Totentanz

Nie odmówiłam sobie przeczytania trzeciej części serii "Cienie przeszłości".
Chociaż "Totentanz" jest tomem ostatnim, Mieczysław Gorzka zapowiada, że nie żegnamy się komisarzem Zakrzewskim, spotkamy go jeszcze w zupełnie innych okolicznościach. Cieszy mnie to, bo polubiłam ambitnego, introwertycznego policjanta-idealistę, niezłomnego i nieprzekupnego, wrażliwego i empatycznego, odrobinę zagubionego w świecie kontaktów damsko-męskich.
I mam nadzieję, że autor zarzuci pomysł kreowania Zakrzewskiego-psychopaty, pomimo dziwacznej próby zarysowania u komisarza cech osobowości dyssocjalnej (wypunktowane przez przyjaciela-psychologa) na potrzeby efektownego finału wieńczącego trylogię.
Chciałabym bardzo, żeby kolejne spotkanie było bardziej w stylu "Martwego Sadu" (miało coś z horroru, klimatycznej i magicznej tajemnicy), natomiast mniej sensacyjnej konwencji "Iluzji" czy zupełnie szalonego fabularnie "Totentanz". Chciałbym, żeby następne spotkanie okazało się mniej dynamiczne, za to bardziej realistyczne fabularnie (żeby nigdy więcej pokonany w akcji, i skuty, seryjny morderca, transportowany przez brygadę antyterrorystyczną w opancerzonym samochodzie, nie dał rady uciec), i może z mniejszą ilością wątków i postaci, i koniecznie z szerzej zakrojonym researchem — w kręgach policyjnych, szpitalnych, psychologicznych...
Chociaż oceniam ostatnią część jako najsłabszą z serii, jednak również polecam gorąco. Głównie za sprawą dobrego stylu i lekkiego pióra autora. Za...

Nie da się uciec od przeszłości. Czasami czeka ona wiele, wiele lat aby się ujawnić. Tylko mam wrażenie, że tym razem, na zakończenie trylogii, jest wszystkiego za dużo. Za dużo postaci, za dużo morderstw i morderców, rannych i zabitych policjantów, krwi, za dużo pobocznych wątków, psychopatów, socjopatów, strzelanin i przede wszystkim za dużo stron. Gdyby skrócić powieść o 150-200 stron nic by nie straciła a nie byłaby taka rozwlekła. Nie mniej jednak nie przeszkadzało mi to aż tak bardzo, żeby zatopić się w czytaniu i śledzeniu fabuły na wdechu. Demony przeszłości dopadają także komisarza Zakrzewskiego i jego rodziców. Podejrzewałam takie rozwiązanie jeszcze przed połową książki więc mnie ono nie zaskoczyło. Akcja cały czas trzyma w napięciu, emocje buzują. Czytajcie sami.

Początek trochę zakręcony, ale tak +- od 40/50 strony zaczyna się prawdziwy rollercoaster trwający do ostatnich stron.

Polecam!

Właśnie skończyłam trzeci tom „Cieni przeszłości”. Pierwszy- „Martwy sad” podobał mi się, miał urok nowości, był bardzo nastrojowy i całkiem dobrze go pamiętam, więc widać, że zrobił na mnie wrażenie. Z „Iluzji” , którą przeczytałam rok temu nie pamiętam nic. Nisko ją oceniłam, próbowałam czytając trzeci tom przypomnieć sobie jej treść, lecz nawet lektura opisu, opinii i recenzji nie dała nic. Czarna dziura. „Totentanz” plasuje się gdzieś pośrodku. Jest trochę zbyt rozdęty, występuje zbyt dużo wątków i postaci, lecz, o dziwo, czyta się nieźle. Autorowi udaje się logicznie te wątki powiązać i zainteresować czytelnika. Akcja jest wartka, bohaterowie specjalnie nie irytują i chociaż jest ich zbyt wielu (zwłaszcza policjantek), jakoś mi się nie mylili. Wprawdzie prawie od początku wiadomo, kto jest mordercą i tylko Marcin Zakrzewski tego nie wie, ale czytamy z zainteresowaniem do końca. Kawałek rzetelnej roboty. Ciekawe, czy za rok będę coś z tej książki pamiętać?

