Nowe życie

Pierwszy tom nowej serii, ze „starymi” bohaterami z sagi Wołyńskiej, już od dawna czekał na przeczytanie, chciałam tylko skompletować całość, żeby przeczytać tę serię jednym ciągiem. Tom finalny autorka zapowiedziała gdzieś na początek września i pomyślałam, że spokojnie zmieszczę się z dwoma częściami tak, żeby w krótki czas po ich skończeniu zacząć tę ostatnią. Jednak trochę przeliczyłam się z właściwym oszacowaniem czasu czytania, bo pierwszą część skończyłam w pół dnia i zaraz potem sięgnęłam po kolejną - niemożliwością było się od tej historii oderwać. I te zakończenie... Domyślałam się, że autorka potraktuje mnie za chwilę tutaj jakimś ciężkim materiałem wybuchowym i tak się stało - zostałam postawiona w takim punkcie kulminacyjnym w stanie PRAWIE przedzawałowym, że nie mogłam pozwolić sobie na zwłokę w sięgnięciu po kolejny tom, który - na szczęście- mam pod ręką. Przyznaję, że spodziewałam się takiej końcówki, która jednak została zbudowana na bazie tak ogromnego napięcia, że zamiast iść spać (a była godzina 23:05) to zaczęłam część drugą bo inaczej chyba bym nie zasnęła...

Uwielbiam tę sagę i jej bohaterów. Głęboko porusza, trąci czułe struny, jest na wskroś autentyczna i nie daje się odłożyć, choć na chwilę....

Bohaterowie poznani w „Sadze wołyńskiej” powracają w cyklu „Na obcej ziemi”, by w 1947 roku rozpocząć nowe życie we Wrocławiu, malowanym niczym ziemia obiecana, mlekiem i miodem płynąca. Rzeczywistość uderza ich jak młotem, a bogate przed wojną miasto wita ruinami, zdewastowanymi mieszkaniami, brakiem perspektyw.

Autorka z właściwą sobie empatią kreśli portrety ludzi wciągniętych w tygle historii, dla których zakończenie wojny nie oznacza końca problemów, a każdy z nich próbuje na swój sposób odnaleźć się w nowych realiach. W przepełnionych ponad miarę ludźmi, fetorem hodowanych kur, ciągłymi, naturalnie eskalującymi w takich warunkach sporami mieszkaniach. Czy w tych czasach próbę dostosowania się do partyjnych wymogów można nazwać zdradą, czy koniecznością? A trwanie przy własnych wartościach patriotyzmem czy głupotą?

Tu nic nie jest białe albo czarne. Życie bohaterów malowane jest wszystkimi odcieniami szarości, a ich trudne decyzje, dylematy, wybory niosą konsekwencje nie tylko dla nich. Przeszłość, choć zdaje się pozostawiona daleko w tyle, podąża za nimi, a jej odkrycie może kosztować czyjeś życie. Ich działaniom przypatrują się nieprzychylne oczy kierujące się własną korzyścią, zawiścią czy obsesją.

Osoby, które nie czytały Sagi Wołyńskiej początkowo będą miały poczucie wejścia w środek historii, ale stopniowo poznajemy też tragedie i poplątane drogi, które doprowadziły bohaterów do tego miejsca. Tych znowuż, którzy znają twórczość autor...

Wissarion, Nadia, Marcel i Marta po ciężkich czasach pragną zacząć wszystko od nowa. Radziecka prasa na tyle ich zachęca, że opuszczają Wołyń, aby zamieszkać we Wrocławiu. Niestety na miejscu okazuje się, że wcale nie jest tak wspaniale, jak miało być. Przed bohaterami nowa, powojenna rzeczywistość, nowe rozterki, nowe problemy, z którymi będą musieli się zmierzyć. Walka o stabilizację, pracę, swoje miejsce pośród tego wszystkiego. Bohaterowie nie jednokrotnie staną przed bardzo trudnymi decyzjami, będą musieli wybrać czy pozostaną wierni własnym ideą, czy aby polepszyć byt, zapewnić bezpieczeństwo swoim bliskim podporządkują się nowemu ustrojowi. Jak potoczą się losy bohaterów? Czy poradzą sobie z nową rzeczywistością? Czy będą mieli siłę na kolejne zmaganie się z ciężkimi czasami, z problemami? Czy pośród tego wszystkiego uda im się odnaleźć szczęście?

Zacznę od tego, że nie czytałam Sagi Wołomińskiej, w której poznajemy wcześniejsze losy bohaterów, czyli te w czasie wojny. Czy mi to w jakiś sposób przeszkadzało? Z jednej strony nie jednak z drugiej fajnie by było dowiedzieć się o zdarzeniach wcześniejszych. Zdecydowanie zamierzam nadrobić Sagę Wołomińską, zanim sięgnę po kolejny tom.
W książce znajdziemy historię pełną bólu, rozczarowania, a jednocześnie nadziei, walki o lepsze jutro, o bezpieczeństwo. To obraz powojennego kraju, życia, które nie było usłane różami. Według mnie jest ciekawa, wciągająca, pełna emocji.

