Zielone pastwiska

Świetna część Sagi Wiejskiej, polubiłam tę serię od pierwszej części. Tym bardziej jest wartościowa, że zawiera sporo faktów. Bardzo dobrze się czyta. Polecam

I trzeci tom już za mną i im bliżej końca serii, tym bardziej mi żal. Żal, że to już koniec spotkań z bohaterami, tak naturalnymi, prostymi, ale jednocześnie otwartymi na nadciągające nowe.
A to, że idą zmiany widać w Tenczynie, bo i słychać o kryzysie amerykańskim, słychać o Hitlerze i jego działaniach, słychać także o Stalinie.
A tu poki co życie toczy się według pór roku. I mamy tu piękny opis nadchodzącej nawałnicy( a mnie z tyłu głowy przypomina się podobny u Reymonta). Mamy jakże naturalistyczny opis zacielania krowy, coś co na wsi jest zupełnie normalne, a teraz odchodzi do poziomu zjawiska.
Po raz kolejny jestem zachwycona znajomością tematu autorki, podejścia do zwyczajów, do codzienności , a przede wszystkim szacunku do cięzkiej pracy na roli.

Jeśli o mnie chodzi to ta saga byłaby dla mnie idealnym prezentem gwiazdowym, jednak nim nie będzie, bo ją już mam i jestem z tego bardzo dumna i szczęśliwa 🥰

Już teraz zacieram ręce, gdyż wiem, że jest na co czekać. W 2022 roku ukaże się czwarty już tom Sagi Wiejskiej Kasi Bulicz - Kasprzak 😘

Trzeci tom, zatytułowany "Zielone pastwiska" niczym nie odbiega od dwóch poprzednich (których opinie pisałam we wcześniejszych postach). Autorka równie pięknie przeprowadziła nas przez historię mieszkańców Tynczyna. Doskonale opowiedziała nam ich losy w okresie międzywojennym.
Polska stała się niepodległym państwem. Wydawać by się mogło, że teraz będzie im się żyło lepiej. Niestety kryzys gospodarczy lat 30 znacząco odbił się na życiu mieszkańców Tynczyna.
Pieniądze traciły wartość, zapasów szybko brakowało, co powodowało, że ludzi wiosną już przymierali z głodu, choroby i inne nieszczęścia ich nie omijały.
Jednak oni starali się żyć normalnie. Obchodzili święta, zawierali małżeństwa, mieli plany i marzenia.

Ja nie wiem, jak Kasia Bulicz - Kasprzak to robi, ale pisze przepięknie, dba o każdy detal, widać olbrzymią wiedzę i zaangażowanie.

W powieści „Zielone pastwiska”, która jest trzecim tomem Sagi Wiejskiej, dzięki Kasi Bulicz–Kasprzak już po raz trzeci czytelnicy mogą spotkać się z mieszkańcami Tynczyna, by śledzić ich ciekawe, zawiłe i barwne perypetie.

Kolejny raz przyglądamy się codzienności ludzi, których życie odmierzane jest mijającymi porami roku, powiązaną z nim ciężką pracą i marzeniami o lepszym jutrze. Na pierwszy plan wysuwają się postacie, które dotąd nie odgrywały aż tak istotnej roli. Dzięki temu mamy okazję poznać także ich los.

Saga ta pełna jest nie tylko relacji rodzinnych i sąsiedzkich (lepszych lub gorszych), jak to bywa w małej wiosce, gdzie każda informacja roznosi się z przysłowiową prędkością światła, zwłaszcza, gdy są one jednocześnie tyglem różnych narodowości, tak jak ma to miejsce w Tynczynie. W książce nie brakuje również odniesień do historii – tej współczesnej bohaterom opowieści, jak również tej, o której pamięć dla aktualnego odbiorcy niestety stopniowo zamiera. Zaznaczone w powieści tło historyczne oraz zachodzące na świecie zmiany nadają lekturze znacznie szerszą i zróżnicowaną perspektywę.