Absolutnie krwisty, wciągający kryminał. Wielowątkowa intryga wciąga, pięknie się łączy, a zakończenie... było prawdziwym zakończeniem wszystkich wątków. Pochłonęłam w ciągu jednego podejścia... dzięki za wolne dni i noce - warto było zarwać nockę.

"Nie da się uciec od nierozwiązanych problemów z przeszłości. Takie rany same się nie zabliźniają, mogą tylko przyschnąć. Wystarczy drzazga, że by znowu zaczęły krwawić"

Wrocławiem wstrząsa fala samobójstw wśród nastolatków i tajemnicze morderstwa kobiet. Jednocześnie w mieście zaczyna grasować płatny zabójca Satyr, którego śladem kroczy nie tylko policja ale i CBŚ. Komisarz Marcin Zakrzewski dostaje nowy zespół, którym musi kierować. W jego przypadku nie będzie to łatwe zadanie. Giną kolejne osoby, a cienie przeszłości dopadają Zakrzewskiego...

„Totentanz” to jak dla mnie najlepsza część serii. Duża liczba wątków nie przytłacza, a intryguje. Wszystko również świetnie się uzupełnia dając obraz misternie utkanej fabuły, która tworzy logiczną całość. Zdecydowanie nie da się tu nudzić zwłaszcza, iż pojawiają się kolejne tropy, a autor posiada umiejętność trzymania czytelnika w napięciu. Sam Zakrzewski zostaje zmuszony skonfrontować się z mrocznymi demonami z przeszłości. W tej części autor jeszcze bardziej zagłębia się w psychikę swoich bohaterów, dzięki czemu możemy poznać ich jeszcze lepiej. Całość szokuje i momentami przyprawia o gęsią skórkę. Pomimo, iż książka objętościowo może przerazić to zdecydowanie nic nie jest tu zbędne, a całość czyta się błyskawicznie. Dynamika akcji, realizm bohaterów wszystko jest w tej książce na swoim miejscu. Świetne zwieńczenie cyklu. Polecam całą trylogię bo jak dla mnie jest po prostu nieodkładalna.

"Totentanz" to mocny, rasowy kryminał. Główny bohater to komisarz Marcin Zakrzewski z wrocławskiej policji.

Śledzimy dwie różne historie, które powoli zaczynają się łączyć, a punktem wspólnym są "cienie przeszłości" z życia komisarza Zakrzewskiego.

Autor w swojej opowieści zwodzi czytelnika, bawi się z nami, aż do wielkiego finału, czyli zakończenia powieści. Całość czyta się, jakby oglądało się dobry film sensacyjny.

Mieczysław Gorzka to dojrzały twórca i muszę przyznać, że "Totentanz" to jedna z najlepszych polskich powieści kryminalnych wydanych w tym roku. Mamy w niej wszystko, co powinno być w dobrym kryminale: głównego bohatera, legendę wrocławskiej policji, chadzającego własnymi drogami, ale szanowanego przez innych policjantów za swój instynkt śledczego oraz to, że nigdy nie odpuszcza, który skrywa w sobie traumę z dzieciństwa, wyraziste postacie policjantek - Pauliny Czerny i Kariny Buczek, skorumpowanych prawników i świat mafii.

Na uwagę zasługuję również świetne zaprojektowana i dobrze oddająca klimat powieści okładka Pawła Cesarza.

Jak mówi Mieczysław Gorzka, "Totentanz" to ostatnia część trylogii "Cienie przeszłości", ale nie ostatnie spotkanie z komisarzem Marcinem Zakrzewskim.

Czekam z niecierpliwością na jego kolejną książkę, bowiem w tej powieści zawiesił poprzeczkę wysoko. Polecam.

Finał cyklu "Cienie przeszłości".
Mrok.Wielowątkowość, która z początku wydaje się być kompletnie ze sobą niepowiązana, ale to tylko złudzenie. W tle mój ukochany Wrocław i taniec ze śmiercią. Niestety od przeszłości nie da się uciec...

⠀

Wszędzie dookoła bohaterowie stykają się ze śmiercią. Wśród młodych ludzi dochodzi do serii samobójstw, zostają zalezione zwłoki kobiet i na dokładkę pojawia się płatny zabójca, który wyrównuje rachunki w czarnych świecie narkotyków. W to wszystko wplątany jest Marcin Zakrzewski, który kolejny raz musi stanąć oko w oko z dawnym życiem i z kostuchą.

