Spadek

Po przeczytaniu sagi "Po sąsiedzku" chętnie i bez większego zastanawiania sięgnęłam po kolejną powieść Kasi Bulicz - Kasprzak. Tym razem swoją barwną okładką oraz intrygującym opisem wydawcy skusił mnie "Spadek". Co prawda oblicze młodej dziewczyny otoczone kwiatami nijak nie współgra mi z tytułem książki, ani tym bardziej z opisanymi wydarzeniami, ale na pewno zachęca do zainteresowania się tą właśnie powieścią.

Dorota mieszka w Warszawie, zawodowo zajmuje się tłumaczeniami z języka japońskiego, a prywatnie leczy rany po kolejnym nieudanym związku. W jej rutynową codzienność zupełnie niespodziewanie wkraczają mały piesek o wdzięcznym imieniu Dusia oraz leciwy starszy pan, jej biologiczny... dziadek. Dorota nie poznała swojego ojca, który opuścił matkę na krótko przed porodem i nigdy nie utrzymywała z nim kontaktu. A tymczasem jeden telefon z zamojskiego szpitala sprawił, że dziewczyna otrzymała szansę odnalezienia nieznanej jej dotąd rodziny, której prawdę mówiąc nigdy nie szukała. Dobre serce i poczucie obowiązku sprawiły, że bohaterka udała się do szpitala, aby zatroszczyć się o człowieka, z którym łączyły ją jedynie geny.
Wnioski nasuwają się same... Od tej pory życie Doroty już nigdy nie będzie takie jak wcześniej, a rutyna i prozaiczna powszedniość zamieni się w burzliwą i pełną niespodzianek codzienność, która nie raz ją zaskoczy.

Powieści obyczajowe stanowią znaczącą część moich lektur. Zawsze staram się doszukiwać w nich czegoś nowego, osobliwe...

Niezła powieść obyczajowa. Historia klimatyczna, pełna ciepła, ale czegoś brakowało, takiej iskierki, która powoduje, że opowieść zapada w pamięć. A tu, lekkie czytedełko, bez nadmiernych emocji, nieco mdłe. Plusem jest ładny, poprawny język.
Odsłuchałam podczas przedświątecznych porządków, ale nie rozgrzała mojego ja ani razu. Zwykły zapełniacz czasu, rewelacyjny na czas choroby... z pewnością nie podniesie ciśnienia:)

Zebranie myśli po lekturze 'Spadku' zajęło mi naprawdę sporo czasu. Sięgałam po tę książkę z myślą, że sięgam po coś lekkiego, zabawnego, optymistycznego i słodkiego. Że się będę śmiała w głos i może z raz wzruszę.
Mhm... No niestety nie. Dla wielu pewnie stety, bo to taka typowa polska literatura obyczajowa, jaką naprawdę wielu wielbi.
Z tym, że ja nie.

Jestem rozczarowana a jednocześnie wiem, że to jest naprawdę dobra książka. Napisana ładnym językiem, literackim, bogatym (gdyby nie pewien błąd ortograficzny byłoby perfekto) i wypracowanym.
Dorota jest taką bohaterką z jaką łatwo się zżyć albo i nawet utożsamić. Z jednej strony dziewczyna z niepełnej rodziny a z drugiej mająca tę rodzinę zawsze stojącą murem za sobą. Nie obdarzona nagle majątkiem przekraczającym pojmowanie, lecz biednym dziadkiem, który początkowo nawet do wspólnego życia się nie nadaje.
Chociaż rodząca się przyjaźń między wnuczką a dziadkiem to najmocniejszy element książki.

Masa wydarzeń, chwil szczęśliwych i tych niezbyt kładących się cieniem na radosnych. Ogrom ludzi, serdecznych, nieegoistycznych, chwilami zagubionych czy nieporadnych, ale nigdy negatywnych. Każdego w pewnym momencie można zrozumieć i zaakceptować z całym dobrodziejstwem jego inwentarza. Ludzie są ludźmi nie marionetkami pisarki, potrzebnymi tylko dla pchnięcia fabuły w przód. Bo co dziwne, dla mnie ta książka mogłaby się skończyć o sto stron wcześniej lub trwać kolejne trzysta i byłaby nadal tak samo...