Ukochany z piekła rodem

Ubawiłam się przednie :) Kto mnie trochę zna wie, że uwielbiam komedie kryminalne, że kocham Chmielewską i bardzo lubię Olgę Rudnicką. Do tego grona właśnie dołączył Alek Rogoziński. Zaczęłam czytać i nie mogłam się oderwać :) Dobrze, że objętościowo nie za duża to pozycja więc skończyłam przed wieczorem i zarywać nocy nie musiałam :)
Fanom Chmielewskiej - polecam

Bardzo dobry debiut:) Faktycznie, widać wpływy "mentorki" autora - p. Joanny Chmielewskiej. Może ktoś, z czasem, wypełni lukę po p. Joannie. Książka lekka i zabawna, niektóre sformułowania i sposób przedstawiania sytuacji - rewelacyjne. Polecam lubiącym kryminałki na wesoło:)

Czytając tę książkę miałam mieszane uczucia. Przede wszystkim - niezwykle wyraźna inspiracja Chmielewską, zarówno pod względem stylu, jak i pierwszej strony, spis osób występujących w powieści dokładnie taki, jak we "Wszystko czerwone". Trochę się zdziwiłam aż takiej kalce, ale tego typu listy zdarzają się częściej, więc odpuściłam.
Potem było gorzej - podejście do jednej z głównych bohaterek dość, jak dla mnie, niesympatyczne, niby nie padły pejoratywne określenia, ale 40 letnia kobieta, która chce jeszcze użyć życia jest między wierszami traktowana jak "próchno w pretensjach", może to kwestia wieku autora, ale zazgrzytało.
Mimo początkowych zastrzeżeń - czytało mi się dobrze i szybko, złapałam się na chęci zerknięcia na koniec, czyli intryga zaciekawiła. Niestety, w kilku miejscach są błędy, które nie zostały wyłapane przy redakcji:
"...Wsiadła do swojego porsche cayenne i zanim ruszyła, wybrała numer do Konrada. ..." bardzo kłóci mi się z innym stwierdzeniem: "...- Teraz Joanna - kontynuował Darski. - Powiedziała, że przyjechała do Milanówka przed dwudziestą. Jej samochód jest charakterystyczny. Ferrari. ..."
Pytanie - jakim samochodem jeździ bohaterka? Mam wrażenie, że porsche cayenne dość znacząco różni się od ferrari....
Dwa razy występuje rozdział XVII, nawet w spisie treści, co wygląda mocno zabawnie. W treści tegoż rozdziału panie rozmawiają m. in. o myleniu bohaterów, a dialog w pewnej chwili wygląda, jakby jedna z nich rozmawiała sama ze sob...

Lekka, zabawna pozycja. Debiut autora, jak dla mnie udany. Humor sytuacyjny, językowy, ciekawe dwie główne bohaterki, jednej z nich zabito młodego kochanka, a że nie są zadowolone z pracy policji postanowiły same rozwikłać sprawę. Książka idealna na odstresowanie, jak ktoś lubi taką formę ( Chmielewska - męska wersja - wprawdzie nie lubię porównań, ale tak mi się po zakończeniu nasunęło).

Polski kryminał z ogromną dawką humoru. To książka zdecydowanie na jedno popołudnie, ma taką magiczną moc poprawienia humoru, że zaczniesz i nie możesz przestać.
Joanna, znana polska pisarka poznaje młodszego od siebie Konrada, nie jest to jej pierwsza "wielka miłość", ale jak zawsze wg niej to, ta na całe życie...
Tylki, że tym razem, gdy Joanna dowiaduje się, że ukochany ją oszukuje i wraca do domu by się z nim rozprawić, ten leży trupem w jej pięknej łazience...

Betty, jej agentka a zarazem przyjaciółka... jak dla mnie najlepsza postać w tej książce, jej teksty i poczucie humoru kładły mnie na łopatki.

Ta książka to debiut Alka Rogozińskiego, dlatego jakieś drobne potknięcia należy mu wybaczyć, ale wg mojej skromnej opinii - świetna robota :)

Macie zły dzień ? szef Was wkurzył? Dzieci nie mogą wyrobić się na czas do szkoły i ciągle marudzą? Walnijcie wszystko w diabli i weźcie "Ukochanego z piekła rodem", a na pewno naładujecie akumulatory odpowiedzialne za lepszy humor :)

Polecam

Nawet nie wiecie od ilu lat planowałam lekturę Ukochanego z piekła rodem. A skoro nie wiecie to Wam powiem. Od premiery, gdy Rogoziński był debiutantem i nie miałam jeszcze żadnych uprzedzeń do niego jako do człowieka.
Żeby nie było, jako do pisarza nie mam nadal, a może już. Dzięki Ukochanemu z piekła rodem, który okazał się dobrą książką.

Sam autor jest zarozumialcem i ego posiadającym własny kod pocztowy i to czuć. Przebija to przez jego prozę, czuć jak bardzo uważa siebie od pierwszych słów za pisarza poczytnego i dobrego.
Ma talent, nie odmawiam, ale nie do końca wszystko jest w stu procentach jego. Na szczęście trochę się przyznaje do inspiracji - czuję tu ducha Chmielewskiej. Niektóre teksty, cechy charakteru postaci, nawet imię głównej bohaterki to kalka z Autorki.
Nie wiem czy to mi tak do końca przeszkadza czy cieszy. To taki miks, bo przecież sama Chmielewska nie jest w stanie już nic napisać a Rogoziński stanowi jeszcze jakieś zaplecze.

Co do samej książki. Im dalej tym lepiej zdecydowanie. Początek musi się rozbujać, potem zaczyna być wciągająco i co ważne - zabawnie. Uśmiałam się zwłaszcza dzięki dialogom między Joanną a jej agentką Betty. Osobno są zwykłe, przeciętne, ale razem tworzą duet nie do powtórzenia. Są dowodem na to, że dobra chemia musi być między dwoma postaciami, niekoniecznie romansowa i niekoniecznie między kobietą a mężczyzną. Między przyjaciółkami też być musi, żeby powieść miała to coś.

Jeśli natomiast m...