⠀

Zachwycałam się #martwysad i #iluzja, ale to czego dokonał w tej części Mieczysław Gorzka to totalne mistrzostwo. Zaczynasz czytać książkę, nie wiesz na którym wątku skupić bardziej swoją uwagę, bo co chwilę masz wrażenie, że inny staje się bardziej istotny, a autor idealnie potrafi je przeplatać między sobą i w końcu doprowadza do finalnej akcji.
Mogłoby się wydawać, że przy tak obszernej pozycji (500 stron)w końcu poczujemy się znużeni. Nic bardziej mylnego. Nie ma na to czasu z tak znakomicie wykreowanymi bohaterami i akcją, która nie zwalnia ani na jedną chwilę.
Delikatnie przeczuwałam, gdzieś w okolicach 3/4, jak to się może dalej rozwinąć, chociaż pojawiły się elementy, które totalnie wbiły mnie na koniec w przysłowiowy fotel.
I powiem to raz jeszcze, czytałam tę książkę z ogromnymi rumieńcami wiedząc, że akcja po części miała coś ws...

„Totentanz” Mieczysława Gorzki jest trzecim tomem serii „Cienie przeszłości” o komisarzu Zakrzewskim. Cała seria jest dla mnie jedną z najlepszych z jaką się zetknąłem po powrocie do książek. Dynamiczna, niespodziewane zwroty akcji, wiele wątków pozornie bez związku ale świetnie wpisane w powieść. Niby przewidywalna ale zaskakująca czytelnika, pomysły niby oklepane ale pachnące świeżością porannych kajzerek. Przecież zdawałem sobie sprawę, że brat musi „wypłynąć”. Logika podpowiadała, że autor nie powołał go do życia na chwilę, jest w tym jakiś cel. Domysły, to może być on, nie za proste, może tamten, a może Pan Mieczysław po prostu drwi sobie z czytelnika zapominając o bliźniaku. Nie zapomniał.

Tym bardziej z podziwem przyglądam się autorowi, bo z tego co wiem to nie jest „zawodowym” pisarzem. Na co dzień zajmuje się swoim bodajże „wyuczonym” zawodem a pisanie traktuje bardziej chyba jako hobby spełniając zapewne chłopięce marzenia, wszak z książką było mu po drodze od najmłodszych lat.

Określenie "rollercoster", doskonale oddaje to, co serwuje nam autor w trzeciej części serii. Tak doskonale napisane, że przestałam się zastanawiać, czy opisane wydarzenia są realne. Przeczytałam wszystkie części bez przerwy na inne lektury, i teraz - jak żyć bez komisarza Zakrzewskiego!

Wśród młodzieży mnożą się samobójstwa. W tym samym czasie wrocławska policja znajduje zwłoki zamordowanych młodych kobiet. Czy to wszystko jakoś się łączy? Do akcji znów wkracza Komisarz Zakrzewski.

No i stało się. „Cienie przeszłości” zakończone. I to z przytupem. Mieczysław Gorzka ostatnim tomem trylogii łamie wszystkie zasady i osiąga odwrotny efekt niż można by się spodziewać.

Czy da się napisać 608 stron książki tak, żeby czytało się szybko jak nowelę?

Czy można pozwolić czytelnikowi na odkrycie prawdy na samym początku, a potem trzymać go w napięciu przez kolejne 500 stron?

Czy można stworzyć skomplikowaną fabułę i przedstawić ją w zrozumiały i przejrzysty sposób?

Na wszystkie te pytania autor odpowiada „TAK” i daje temu dowód w Totentanz. To było mistrzostwo! Zarwałam nockę z tą książką i wierzcie mi, warto było. Autor ma wybitną umiejętność do niemówienia w prost, a to sprawia, że czytelnik w jednej chwili domyśla się wszystkiego, by w kolejnej porzucić swoje pomysły, żeby w następnej do nich wrócić. Uwielbiam takie zagrania!

Zakończenie… wbiło mnie w fotel. Więcej ze mnie nie wyciągnięcie. Po prostu przeczytajcie tę serię. To jest tak dobre, że kopara opada. Polecam!

Niby fajnie, niby ciekawie, ale mnogość osób i wątków sprawia, że człowiek się gubi. Pierwszy tom był najlepszy.

Tego tomu nawet nie pamiętam, przesłuchałam, bo chciałam skończyć trylogię.