Dodam do listy wkurzaczy, zgadzając się z powyższymi: - nadmiar wulgaryzmów, w miejscach i sytuacjach zupełnie niepotrzebnych (nie wiem, co napisać, rzucę mięchem) - nadmiar infantylnego słownictwa - słodkość, cukierkowatość, niuniowatość nazwuniek, opisików, postaciuni, której nawet w książeczkach dla dzieciaczków być nie powinno (hafcik...) - reklamowanie książek jako "nowej Agathy Christie", "polskiego Greya", "Woody'ego Allena w spódnicy" - reklamowanie Mroza przez Bondę (albo na odwrót) tudzież jakiegokolwiek autora przez blogerów, vlogerów lub opinio-tfu-rcze źródła - okładki filmowe z obowiązkowym opisem "film w kinach"
- rozciągaaaaaaaaaaaaaanie tekstu, duża czcionka, nieproporcjonalne (za duże) marginesy, zła kompozycja tekstu - propagowanie brzydoty w książkach dla dzieci (ilustracje, okładki, kompozycja tekstu + warstwa językowa) - w wypadku e-booków - fatalny skład, często skopiowane całe zdania lub akapity, zdechła interpunkcja, rozjechane tabelki itp. - w wypadku audiobooków - zabijający lekturę czytacz (nie mylić z lektorem, bo ich coraz mniej)
W książkach lubię: - dynamiczną akcję - barwnych bohaterów - fabułę, która przez cały czas zaciekawia - a najbardziej, gdy książka wywołuje dużo emocji Nie lubię: - nadmiaru opisów - przeciągania akcji - wulgaryzmów - pustych bohaterów - nudy - kontynuacji pisanych dla pieniędzy, a nie czytelnika - czyli dużo ale bez wartości
To ja pociągnę temat pozytywów, bo nielubieje już chyba wymienione wszystkie: - Interesujący, żywi bohaterowie z krwi i kości - żadne merysujki, żadni enpece, po prostu tacy, których niekoniecznie lubimy, ale którzy nadają historii życia. Prawdziwi, wiarygodni, spójni. - Głębia, pole do interpretacji, ogólnie, możliwość podjęcia wysiłku intelektualnego na bazie książki - z biegiem czasu coraz mniej bawią mnie kryminały w stylu 'kto zabił', a coraz większą przyjemność znajduję w literaturze niegatunkowej, podejmującej szeroko pojętą tematykę społeczną, psychologiczną, moralną. - plot twist, zaskoczenie, niesztampowe fabuły - można je znaleźć i w klasyce, i w literaturze nowoczesnej. Jeśli autor potrafi wyjść poza ramy gatunku, zaskoczyć czymś w swojej historii, to mnie kupuje. - Easter-eggs - nawiązania do kultury, literatury, metajęzyk.
Natomiast nieodmiennie rażą mnie błędy redakcyjne i korektorskie. O ile autorowi jestem w stanie wybaczyć wiele, bo obecnie wydaje się wszelkiego chłamu na pęczki, to brakujący wyraz, przecinek, literka, obniżają moją ocenę automatycznie i nieodwołalnie.
Irytuje mnie: 1. Rozwlekłe opisy potraw jedzonych przez bohaterów lub też procesu ich przygotowywania - przecież nie czytam książki kucharskiej! 2. Stałe powtarzanie opisów tych samych czynności np. wskoczyła pod prysznic, szybko naciągnęła dżinsy i wybiegła na spotkanie i bohaterka robi to 15 razy w książce! - no ja rozumiem, że po prysznicu nie ubrała a poza tym jaki związek z fabułą mają ablucje bohaterki?? 3. rozrzedzanie fabuły nieistotnymi wątkami - jeśli nie masz pomysłu na powieść napisz opowiadanie - nie ma potrzeby dodawać nieistotnych wątków, które tylko zaśmiecają opowieść. 4. Histeryczne, płaczliwe, niezrównoważone kobiece postaci - no ja was wszystkich przepraszam, ale to mnie wykańcza jakbym powieści dla nastolatek czytała... a i tam uważam, że takich kobiecych postaci nam nie potrzeba. 5. Dziwne tajemnice, które nie są tajemnicami - czyli przez 3/4 powieści ciągle jest coś niewypowiedziane, ciągle urywa się jakiś temat bo to tajemnica, a na koniec okazuje się, że to właściwie nic nieznacząca bzdura jest, którą można było wyjaśnić w 5 minut 30 lat temu i byłoby po sprawie. Nie ma żadnego uzasadnienia, żeby dana rzeczy była tajemnicą.