Tym razem mamy więcej niż jed...

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki. Bardzo sobie cenię historię, które na papier przelewa Pani Asia, za każdym razem wywołują one we mnie ogrom emocji i w przypadku książki "Nowe życie" również tak było! Bohaterów tej książki spotkałam już przy okazji lektury cyklu #sagawołyńska, niemniej jednak "Nowe życie" to calkiem nowa seria #naobcejziemi i tak naprawdę nie jest wymagana znajomość poprzednich książek. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo przyjemny w odbiorze co sprawia, że książkę czyta się naprawdę szybko i z dużym zainteresowaniem, ja pochłonęłam ją w jeden poranek i nie mogłam się oderwać od lektury. Fabuła została nakreślona w bardzo interesujący sposób, dopracowana i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie świetnie wykreowani, to niezwykle autentyczne, prawdziwe postaci, które wręcz ożywają na kartach powieści. Razem z bohaterami przenosimy się do Wrocławia, gdzie każdy z nich planuje rozpocząć nowe życie. Muszę odnaleźć się w powojennej rzeczywistości, która przyszykowała dla nich wiele przeciwności losu do pokonania. Autorka w niesamowicie plastyczny i pobudzający wyobraźnię sposób opisuje realia tamtych czasów i to jak wyglądało życie ludzi po niszczycielskiej wojnie. Wielokrotnie miałam wrażenie jakbym razem z nimi uczestniczyła we wszystkich wydarzeniach. Całą sobą chłonęłam emocje towarzyszące bohaterom - martwiłam się, kibicowałam i wspierałam ich w każdej chwili. Chciałam by w końcu byli szczęśliwi.... "Nowe życie" t...

„Nowe życie” jest pierwszym tomem, który rozpoczyna cykl „Na obcej ziemi” Opowiada o czasach zrujnowanej, komunistycznej Polsce. Z Wołynia do Wrocławia przyjeżdża Wissarion, Nadia, Marcel i Marta. Chcą oni zacząć nowe życie, jednak gdy docierają na miejsce jedynie co czują to rozczarowane. Wszystko co widzą jest zupełnie inne od tego co sobie wyobrażali, o czym im opowiadano. Większość bohaterów występujących w tej książce czytelnik miał już okazje poznać w „sadze wołyńskiej”. Jest tutaj też wiele innych postaci, które wzbudzają nie mniej emocji niż ci, których znamy. Chociaż nie jest nam obcy Wissarion, Nadia, Marta czy Andrzej to losy ich zaczynają się jakby on nowa. Na nowej, obcej im ziemi, która miała być czymś lepszym niż otaczające ich życie w Wołyniu.

Książkę czyta się bardzo szybko i to nie tylko dlatego, że jej bohaterów już znamy, ale również ze względu na fantastycznie oddany klimat epoki Stalinizmu. Autorka wspaniale ukazała powojenny Wrocław oraz ludzi, którzy musieli zmierzyć się z szarą rzeczywistością w jakiej przyszło im żyć. Mieli wiele dylematów, rozterek i trudnych decyzji. Wraz z bohaterami odczuwałam strach i niepokojów związany z brakiem pracy, przesiedleniami i samego dostosowania się do panującego nowego ustroju. Są również momenty, które wywołają uśmiech na twarzy. Znalazło się również miejsce na uczucie. Natomiast zakończenie jest mega i sprawa, że każdy będzie chciał od razy sięgnąć po kolejną cześć.

Je...

Joanna Jax jest mistrzynią osadzania ciekawej fabuły na historycznym tle. Robi to z ogromną gracją i przede wszystkim w sposób, który nie przytłacza czytelnika. Bowiem u Jax liczą się przede wszystkim ludzie i ich emocje, a dopiero później cała historyczna otoczka.

Tym razem dobrze nam znanych bohaterów poznanych w „Sadze wołyńskiej” autorka przeniosła do Wrocławia i w realia panujące za czasów stalinizmu. Powojenny obraz Wrocławia pozwala nam się cofnąć się w czasie i poznać rozterki, trudności i dylematy, z jakimi muszą się zmagać ludzie zamieszkujący Ziemie Odzyskane. Jednak pośród tego cofnięcia się w czasie można odnaleźć wiele obecnych realiów i tematyki, która chyba zawsze będzie aktualna… Bowiem jest to historia z życia wzięta.

Czytamy tutaj o ludziach, którzy przeżyli wojnę i zmagają się z traumą. Muszą walczyć o lepsze jutro, bo pomimo że wojna się skończyła wcale nie jest lepiej. Cena jaką muszą zapłacić za spokojne i normalne życie niejednokrotnie jest strasznie wysoka.

Powieść ta porusza do głębi. Pomimo, że dotyczy ciężkiej tematyki to czyta się ją zaskakująco lekko. Losy Nadii i jej córeczki bardzo mnie pochłonęły. Niejednokrotnie zastanawiałam się komu kibicować i komu współczuć. Jednak pewne jest to, że powieść ta ogrom emocji, które pozostają w czytelniku na długo.

