Strach

Karika był na mojej liście "must read" od czasu przeczytania "Szczeliny". Trochę mi się ostatnio wymykał ale kiedyś w końcu musiał trafić w moje sidła i trafił wyborem na "Strach" no i tak postanowiłam się przekonać, czy tam rzeczywiście straszy a jeśli tak....to co?

Na krótki moment było nudno - znowu nie ten poziom co "Szczelina". Potem ten strach zaczął przybierać coraz bardziej pokręcone i szalone nawiązania do dawnych kultów, do składania ofiar z ludzi, słowem - flaki na wierzchu i krew tryskająca po ścianach.

Czy się przeraziłam...? Nie aż tak acz klimat pustego, wymarłego i klaustrofobicznego miasteczka swoje robi - napięcie staje się wyczuwalne. Schemat podobny jak w „Szczelinie"- odwołania do „muszli”, zagubienie w czasoprzestrzeni, kompas, dziwne dźwięki, szumy, historyczne materiały itd., na szczęście bez miejscówki w postaci kolejnego trójkąta beskidzkiego - zniknięcie bez śladu w okolicach Małej Fatry raczej mi nie grozi. Duży plus i zaskoczenie za nawiązanie do tragedii na przełęczy Diatłowa o której już jakiś czas temu czytałam więc bylam w temacie.

Wybitne dzieło to nie jest ale przeczytać można...

Muszę się przyznać, że jest to jeden z lepiej napisanych horrorów psychologicznych jaki w ostatnich czasach dane mi było przeczytać. Książka zapewnia dreszcz emocji na odpowiednio wysokim poziomie. Język którym operuje autor w połączeniu z przemyślanym sposobem budowania napięcia spowodowały, że kilka razy dosłownie słyszałem skrzypienie śniegu czy otwieranych drzwi.

Gorąco polecam!

"Jakkolwiek głośno by krzyczał, sam siebie nie przekrzyczy"

Wreszcie i ja dopadłam, pana Karikę, tego słowackiego autora, który, jak obserwuję, robi się coraz bardziej znany. A może to on mnie dopadł ze swoim "Strachem".? Czy się bałam, czytając tę książkę? Sądzę, że raczej niespecjalnie.

Może dlatego, że zbyt wiele już przeczytałam thrillerów i horrorów. A może dlatego, że tę arktycznie zimną powieść czytałam w taki upał, jaki nawiedza nasz kraj od paru dni?

Jednak, mimo iż bardzo się nie przestraszyłam, to jednak pewne napięcie usztywniło mi kark i przyznaję, że pisarz ten potrafi stworzyć ciekawą historię, która powoduje niezłe podekscytowanie u czytelnika oraz mrówki równym rzędem przebiegające po plecach.

W każdym razie ja jestem na "tak" i z pewnością sięgnę po inne książki pana Kariki.

P.S Jelenią rodzinę, ledwo "przełknęłam", nie wiedziałam, że taki dinks pisarz w tej książce zaserwuje. To pierwsza książka tego autora, jaką czytałam i słyszałam, że innych swoich książek nie uzdatnia mordowaniem zwierząt.

Kurwa! - przeklinałem w myślach. Kurwa! Kurwa!

To cytat z książki, zamieszczam go wyłącznie po to by móc swoją kurwę do tej opinii wcisnąć. Bo kurwienie na czym świat stoi to efekt sięgnięcia po tę, pfffff, powieść. Po Ciemności i Szczelinie z zadowoleniem wzięłam się za Strach. Se myślę będzie się działo. No i się działo. Tak że prawie nie usnęłam. Ale od początku. Nasz bohater, Jożin z Bażin prawie że, opowiada nam historię niesamowitą. Otóż jak jest mróz to giną dzieci a jak mróz mija to nie giną. I jak giną to zostają po nich wyrwane paznokcie czy języki, nawet zęby i palce. A potem jeszcze na wszelki wypadek giną dorośli. I tak sobie oni giną bo jest zimno. Giną również jelonki i ich rodzice, połamane i wypatroszone. O ile Karika potrafił mnie do swoich gawęd przekonać w przypadku Ciemności i Szczeliny, o tyle Strach mnie zniesmaczyl i rozdrażnil. Żadna postać nie jest nam przedstawiona choćby na tyle żeby nas jej los zainteresował. Ot, jakieś typy są żeby to można było nazwać powieścią ale nic poza tym. Mdłe i pozbawione strachu na który się tak napalilam. Następna sprawa to tak zwane plasowanie produktu. Kojarzycie no nie? Bohater wyciąga z lodówki pepsi light albo pali marlboro. Raz w całym tekście. Tu natomiast ze 20 razy jest iPhone. W Szczelinie i Ciemności były to telefony, smartfony lub komórki. Tu jest iPhone. To powiedzcie mi teraz, jak ja mam się przestraszyć skoro wiem że w całej książce chodzi o ajfona? Ajfon dzwoni, wibruje, ajfon się rozladow...

Nie moja bajka. Fabuła nudna, zero emocji. Po ponad 100 stronach dałam sobie spokój.