Napisałam już , czego nie lubię. Teraz to, co lubię w książkach: 1. Dokładny research, żeby autor wiedział o czym pisze. Lubię kryminały retro i powieści historyczne dobrze osadzone w realiach, z dokładnymi opisami miejsc, obyczajowości, postaci, bez błędów rzeczowych, z szacunkiem do czytelnika, jednocześnie nie nudzące zbytnio wykładami. Lubię w przystępnej formie się czegoś dowiedzieć. 2. Prawdopodobieństwo psychologiczne postaci, żeby można było się z nimi identyfikować. 3. Jeżeli chodzi o powieści współczesne- klimatyczny opis miejsc, w których się dzieją, zachęcający do zagranicznych podróży. Cenię też dokładne oddanie topografii Warszawy, zarówno współczesnej, jak i historycznej. Lubię, czytając czuć się, jakbym tam była. 4. Oryginalność i unikanie "kalek"- nie chodzi mi o kaleki, tylko o kalki. A o to coraz trudniej! 5. Logicznie powiązane wątki i zaskakujące, ale prawdopodobne zakończenie. O to też coraz trudniej, bo przecież wszystko już było!
Wyobraźnia, dziewczyny, wyobraźnia. Zgadzam się z Jagrys. Jak już mają się ten tego, to zamiast opisów dosłownych wolę jakąś sprytną sugestię, ale do tego, się obawiam, to już trzeba talentu...
@Setna_Małpo, khem..., to nie jest romans... W romansie wystarczy, że jest para i happy-end, po środku momentów, fikołków ani bardziej zaawansowanych ekscesów być nie musi.
@Jagrys - teraz się wszędzie tarzają, nikt już chyba nie umie tak napisać, żeby człowiekowi mózg parował od kilku dwuznacznych spojrzeń, paru aluzji i dotknięcia przez rękawiczkę ;) Swoją drogą, jeśli masz spis romansów bez tarzania, to ja chętnie :)
Wezwać tu należy zatem jakiegoś człeka od kreatywnego pisania, przeszkoli nas i stworzymy wiekopomne dzieło arcymomentowe takie, że wszystkim tfurcom współczesnym wszystko z zazdrości opadnie. Wielbiciele romancy będą testować (w tym @Jagrys, jako specjalist, obowiązkowo), a jak testerzy przeżyją, co swoje i dadzą pozytywny feedback, to poprosim Nakanapowych Adminów o patronat i zarobimy tony mamony :).
I będzie i romantycznie i strasznie, i namiętnie pośród westchnień podniecenia i przerażająco pomiędzy jednym a drugim rozdzierającym echem! Cud. 1000 twarzy kanapy! (Albo plam...)
