Kto to napisał? 10 pisarzy, którzy publikowali pod pseudonimem

Pisanie pod pseudonimem wielu osobom kojarzy się ze szczególną dbałością o prywatność. Jednak nie zawsze był to główny powód ukrywania swojego nazwiska. Często można spotkać się z informacją, że znakomite pisarki decydowały się pisać pod męskim imieniem i nazwiskiem, bo doskonale wiedziały, że to pozwoli im na zdobycie większego uznania na rynku. Co niektórzy ukrywali swoje nazwiska, chcąc uniknąć skandalu i szumu. Inni chcieli sprawdzić swoje umiejętności pod przykrywką. Zmiana nazwiska była też traktowana jako swego rodzaju zabawa, społeczny eksperyment. Którzy autorzy zdecydowali się na ukrywanie danych i co ich do tego skłoniło? Poniżej przedstawiam Wam listę dziesięciu szczególnie ciekawych przypadków.

„Alicja w krainie czarów” i jej kontynuacja „Po drugiej stronie lustra” to powieści, które są cenione przez dzieci i dorosłych na całym świecie. Lewis Carroll, który był podawany za ich autora, w rzeczywistości żył pod zupełnie innym nazwiskiem. Prawdziwa godność tego pisarza to Charles Lutwidge Dodgson. Zdecydował się na ukrywanie się pod pseudonimem, ponieważ jego główna praca była związana z naukami ścisłymi.



Był on cenionym angielskim matematykiem, profesorem Oxfordu i autorem setek prac z matematyki, logistyki, a także kryptografii. Czy w XIX wieku wiadomość o tym, że naukowiec pisze książki dla dzieci, mogłaby podważyć jego autorytet? Jest to bardzo prawdopodobne. Chociaż powieści przyniosły mu znacznie większe zyski, niż praca naukowa to Charles Lutwidge Dodgson nie chciał przyznać, że to on jest ich autorem. Nawet kiedy do jego biura przychodziły listy adresowane na Lewisa Carrolla zaprzeczał temu, by ktokolwiek o takim nazwisku w tym miejscu pracował. Warto wiedzieć, że sam pseudonim pisarza został wybrany przez redaktora Edmunda Yatesa z pięciu propozycji przesłanych mu przez Dodgsona. Innymi pseudonimami były również Edgar Cuthwellis, Edgar UC Westhill i Louis Carrol.

Na pytanie, kim był Samuel Langhorne Clemens, nie odpowie zbyt wiele osób, jednak niemal wszyscy będą wiedzieć kim jest Mark Twain. Autor popularnych „Przygód Tomka Sawyera” wydawał swoje książki pod innym nazwiskiem. Podobno wybrany przez niego pseudonim pochodzi od marynarskiego zawołania, które często słyszał pracując jako pilot statków na Missisipi. „Mark twain” w żargonie marynarskim oznacza „zaznacz dwa (sążnie głębokości)”. Dlaczego autor zdecydował się właśnie na taki pseudonim? Twierdził, że jest to jego wyraz hołdu dla jednego z pilotów statków, którym miał być Isaiah Sellers. Pisarz twierdził, że Isaiah publikował swego czasu teksty w New Orleans Picayune właśnie pod pseudonimem Mark Twain. Co ciekawe, okazało się, że Samuel Langhorne Clemens kłamał. Przed debiutem Clemensa żaden tekst w New Orleans Picayune nie był sygnowany takim pseudonimem. Historia tego kłamstwa okazała się na tyle interesująca, że zagadkę postanowił rozwiązać naukowiec Kevin McDonnel. W 2013 roku przedstawił on wyniki swoich badań na Międzynarodowej Konferencji do spraw studiów nad życiem i twórczością Marka Twaina. Według jego przypuszczeń Mark Twain zaczerpnął swój pseudonim ze skeczu, który był opublikowany w styczniu 1861 roku w „Vanity Fair”. Była to humorystyczna historia o Południowcach na konwencie żeglarskim. Starali się oni wspólnie rozwiązać problem kompasów, które wciąż wskazywały północ. Jeden z bohaterów skeczu nazywał się Mark Twain. Kevin McDonnel twierdzi, że pisarz zdecydował się na kłamstwo, ponieważ chciał się zdystansować od popularnych wówczas komików, o których wyrobił sobie z czasem negatywne zdanie. Mówił, że zdają się oni być w tych czasach zadowoleni z kiepskich rzeczy.

Niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że Joanna Chmielewska to tylko pseudonim naszej królowej kryminałów. Jej prawdziwe imię i nazwisko to Irena Barbara Kuhn. Swoją pierwszą książkę „Klin” wydała w 1964 roku i pracowała wówczas jako architektka. Dlaczego zdecydowała się wydać ja pod pseudonimem? Jej były mąż nie życzył sobie, by znieważyła jego nazwisko kiepską literaturą. Najwidoczniej nie spodziewał się tego, z jak wielkim uznaniem spotka się Joanna Chmielewska.

Karen Blixen to sławna, duńska pisarka. Dlaczego swoją książkę „Pożegnanie z Afryką” zdecydowała się wydać pod pseudonimem? Dinsen to jej panieńskie nazwisko, używając go chciała oddać hołd swojemu nieżyjącemu ojcu. Wilhelm Dinsen popełnił samobójstwo, kiedy pisarka miała zaledwie dziesięć lat. Był on pisarzem i oficerem, między innymi w wojnie duńskiej przeciwko Prusom w 1864 r. Karen Blixen publikowała również pod innymi pseudonimami: Osceola, Peter Lawless, Nozdref’s Cook, Tania Blixen, a także Pierre Andrézel.




To prawdopodobnie jeden z popularniejszych przypadków ukrywania się pisarzy pod pseudonimem. Siostry Charlotte, Anne i Emily Brontë zdecydowały się ukrywać swoje nazwiska, gdy Charlotte usłyszała od wydawcy, że kobietom nie przystoi pisać książek. Publikację umożliwił im spadek, który dostały po ciotce. Ich twórczość odnosiła kolejne sukcesy, ale przez wiele lat nikt nie widział, kto w rzeczywistości stoi za publikacjami.



Pojawiały się nawet przypuszczenia, że książki tworzy jedna osoba, a różne pseudonimy to zwykły zabieg marketingowy mający na celu zwiększenie sprzedaży. Dopiero w 1848 roku Charlotte zdecydowała się odkryć prawdę i razem z Anne udała się do swojego wydawcy George’a Smitha, a następnie wyznała siostrzaną tajemnicę. Emily Brontë miała to później za złe siostrom, bo bardzo ceniła sobie spokojne i ciche życie bez rozgłosu.

Dlaczego autor książek „Folwark zwierzęcy” i „Rok 1984” zdecydował się ukrywać swoje nazwisko? Powodem był wstyd. Eric Arthur Blair, znany jako George Orwell, wywodził się z niezamożnej rodziny. Wstydził się tego, że tak łatwo można go przypisać do biedniej klasy średniej, dlatego wydając swoją debiutancką książkę „Na dnie w Paryżu” postanowił ukryć swojego nazwisko. George Orwell to pseudonim, który miał być odzwierciedleniem jego miłości do Anglii. George to imię patrona Anglii, natomiast nazwisko Orwell jest nawiązaniem do lokalnej rzeki, nad którą pisarz lubił wypoczywać.

