Narrenturm

Nie jestem miłośniczką powieści łotrzykowskich. Nie jestem miłośniczką twórczości Sapkowskiego.

Jestem za to Dolnoślązaczką. I odkąd pamiętam, zazdrościłam dzieciom, a później już nieco starszym znajomym z innych regionów Polski, takiego swoistego osadzenia w regionie. Oni zawsze potrafili pochwalić się, kto ze znanych ludzi urodził się w ich miejscowości, kto w niej mieszkał, z jakimi wydarzeniami z historii, filmu czy książki wiążą się różne miejsca ich rodzinnego miasta, ich regionu… My, z tzw. ziem odzyskanych, mieliśmy dopiero poczekać, aż ci, którzy tu się urodzili czy chodzili do szkoły, dorosną i staną się sławni. Musieliśmy czekać, aż naszymi ziemiami zainteresują się filmowcy i pisarze. Konsekwencją tego swoistego głodu, jest sięganie po cokolwiek w zasięgu moich rąk, oczu /i możliwości/, jeśli tylko wiem, że jest tam coś o moich stronach.

A tu taka gratka!

Dolny Śląsk wieki temu! Znane mi miasteczka z ich kościołami, fragmentami murów obronnych, ryneczki i uliczki odrynkowe ubrane tutaj, jak na wielkie święto: mają dobudowane mury miejskie i bramy, ruiny zamków odzyskały swój średniowieczny wygląd… Ryneczki i przyległe ulice kipią kolorami straganów, dawno zapomniane zapachy świeżych, oblepionych ziemią, warzyw, suchego zboża, mięsa i koni unoszą się wokół. Wieże kościołów są bardziej widoczne – nie przesłaniają ich blokowiska z wielkiej płyty, spod końskich kopyt unosi się pył bądź tam, gdzie bogaciej, słychać ich tętent po bruku. I pełn...

Przyznam i bije się w pierś, że miałam książkę cisnąć w kąt.
Skąd ten pochlebne recenzje, myślałam? Przecież wieje nudą!
O jakże się pomyliłam! A ile bym straciła jeśli przestałabym czytać Narrenturm...
Akcja na dobre rozkręca się kiedy na drodze Reinmara staje Urban Horn i jego pies Belzebub. I od tego momentu kompletnie połynęłam, wciągnęłam się bez pamięci.
Przygody, początkowo Szarleja i Reinmara, potem dołącza do nich Samson Miodek są rewelacyjne, pełne napięcia i oczekiwania. W dużej mierze zasługą owych przygód czy też kłopotów jest kochliwy Reinmar von Bielau, który nie przejdzie obojętnie koło pięknej kobiety.

Jedyne co mogę zarzucić Sapkowskiemu, to zbyt duża ilość archaizmów.
Tak, panie Andrzeju, bez nich powieść i tak byłaby genialna bez dwóch zdań!
Ogromny plus ode mnie za wplecienie wątków magicznych, które uwielbiam a których jest tu troszkę. Mega były egzorcyzmy i próba uwolnienia z Narrenturmu, kiedy Reinmar próbował wywołać demona.
No i na koniec pragnę dodać, że powiedzenia Szarleja zasługują na miano kultowych. Nie dość, że śmieszne to jeszcze uniwersalne.

Genialna powieść łotrzykowska, klasyczny przykład powieści. Przygody Reynevana, Samsona i Szarleja przykuwają uwagę, książka napisana lekko, opowieść snuje się czasami łagodnie, czasami przyspiesza, ale zawsze czyta się z przyjemnością:) Szczegółowo zarysowane tło obyczajowe, świetnie przedstawiony średniowieczny sposób myślenia, mentalność religijna. Scena egzorcyzmów opata powaliła mnie, dosłownie płakałam ze śmiechu... Uwielbiam Wiedźmina, teraz potwierdzam - Sapkowski geniuszem jest i basta!