Hoover jest dość schematyczna, choć fakt, posługuje się niezłym językiem (ona czy tłumacz/e? Kto czytał w oryginale?). Ale popularnością na LC bym tego nie mierzyła
Nie czytałam najnowszych powieści wydanych u nas (bo nie wiem czy to poprawna kolejność), które chyba pretendują do miana powieści dla dojrzalszych odbiorców. Ale, miałam przyjemność poznać jej wcześniejsze książki i wszystkie historie bazują na trudnych przeżyciach bohaterów, uświadomionych bądź nie. A najlepsze że oni wszyscy zostali skojarzeni w pary po latach po jakimś traumatycznym lub przypadkowym spotkaniu w przeszłości. Serio, nie odbieram jej umiejętności prowadzenia fabuły, ale jak zetknęłam się z ilomaś przypadkami tego typu schematu to miałam dość. I dlatego 2 lub 3 jej powieści leżą i czekają ;)
I nie, popularność książki nie świadczy o jej jakości. Dobrym przykładem są Greye, Crossi i inni, a także trylogia Lipińskiej (bo tego nie powstało więcej, prawda?). Na koniec, nie zrozum mnie źle, nie krytykuję Hoover totalnie, bo podoba mi się dużo bardziej niż twory innych autorek romansów (czego przykładem mogą być moje oceny "Confess" lub "November 9"). Gdy po nią sięgam to wiem czego się spodziewać. Ale jak widzę argument "jedna z lepiej sprzedających się autorek" to szlag mnie trafia. Bo tak, tak wiele chwalących ludzi może się mylić. Nie mówię, że w tym przypadku, ale to nigdy nie jest dobry argument. TVP się chwali, że najlepsze wyniki oglądalności miało "Sanatorium miłości" i "Rolnik szuka żony". Czy to znaczy że to dobre programy?
Na koniec, tak, @Lubczyk, zerknij, bo wg mnie trzeba jej twórczość poznać :)
Wniosek z tego jest jeden: Hoover i jej twórczość jak każdego pisarza można lubić mniej, bardziej albo wcale. Komuś jej pisanie się spodoba, komuś nie. Sue się Hoover zachwyca, na mnie proza Hoover nie zrobiła wrażenia. To, że gdzieś jest "top" i "trendy" nie znaczy, że tak ma być wszędzie. To kwestia odczuć subiektywnych i całkowicie indywidualnych. I na tym proponuję zakończyć temat. To jest wątek o tym, co nam się podoba lub denerwuje w książkach i niech tak pozostanie. Co do zalet/wad prozy Hoover, proponuję zadedykować jej własny temat. Sue? Na co czekasz? Do dzieła.
Sądzę, że dla wielu irytujące mogą być wstawki, które powodują zamieszanie wokół postaci lub fabuły (mały twist dla twistu), a potem się okazuje, że nie miało to znaczenia dla historii czy prowadzonego wątku. Średnio przepadam za szokowaniem - niektórzy lubią popisywać się gore (jak Ketchum, podobno), a mnie to skutecznie odrzuca od ich literatury. Nie po to sięgam po książki, żeby ktoś obrzydzał mi życie.
To lubię: - autor potrafi prowadzić wątek, wie, co to są związki przyczynowo-skutkowe, zakończenie z czegoś wynika - autor wie, o czym pisze, ma pomysł na czasoprzestrzeń (nawet, jeśli ją zagina) i na bohaterów (są z krwi i kości a nie mydła i powidła), nie gubi ludzi, zwierząt i samochodów - autor nie powtarza się niczym senior z zaburzeniami pamięci i nie traktuje swojego czytelnika jak idioty - autor używa języka w sposób poprawny, gramatyka i ortografia się go ima (lub przynajmniej ma dobrych redaktorów), nie nadużywa makaronizmów, wulgaryzmów ani słów, których znaczenia nie rozumie - jeśli kryminał, to bez hektolitrów farby i opisów takich, że krzów muszę szukać - jeśli romans, to z emocjami, niekoniecznie z tarzaniem w pościeli od pierwszej strony; a jeżeli tarzanie, to uczciwie opisane, że to erotyk / pornotyk albo inne finezje - jeśli literatura branżowa, to pisana przez specjalistów, a nie lifestyle'owych speców od wszystkiego, siejących błędy i zażenowanie;
Lubczyk fajnie to opisałaś :) też nie znoszę kiedy autor powtarza się zamiast z lekka przypomnieć i z kilku zdań robi się kilka stron, często spotykane zjawisko w cyklach i seriach. Romansów czytam dużo i zgadzam się, czasem tak są napisane, że jazda w wyrku zaczyna się od pierwszych stron.