W tym tomie (podobnie, jak w dwóch poprzednich) natrafiamy na sporo lokalnych tradycji oraz swoistego połączenia wiary w Boga z wiarą w odwieczną moc natury, które w sposób bardzo namacalny przekładają się na życie ludzi – o czym dowiecie się z kart książki.

Na początku każdego z rozdziałów znajdujemy różnego rodzaju ciekawostki dotyczące region...

Ponownie udałam się do Tynczyna. Przeniosłam się w czasie – na koniec lat 20. i początek 30. Przyglądałam się życiu Polaków i Ukraińców żyjących od wieków obok siebie. Tłem wydarzeń są zdarzenia z kraju i ze świata, o których chłopi czytali w gazetach, a i które ich dotknęły jak wielki kryzys. Tynczynianie z pokolenia na pokolenia wykonują te same prace w domu, obejściu i na polach. Rytm ich dnia wyznaczają pory roku. I tak dzień za dniem, rok za rokiem toczy się życie w Tynczynie. Autorka pochyla się nad losami mieszkańców, ich radościami i smutkami, tajemnicami i problemami, zagląda do ich myśli.

Spokojna akcja płynie powoli jak wody w Huczwie. Pozwala dobrze się przyjrzeć mieszkańcom wsi w czasie pracy i odpoczynku, w dni powszednie i święta, rozgościć się w domostwach, zajrzeć do ich stodół oraz do karczmy. Tak oplata czytelnika, tak go przywiązuje do tynczyńskiej ziemi, że nie sposób mu się od niej oderwać. Powieść pani Kasi ma w sobie coś, co tkwi w ludziach głęboko – wspomnienia z dzieciństwa, opowieści rodzinne, kadry ze starych zdjęć, a moim zdaniem także przeszłość rodzinną zapisaną w genach. Dlatego powieść dawkowałam sobie, żeby się nią dłużej delektować, ale także ze względu na objętość.

Wszystkie opisy mają tu swój urok. Namalowane słowami działają na zmysły, zwłaszcza na nos, gdy czuje się wszelkie wiejskie zapachy. Woniało, że hej! Poprzeplatane zostały mądrością chłopów, przysłowiami, zabobonami, lekko nasączone gwarą. Wiadomości przy...

Takie sagi uwielbiam, tym bardziej że mają podłoże w prawdziwym życiu. Nie ukrywam, że będzie mi brakowało spotkania na wsi bądź być w centrum plotek jakie rozprzestrzeniają się niczym błyskawica.

Nie wiem jak wy, ale ja uwielbiam książki/serie, które trzymają poziom bez względu, która to już część i tutaj autorce udało się to z nawiązką. Mam nadzieję, że może kiedyś, kiedyś uda się wrócić do Tynczyna i tych czasem szalonych mieszkańców.

Dni mieszają się z porami roku, lata lecą, a w Polsce nadchodzą zmiany jak np. Odzyskanie Niepodległości, mamy Sejmy itd., ale czy to wszystko zmieniło mieszkańców? Nic bardziej mylnego, bo nadal pola trzeba zaorać, nanieść i porąbać drewna, żeby w domu było ciepło, zadbać o trzodę i wszystko to, co trzeba było zrobić w gospodarstwie. Problemy dopiero zaczną się za jakiś czas, ale nakreślę tylko tyle że chłopi najbardziej odczują brak pieniędzy.

Natalia Dołęga postanawia zmienić swoje życie, ale tutaj już sami przekonacie się w jaki sposób. Nadal będziemy czekać, czy Hanka pogodzi się z Teofilą, ale najbardziej podobało mi się jak skończyła Marta Kornelewicz. Zraniona matka potrafi znieść wszystko, ale to też cienka granica przed tym, żeby popaść w obłęd i zrobić coś czego konsekwencje będą odbijać się latami. Co do Zosi myślałam, że uda się wyjść na ludzi, ale to co się stało to poważnie nie domyśliłam się i czeka do waszego odkrycia.

Zalecam zacząć czytać o...

Bardzo wzruszył mnie koniec....