Autorka „Pięćdziesięciu twarzy Greya” jest znana jako E.L. James, ale w rzeczywistości nazywa się Erika Mitchell. Dlaczego pisarka nie chciała się podpisywać swoim nazwiskiem pod swoją twórczością? Powód jest dość prosty. Mitchell jest matką dwójki nastoletnich dzieci i bała się tego, jak zostanie przyjęta przez środowisko jej erotyczna powieść. Nie chciała obciążać dzieci ciężarem nieprzychylnych opinii, które mogłyby się pojawić. Drugim powodem była jej codzienna praca. Planowała, że po wydaniu książki wróci do pracy jako asystentka kierownika studia w National Film and Television School w Beaconsfield. Teraz kiedy cieszy się dużą popularnością, nie ma problemu z ujawnianiem swojego prawdziwego imienia i nazwiska. Mitchell znalazła się na liście 100 najbardziej wpływowych ludzi według magazynu „Times”, trudno nie być z tego dumnym.

Wiedzieliście o tym, że Stephen King też przez długi czas wydawał swoje powieści pod pseudonimem? Trwało to aż siedem lat, w ciągu których pod nieswoim nazwiskiem wydał pięć książek. Popularny pisarz zadebiutował w 1974 roku powieścią „Carrie”, która spotkała się z dużym zainteresowaniem czytelników. King nie chciał zwalniać tempa, miał wiele pomysłów na kolejne powieści. Niestety, w tamtym czasie popularne było przeświadczenie, że powinno się wydawać maksymalnie jedną książkę na rok lub dwa. To było dla kreatywnego pisarza sporym ograniczeniem, dlatego postanowił przechytrzyć zasady rynku literackiego. Postanowił, że będzie jednocześnie publikować jako Richard Bachman.



Pod tym pseudonimem wydał takie książki jak „Rage”, „Wielki marsz”, „Ostatni bastion Barta Dawesa”, „Uciekinier” i „Chudszy”. Dopiero w 1984 pewien księgarz odkrył tajemnicę Stephena Kinga. Napisał wówczas list do pisarza, z prośbą o uzyskanie zgody na upublicznienie swojego odkrycia. King był pod takim wrażeniem przebiegłości i spostrzegawczości czytelnika, że zgodził się także na udzielenie mu długiego wywiadu na ten temat.

Co zrobić, kiedy zostanie nam przypisana etykieta autorki powieści młodzieżowych? Świetnym rozwiązaniem może się okazać wydanie kolejnych powieści pod pseudonimem. Wówczas czytelnicy i krytycy spojrzą na nową powieść jak na twórczość debiutanta. Na takie rozwiązanie zdecydowała się J.K. Rowling, która wydała w 2013 roku powieść detektywistyczną „Wołanie kukułki”, podając się za Roberta Galbraitha. Pierwszy nakład powieści wynosił 1500 kopii. Po kolejnych pogłoskach dotyczących tego, że autorką powieści jest J.K. Rowling, na dochodzenie w tej sprawie zdecydował Richard Brooks, redaktor artystyczny The Sunday Times. Odkrył, że Galbraith i Rowling mają tego samego agenta oraz redaktora. Analiza językowa powieści również wskazała na podobieństwa stylistyczne. Wyniki dochodzenia Brooksa potwierdził ostatecznie agent Rowling. W ciągu kilku dni od ujawnienia tej informacji sprzedaż książki wrosła o 4000%.

Swego czasu również Remigiusz Mróz postanowił wydać książkę pod pseudonimem. W tym celu przyjął pseudonim Ove Løgmansbø i podawał się za polsko-fareskiego pisarza. Jako Løgmansbø wydał aż trzy powieści: „Enklawa”, „Połów” i „Prom”. Co kierowało pisarzem, gdy decydował się na wydanie powieści pod pseudonimem? Na swojej stronie internetowej tłumaczy to następująco.

Swoją tożsamość Mróz ujawnił dopiero na 10 dni przed premierą ostatniej części trylogii. Wiele osób zarzucało mu tanie zagranie marketingowe, lecz pisarz zaprzecza, by miało to takie podłoże. W wywiadzie dla Spidersweb zapewniał, że nawet jego wydawca nie wiedział z kim współpracuje.