Gdy byłem na przełomie minionego roku w Sydney to widziałem jak pracownik parku miejskiego zakopywał pod drzewem psa. Właścicielka musiała tylko okazać w administracji zaświadczenie od weterynarza, że zwierzę nie miało choroby zakaźnej i pewnie wnieść jakąś opłatę (o to już nie pytałem). Potem, podczas dalszego spaceru, widzieliśmy takie kamienie.
W Polsce (przynajmniej tu gdzie ja mieszkam) można zażyczyć sobie urny z prochami swojego zwierzaka, nie wiem jak jest z jej zakopywaniem, zgodnie z prawem, ale my zakopiemy Telcię pod czereśnią we własnym ogródku. Pod tą samą z której tak bardzo lubiła płoszyć gołębie... Żaden znany mi kot nie potrafił wejść tak wysoko jak Ona... Dziękuję@Sargento_Garcia
Takie wiadomości łamią serce... 😥. Od razu patrzę na moją ukochaną trzynastolatkę i łzy mi lecą. Najszczersze wyrazy współczucia... Trzymaj się, Siostro Kopciuszka. 🩷
Och jak mi przykro.... :'( Bardzo współczuję, przechodziłam to przy dwóch psach i wiem, jak boli.... Dobrze, że macie swój ogród i miejsce, ja znalazłam cmentarz dla zwierząt, ale wiem, że bywa z tym trudno.
Trudno czytać, bez łzy w oku. Ja straciłam czworonożnego przyjaciela ponad dwadzieścia lat temu. Nadal ściska mnie w sercu, kiedy o nim myślę, ale coraz częściej się uśmiecham i wyobrażam sobie, że jest gdzieś Tam, w cudownym świecie pięknych kwiatów, biega radosny, znów młody i cieszy się będąc blisko innych bliskich memu sercu, których nie ma już obok mnie. Trochę trwa pogodzenie się z tym, że nie ma już Jej, Jego obok nas. Współczuję i trzymaj się. Nie będzie łatwo. Ale z czasem będzie troszkę lżej.
Mocno współczuję @Siostra. 15 lat wspólnego życia, to kawał czasu. Szczególnie dla kocinki. Nie licząc naszego "syn-Młodego", to sam jestem codziennie wspierany przez trzy dziewczyny - ukochaną małżonkę Natalę - i dwie koto-dziewczyny: Zosię i Gabrysię. Kotka dla Nas to jak najbardziej normalny członek rodziny. I to czasami bliższy, niż ten ludzki. 3m się mocno! <3