Sięgnąłem po drugą książkę Jozefa Kariki Strach z nadzieją na dobry horror lub powieść grozy z mrocznym klimatem. Opis brzmiał zachęcająco i ciekawie, aby przejść obok niej obojętnie. Z drugiej strony pierwsza książka była na tyle dobra, że chciałem sprawdzić, czy kolejna będzie lepsza, mroczniejsza i wzbudzająca dreszczyk strachu. Dlatego jak miałem możliwość sięgnąłem po Strach oczekując dobrej powieści.
Jożo Karsky postanawia wrócić w rodzinne strony do domu swoich rodziców. Na miejscu okazuje się, że zima może być najmroźniejsza od dłuższego czasu i będzie musiał sobie dać radę. Góry znajdujące się w pobliżu strzegą własnych sekretów, które mogą okazać się niebezpieczne dla mieszkańców Rużomberka. Chcąc dowiedzieć się o co chodzi i dlaczego znikają dzieci rozpoczyna własne śledztwo w tej sprawie.

Druga książka autora po jaką miałem przyjemność sięgnąć została osadzona w małym mieście pośród lasów i okolicznych gór. Dobry wybór jeżeli chodzi o stworzenie klimatu osaczenia, odcięcia od świata i wprowadzenia czegoś tajemniczego lub niezwykłego w życie mieszkańców. Każdy tutaj zna się z każdym i nic nie może uciec uwadze sąsiadów. Plotki rozchodzą się w szybkim tempie i nie sposób ukryć jakieś tajemnicy przed wszystkimi. Mała miejscowość może skrywać wiele sekretów i tajemnic mogących okazać się niebezpiecznymi. Rużomberk okazuje się na pozór miłym miejscem na odpoczynek pośród zimowej scenerii. Z drugiej strony autor wprowadza elementy grozy początkowo poma...

Mam wszystkie powieści autora, dostałam w prezencie. Stoją na półce „w kolejce", nie czytałam jeszcze nic. Wyzwanie na marzec i wreszcie pierwsze dzieło autora się doczekało.
Przeczytałam i odetchnęłam z ulgą… że to już koniec, było zagrożenie, że nie dotrwam. Nie znam się na powieściach grozy, ale dla mnie nie było ani strasznie, ani ciekawie, ani wiarygodnie. Śmieszyło mnie to, czego powinnam się bać, a były sceny, które zamiast powodować strach (lub choć malutki straszek), wzbudzały obrzydzenie. Nie mogę pisać, że powieść „Strach” jest powieścią na kształt „To” Kinga, bo nie chciałabym „To” („Tego”?) obrazić.
Czytało się łatwo i szybko, co doceniam. Tylko po co?
Dodatkową gwiazdkę ofiarowuję za urocze, otoczone górami słowackie miasteczko Rużomberk, w którym byłam kilkakrotnie zimą, na szczęście przy temperaturach powyżej minus 30 stopni.
Tak sobie oglądam inne opinie i widzę, że „Strach” się w większości podoba. Myślę, że moja niska ocena wynika z tego, że nie znam się na książkach, które mają straszyć. Deklaruję więc, że podejmę jeszcze jedną próbę z powieściami Jozefa Karika. Może „Szczelina” będzie straszniejsza niż „Strach"?

Czytałam wszystkie trzy powieści Kariki i o ile w "Szczelinie" i "Ciemności" źródło lęku jest nienamacalne, to w "Strachu" spotykamy w pewnym momencie monstrum. Jednak nadal nic tu nie oczywiste ani przewidywalne. Może po za tym, że jak to u Kariki strach siedzi w lesie. Naprawdę warto dać mu się przerazić...

Opis fabuły „Strachu“ możemy zawrzeć w słowach, że koszmary z dzieciństwa nie zawsze odchodzą w niepamięć, gdy dorastamy. Czasami bowiem horror wraca i okazuje się jeszcze okropniejszy, niż moglibyśmy podejrzewać. Dodać jednak wypada, że w miejscowości otoczonej lasem znowu znika dziecko, a na jednym zaginięciu ma się nie skończyć. I to wszystko, co zdradzić wypada, by nie zepsuć drugiemu przygody z kolejnym okropnym światem, jaki powstał w głowie Jozefa Kariki.

„Ciemność“ zabierała poczucie bezpieczeństwa, „Szczelina“ miała swoje straszne momenty, ale dopiero „Strach“ okazał się być dla mnie lekturą, która wywołuje dreszcze i podpowiada, by nie gasić nocą światła. Powieść może nie najlepsza spośród tych przeze mnie przeczytanych, ale prawdopodobniej ta, którą polubiłam najbardziej.

Tym razem Karika nie bawił się w stopniowe budowanie napięcia, bo od pierwszych stron wrzucił czytelnika w mroczne miejsce, gdzie coś zdaje się obserwować bohaterów zza drzew. Świat pokryty był bielą śniegu, ale nawet ona nie mogła rozjaśnić ciemności, choć jej jasność mogła stłumić jedynie krew. Nawet cztery ściany nie mogły dać poczucia bezpieczeństwa, a ucieczka zdawała się poza zasięgiem.

Ach. Karika, król klimatu, trzyma poziom. I jednak potrafi stworzyć bohatera, który nie irytuje swoim podejściem do świata czy innych ludzi. Nic dziwnego, że moja ciekawość jego prozy jedynie rośnie!


przekł. Joanna Betlej

To jest przykład książki czysto rozrywkowej, bo po 3 dniach od przeczytania, nie pamiętam, o co chodziło.
Klimat niepokojący czasami straszny - czyli to, co lubię.
Zakończenie dziwne, ale mi się podobało.
Jednym minusem jest to, że słuchając czułam, że w tej książce, w sposobie narracji jest coś, co mnie męczy.