„Na obcej ziemi. Nowe życie” to kolejna cudowna pozycja, która znalazła się na mojej półce. Uwielbiam t...

To dopiero moje drugie spotkanie z autorką i całkiem udane, chociaż po przeczytaniu kilku opinii, moje oczekiwania były bardzo wysokie. Ale z drugiej strony nie nastawiałam się na arcydzieło. Jak wyszło?

Jest to historia przede wszystkim o miłości. To ona gra tu pierwsze skrzypce i uczucia bohaterów są tu najważniejsze. Akcja umiejscowiona jest w okresie powojennym, jednak ta nowa rzeczywistość to raczej tło dla miłosnych uniesień bohaterów. Mimo niesprzyjających warunków, przed bohaterami staną dylematy miłosne i moralne, które nie zawsze do mnie przemawiały. Nie mogę jednak odmówić autorce talentu do opisywania uczuć, bo namiętności targające bohaterami były bardzo autentyczne. Plus za osadzenie fabuły w czasach, które nie są zbytnio literacko "modne".

Czy to historia dla wszystkich? Raczej nie, chociaż czytało mi się ją łatwo i przyjemne. Ale dla każdego kto lubi skomplikowane relacje, walkę z uczuciami - będzie idealna.

Ostatnio często sięgam po książki, których fabuła rzuca mnie w powojenne czasy, na Ziemie Odzyskane.
Joanna Jax w swojej najnowszej powieści przenosi czytelnika do Wrocławia z 1947 roku.
Na początku czułam się trochę zagubiona, nie czytałam jeszcze sagi wołyńskiej, a "Nowe życie - na obcej ziemi" to początek nowej serii, a jednocześnie kontynuacją losów bohaterów właśnie z tej sagi.
Jednak szybko wciągnęłam się w fabułę i bez miary pochłonęły mnie zawiłe losy bohaterów.
Nadia, Wissarion, Marta z Marcelem i Andrzej z Emilią - wojenne losy przywiodły ich do stolicy Dolnego Śląska. To właśnie do Wrocławia przyjeżdżali m.in. przesiedleńcy z Kresów i Wileńszczyzny.
Nowa rzeczywistość znacznie odbiegała od propagandy, którą głosili sowieci. Życie po wojnie wcale nie było łatwiejsze. Nowe rządy szerzyły wśród mieszkańców strach i nieufność.
Wrocław z tego okresu to zniszczone kamienice, gruz na ulicy, mieszanka odmiennych kulturowo mieszkańców i nielicznie pozostali Niemcy.
Wielu przesiedleńców traktowało to miasto jako miejsce tymczasowe, nie wierzono w utrzymanie granic. Z tego powodu też Wrocław to głównie źródło zaopatrzenia i szabru. Ironicznie nazywany "stolicą Dzikiego Zachodu" miał wysoki poziom przestępczości.
Losy Polaków, Ukraniców i ostałych się Niemców przecinają się pośród trudów codziennego życia.
Niezwykle emocjonujące są losy Nadii i Wissariona. Ona obecnie żona wysokopostawionego enkawudzisty, on były członek UPA, pod zmie...

Mamy rok 1947 i jak wiadomo były to ciężkie czasy. Ludzie musieli rozpoczynać swoje życie na nowo, w nowym miejscu, z obcymi ludźmi przez ścianę. Życie nie rozpieszczało, bo Polskę wtedy odbudowywano, ludzie dostawali kartki na żywność, gdzie często gęsto to nie wystarczało i musieli posuwać się do zdobywania pieniędzy innymi sposobami, by móc wykarmić swoje rodziny. Dodatkowo władzę trzeba było chwalić, a wszystkich podejrzanych „Uprzejmie zgłaszać” i niestety ludzie ginęli przez innych nadgorliwych obywateli. Z tą książką mam pewien problem, ale to tylko dlatego, że nie czytałam Sagi Wołyńskiej tej autorki. Są tu Ci sami bohaterowie i Pani Joanna powraca do tamtych części, co dla mnie oznaczało dezorientację i pogubienie. Na początku ciężko było mi wgryźć się w tę historię, miałam moment zawahania czy czytać dalej, ale cieszę się, że ją skończyłam. Od połowy robi się gorąco, książka zaciekawia i trzyma nas w napięciu oraz niepewności już do końca. Natomiast zakończenie zostawia czytelnika zdenerwowanego, bo w takim momencie to sięnie godzi, no nie, nie, nie. Jakby był już kolejny tom to sięgałabym po niego ekspresowo. Jeżeli macie ochotę na tę książkę to zacznijcie moi drodzy od Sagi Wołyńskiej, a dopiero potem sięgnijcie po „Nowe życie”, wtedy unikniecie tej dezorientacji i nie zniechęcicie się do niej. Ja muszę cofnąć się w czasie i sięgnąć po Sagę Wołyńską.