Piękny zabójca

“– A idź! – fuk­nę­ła wście­kle Li­lian­na. – Ta­kiej to nawet wy­strzał z dzia­ła prze­ciw­pan­cer­ne­go nie za­szko­dzi. Daj spo­kój! Co jej się miało stać? Prze­cież spa­dła na trawę. I to z pierw­sze­go pię­tra! – Z dru­gie­go – spro­sto­wał z tro­ską Se­ba­stian. – Ja bym jed­nak spraw­dził. Mogła się uszko­dzić. – To jest wy­spor­to­wa­na laska, te­ni­sist­ka, a nie jakaś to­yo­ta, żeby się miała uszko­dzić – Ma­zu­rek mach­nę­ła nie­cier­pli­wie ręką. – Co naj­wy­żej bę­dzie miała kilka za­ry­so­wań. To zna­czy tych no… za­dra­pań!”

“(...) Za moich cza­sów nie byłeś takim fajt­ła­pą! – Byłem, tylko się ka­mu­flo­wa­łem – przy­znał szcze­rze Se­ba­stian.”

“– Czas to pie­niądz. A tych, jak zro­zu­mia­łam, nie mam zbyt wiele. – Nie ma ich pani w ogóle – sko­ry­go­wał jej roz­mów­ca. – Jest pani za­dłu­żo­na bar­dziej niż Gre­cja i We­ne­zu­ela razem wzię­te. Nie wiem, jak to pani zro­bi­ła, ale w ciągu trzech lat stra­ci­ła pra­wie tyle pie­nię­dzy, ile po­przed­ni rząd wydał na to lot­ni­sko, na któ­rym cią­gle pasą się krowy. Przy­znam, że wi­dzia­łem już nie­je­den zmar­no­wa­ny biz­nes, ale cze­goś po­pro­wa­dzo­ne­go z takim roz­ma­chem w stro­nę ka­ta­stro­fy jesz­cze nie. – Widać mam wy­jąt­ko­wy ta­lent – mruk­nę­ła Ma­zu­rek.”

“– Na­praw­dę nie wiem, jak pani pomóc. Może i je­stem spe­cem do spraw bez­na­dziej­nych, ale pani jest z ka­te­go­rii „jak oży­wić trupa”. Oba­wiam się, że ostat­ni ktoś, kto to umiał, zo­stał ukrzy­żo­wa­ny pra­wie dwa ty­sią­ce lat temu. Ja, nie­ste­ty, nie umiem czy­nić cudów, a pani ta­ko­we­go wy­ma­ga.”

“(...) obie­cał, po czym zmierz­wił kę­dzie­rza­wą czu­pry­nę tak, jakby pró­bo­wał upo­rząd­ko­wać ukry­te pod nią myśli.”