Kto zabił kopciuszka ?

Najlepszy naśladowca Chmielewskiej wśród polskich pisarzy. Tego, że była jego inspiracją autor wcale nie kryje. A nie jest to łatwe. Z książki na książkę jest coraz lepiej, dialogi jak ze "starej" Chmielewskiej, a więc zabawne, roztargniona, postrzelona bohaterka, plejada sympatycznych dziwaków jako jej przyjaciół, wartka akcja. Z przyjemnością się czytało a nawet raz parsknęłam śmiechem, co mi się naprawdę przy czytaniu "śmiesznych" książek rzadko zdarza.

Niestety skuszona nazwiskiem Rogozińskiego kupiłam kilka jego e-booków. Zupełnie do mnie nie przemawia ani styl pisania, ani pomysł na fabułę, ani bohaterowie. Jestem w stanie przetrawić jedynie komisarza Darskiego, do którego nawet poczułam nutkę sympatii. Przeczytać i zapomnieć.

Trochę śmiesznie,
trochę intrygująco,
trochę nudno.
Zbyt kwieciście i rozwlekle.
Stylem odrobinę podobne do Chmielewskiej.

Ogólnie przyjemnie.
Lekko, szybko, z uśmiechem.

Znacie to przysłowie o gotowaniu żaby? Rzut do gorącej wody kończy się źle, ale powolne gotowanie, od zimnego otoczenia jest dla żaby definitywne.
Tak się składa, że i w przypadku mojej przygody z prozą Alka Rogozińskiego ta zależność zaszła. Początek był bolesny, chociaż w próbach nie ustawałam, ale jak już okrzepłam to się zdecydowanie z tą twórczością oswoiłam.
Do tego stopnia się oswoiłam, że czuję lekki ból pewnych części ciała, że została mi jedna książka z serii o Joannie i najnowsza pojedyncza.
Jak żyć, Panie Pisarzu?

‘Kto zabił Kopciuszka?’ nie przebija swojej poprzedniczki w serii lecz nadal zapewnia masę radości. Na momencie perypetii kuriera autentycznie popłakałam się ze śmiechu, a parsknięcia tymże zdarzały się licznie.
Mało mi było akcji Róża plus Pepe lub Betty, jednak Pan Autor poszedł w rozdrabnianie się na różne postacie i perspektywy. Może i dobrze, bo jest inaczej, ale z drugiej strony, tak lubię Różę i jej Brygadę RR, że gdy nie dostaję dawki solidnej jestem na głodzie ;)
Sam kryminał – spoko. Pewne elementy można odgadnąć, sama osoba mordercy zaskoczeniem nie była, ale powtórzę, tej serii nie czyta się dla rozwiązania zagadki ;) naprawdę, nie czuję się w żadnym stopniu nieusatysfakcjonowana, bo Róża króliczka ma gonić a nie go łapać.
Tylko w tym wszystkim szkoda mi komisarza Darskiego. Biedaczek, ma przes… znaczy ma trudne życie.
Ale jak Autor zdecyduje się kiedyś na serię o samym Darskim i jego śledztwach (no dobra ...