bohaterka Róża, pisarka znana z pierwszego tomu, która znów wplątuje się w morderstwa, tym razem wybory mistera. Tutaj mamy logiczny i bardziej prawdopodobny przebieg wydarzeń. Zwariowani bohaterowie, zabawne sytuacje i humor sytuacyjny. Lekko, przyjemnie - jak ktoś lubi ten typ, mnie od czasu do czasu bawi, dlatego sięgam.

Miałam ochotę na kolejne lekkie czytadełko, no owszem, jest to czytadełko, aczkolwiek nieco niższego lotu, niż się spodziewałam.
Momentami zabawne, momentami drażniące, poziom intelektualny bohaterów chwilami mocno mnie osłabiał, no, ale skoro rzecz się dzieje w kręgach związanych z męskim konkursem piękności, to może nie powinnam się dziwić?
Uczestnicy tegoż konkursu mylili mi się, duży plus dla autora za spis osób umieszczony na początku książki, podglądałam chwilami, kiedy nie byłam pewna o kogo chodzi. Zakończenie chyba nieco przekombinowane, dwie różne grupy ludzi z rozmaitych powodów chcące się pozbyć tego samego człowieka? Nie do końca to kupuję.
No i na pierwszej stronie, już w prologu zdania, które mi się gryzą - może niesłusznie? "... Westchnął z ulgą, uśmiechnął się i położył prawą dłoń na touchpadzie. Najechał myszką na napis "odpowiedz", kliknął w niego i zaczął pisać wiadomość, która mogła zmienić w jego życiu prawie wszystko. ..." Ja się oczywiście nie znam, ale czy touchpad jest tym samym, co myszka? Wydawało mi się, że należało napisać - najechał kursorem, to by miało więcej sensu.

Podoba mi się z jaką lekkością pisze autor. Trzyma w napięciu, są zwroty akcji a do tego pisania z poczuciem humoru.

Nie zawsze mi po drodze i po guście z książkami Rogozińskiego. Bywa różnie, są wzloty i upadki. W tym przypadku zaliczony został zdecydowanie wzlot.

Nie żeby kryminał był trzymający w napięciu do granic, zagadka trudna a sprawca nieoczywisty. Wielu rzeczy, choć muszę oddać to oddać autorowi, nie wszystkich można się domyślić.
Tylko, że dochodzę do wniosku, że serii o Róży Krull nie czyta się dla rozwiązania zagadki. Nie dla złapania króliczka, lecz dla gonienia go. Zagadka i kryminał, morderstwo, to są rzeczy niejako przy okazji. One czynią tło dla przezabawnej, pierdołowatej Róży i jej przesympatycznej kompanii. I to dla ich przekomarzania, dla wypadków bohaterki, dla humoru i lekkości się czyta te książki.

Wreszcie też mogę powiedzieć, że poczułam się jakbym czytała moją ukochaną Chmielewską. Alek Rogoziński w 'Lustereczko powiedz przecie' dokonał czynu niemal niemożliwego i jednocześnie nie kopiując słowa w słowo z Autorki, oddał jej poczucie humoru i to swoim językiem.
Chyba wreszcie w pełni zaczniemy się lubić Panie Autorze ;)

Liczę, że kolejne książki będą tylko lepsze, bo ta zaostrzyła mi tylko apetyt literacki ;)
No i na koniec. Czapki z głów za autoironię. Wkurzałam się ciągle, że autor jeździ po znanych i mniej znanych jak po burej suce. Tym razem pojechał też trochę po sobie. W dobrym stylu. Wyśmiewa ludzkie przywary nie konkretne osoby, a osoby znane z nazwiska, jak Rafał Maślak, przedstawia w jak najlepszym świetle, chocia...