Bardzo dobra powieść Andrzeja Sapkowskiego, pierwsza i (niestety) najlepsza z całej trylogii husyckiej. Główny bohater tak nierozważny, żeby nie powiedzieć głupi, że aż strach. Jednak jego miłosne przygody, nieszczęścia i zawirowania na tle całej historii są dość zabawne i ciekawe. Kolejne strony wchłania się w tempie batmana. Literacko bardzo dobrze, poczucie humoru właściwe dla wiedźmińskiego Sapkowskiego. Zdecydowanie mogę polecić, niestety kontynuacje nie są już tak dobre.

Moim zdaniem z trzy długości, gdzieś tam w tyle za liderem.Należy zacząć od tego, że to Sapkowski, więc ciężko mu odmówić geniuszu ironii, trafnego komentarza, udanych analiz psychologicznych oraz humoru, humoru i jeszcze raz humoru... Wszystko to siedzi i w "Narrenturm" ale przykryte lub wręcz przysypane mnóstwem - natrętnie precyzyjnych i dokładnych - informacji.Każda, choćby najbardziej poboczna postać wprowadzona jest na scenę w akompaniamencie analiz genealogicznych do dziesiątego pokolenia wstecz - włącznie. Każde zdarzenie dla absolutnej już pewności i spokoju ducha czytelnika umiejscowione jest w ramach historycznych... nie dzieje się to jednak natrętnie, czy też niedokładnie. Skąd! Autor spokojnie i bez pośpiechu nakreśla nam początkowo sytuację geopolityczną w promieniu tysiąca siedmiuset mil, zapoznaje nas z książętami, szlachcicami i biskupami, szczęśliwie panującymi w dwudziestu największych co do wielkości grodach w okolicy (nie zapominając o ich powiązaniach z tymi w pozostałych miastach promienia tysiąca siedmiuset mil), wyjaśnia również stosunki polityczne między sąsiadującymi ze sobą krainami ww. promienia i jaki ma na to wpływ Rzym (tak jest! Autor bynajmniej nie daje się zaszufladkować jako "pisarz tysiąca siedmiuset mil"). Pan Sapkowski z przyjemnością wprowadzi czytelnika (po wspomnianych opisach, to może już nawet widza) w poczet i biografię papieży minionych stuleci wraz z przepowiedniami co do tych następnych... itd. Ja bynajmniej nie nakreśliłem tu f...

Duży plus dla tej książki jak i autora (poza już wymienionymi) za konsekwentną kreację głównego bohatera (który mimo wielu nieprzemyślanych akcji mnie nie irytował ... może przez swój idealizm wobec świata, który jest bliski większości młodych ludzi) i naturalną lekkość narracji (np. po niektórych tytułach, jeżeli się klnie to tak, że podbija - a tu miła niespodzianka).Polecam.

Ale i tak było wesoło - owszem. Twórca przekonuje mnie charakterystycznym żartem, nie da się nie wielbić jego ironii i sarkazmu. Oraz niezaprzeczalnie błyskotliwości. Fascynujące regiony geograficzne i historyczne, acz trochę przerażały mnie niektóre przydługawe sceny i opisy, trochę zbytecznie rozwinięte. Ogólnie jednak - polecam :)

Choć Wiedźmina nie lubię, tę książkę Sapkowskiego niemal połknęłam. Jest zupełnie inna od Sagi i nadaje się nie tylko dla fanów fantastyki, której w książce jest niewiele. Odrobina powagi i humoru, chwilami nawet groteski, spojona mistrzowską narracją wciąga na dłuugie wieczory. Zachęcam do lektury.

Wspaniałości Sapkowskiego do słuchania ciąg dalszy. Świetna książka w doskonałym wykonaniu. Krzysztof Gosztyła jest lektorem idealnym, a i reszcie obsady trudno coś zarzucić. Może i się powtarzam, ale tak powinno się nagrywać audiobooki.

Do Wiedźmina się nie umywa niestety. Trochę zbyt schematyczne, trochę zbyt przewidywalne, postacie ciut zbyt czarno-białe. Ale jednak nie był to stracony czas i choć drugi raz do tej lektury nie wrócę, to czytało się całkiem przyjemnie.

Pierwsza część kolejnego cyklu; całkiem niezły początek. Interesująca może być zwłaszcza dla mieszkańców Dolnego Śląska, którzy z łatwością mogą odwiedzić miejsca, które pojawiają się w książce. Polecam taką wycieczkę. :)