A ja lubię, gdy bohater zrobi lub powie coś niewłaściwego, ale autor daje mu jakąś szansę na rehabilitację, żeby go w ten sposób uwypuklić. Dobrze to działa w „Co gryzie Gilberta Grape’a” na przykład.
Ja nie lubię, jak wydawcy mają ewidentną obyczajówkę, a wciskają ją jako kryminał czy thriller tylko dlatego, że ktoś tam zaginął lub gdzieś tam w tle się jakiś trup pojawił.
pkt. 10 na liście wkurzaczy: Klatka piersiowa Czyli to, że autorka - bo dziwnym trafem dotyczy to wyłącznie książek pisanych przez współczesne autorki - nie ogarnia różnicy w zjawisku fonetcznym określającym męską (muskularną/zapadłą/twardą) pierś i damskie (małe/duże/obwisłe/idealne) piersi. Innymi słowy: męskiej klaty od babskich cycków. Zamiast tego jest: Klatka piersiowa. "Pociągnął mnie na swoją klatkę piersiową..." "...zderzam się z klatką piersiową mężczyzny..." "Płaczę wsparta nosem o jego klatkę piersiową a moje łzy plamią jego koszulę." "Wspieram się o jego klatkę piersiową i zaglądam mu w oczy..." Noż Q-va! Bardziej zainteresowanych zjawiskiem odsyłam m.in. do "Sentymentalnej bzdury". Przez całą książkę tylko raz część męskiego tułowia między szyją a brzuchem została nazwana "męską klatą". W każdym innym przypadku: klatka piersiowa. A żeby nie było: W innej książce typu erotyk facet też nie wgapia się i tyka kobiecych piersi. Tylko w klatkę piersiową.
Poza tym, co Was denerwuje, to mnie jeszcze denerwuje, jak wydawnictwo zacznie wydawać serię i przerwie ją w połowie! Np. ta Mas Evans dla młodszych nastolatków(chrześniakowi dałam, ale i sama się wciągnęłam). To czterotomowy cykl o chłopcu, kŧóry walczy ze światem i zakończenie jest ważne. Wydano w Polsce 2, a reszty nie. Ja tam jeszcze po angielsku przeczytam, ale bratanek? A nie wiemy czy ostatecznie uratował świat i swoją matkę, czy nie.
Też tego nie lubię. No chyba, że potem jest jakiś niesamowity zwrot akcji, który zaskoczy mnie i wciągnie, wtedy jestem w stanie wybaczyć autorowi ten wybryk :D
Mam na imię Faustyna, mam 20 lat, ostatnio założyłam bookstagrama, a na tę stronę trafiłam wczoraj dzięki pewnej dziewczynie poznanej właśnie na bookstagramie. Książki pochłaniam tak naprawdę od dziecka. Moimi ulubionymi rodzajami są thillery, psychologiczke, reportaże, fantasytyka i kryminały. Bardzo lubię książki, w których coś się dzieje. Nie lubię czytać o wszystkim i o niczym. Denerwują mnie zbędne opisy i lanie wody oraz błędy w druku. Marzę o tym, aby nawiązać współpracę z wydawnictwami :) W trakcie czytania lubię mieć możliwość skupienia się i zdecydowanie wolę czytać w ciszy, niż gdy np. w tle jest włączony telewizor, szybko się rozpraszam.
Cześć Wszystkim!
Mam na imię Angelika (pseudonim Poetka) i trafiłam na ten portal przypadkiem poprzez bloga znajomej. Uwielbiam wszystkie powieści erotyczne oraz horrory. Więc jestem mieszkanką wybuchową w świecie czytelników. Zabawy dla dorosłych i trupy w tle haha. Prowadzę bloga o książkach od 2015 roku i to jest takie moje male dziecko w sieci.
Mam nadzieję, że Was zaciekawiłam i ktoś zostanie i podyskutuje ze mną tutaj dłużej. ;)
Pozdrawiam.
P.
