Pamiętaj, że byłam

"Pamiętaj, że byłam", to drugi tom planowanej trylogii. Początek tej historii i książka "Zapomnij, że istniałem" kupiła mnie totalnie! Ta swojskość, polska wieś, no czytało mi się to świetnie! Nie mogłam doczekać się kontynuacji! A kiedy już dostałam ją w swoje łapki? No cóż, pierwsze o czym muszę wspomnieć, to spore zaskoczenie. Pozytywne, negatywne? To nawet nie o to chodzi, po prostu zaskoczenie. Po zakończeniu pierwszej części, spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Kontynuacji losów Rafała i Luizy. Tymczasem ta część w większości poświęcona jest innym bohaterom.
Nie będę pisać konkretów, żeby nie popsuć lektury, jeżeli przypadkiem zabłądzi tu ktoś, kto jeszcze nie czytał pierwszego tomu :)
Historia jest zdecydowanie mocniejsza, brutalniejsza, ale wszystko to się zgadza, jest tak jak być powinno! Wydaje mi się, że główny wątek hmm...całej otoczki, tła historii, całe to popieprzenie, jest naprawdę dobrze napisane! (W końcu!)
Przyznaję jednak, że mimo wszystko, najbardziej podobały mi się fragmenty, kiedy znów spotykamy bohaterów pierwszej części :) Zdecydowanie są moimi ulubieńcami, a rodziców Luizy chyba nikt nie zdeklasuje!
Tym razem nie polubiłam niestety głównej bohaterki, trochę według mnie za dużo w niej takiej...nijakości.
Bardzo nie podoba mi się również okładka, ale to taki szczególik ;) Myślę, że całość jest naprawdę dobra i z chęcią przeczytam trzeci tom, który ma się ukazać w przyszłym roku.

Ta część jest równie emocjonująca jak "Zapomnij, że istniałem", jednak znacząco się od niej różni. Jest w niej więcej mafijnych akcentów, ale też zupełnie rożne emocje i charakter fabuły. Jednak jest ona tak samo wciągająca i dająca satysfakcję z czytania. Dzięki narracji trzecioosobowej mamy możliwość szerszego spojrzenia na dziejące się sytuacje, które w pewnym momencie zazębiają się z epizodem związanym z Rafałem Snarskim i poznajemy dalszy ciąg wydarzeń z jego udziałem. Jego postać sprawia wrażenie jeszcze bardziej dramatycznej, gdyż znamy prawdę o wypadku jego żony i synka.

Po przeczytaniu kolejnej książki pani Beaty Majewskiej stwierdzam, że jest ona mistrzynią w wymyślaniu perypetii, w jakie wpędza swoich bohaterów. Czytając stworzone przez nią historie nigdy nie można być pewnym, co się za chwilę wydarzy. Zarówno pierwsza jak i druga część to emocjonalny majstersztyk, O zaletach pisarskich wspominałam już we wcześniejszych moich recenzjach i mogę jedynie potwierdzić ich jakość, która jest na wysokim poziomie. Wszystko w tej historii jest dobrze przemyślane, zaplanowane i poprowadzone. Z ogromną siłą można poczuć mocne osobowości stworzonych postaci, jak i uczucia, które wyłaniają się w trakcie lektury.

Cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2021/07/837-pamietaj-ze-byam-tom-ii.html

Pierwsza część "Zapomnij, że istniałem" bardzo mi się podobała. Historia Luizy i Rafała wciągnęła mnie od pierwszych stron, a zakończenie wciskało w fotel. Druga część "Pamiętaj, że byłam" poświęcona jest Weronice, o której była mowa w pierwszej części.

Weronika i jej syn giną w wypadku samochodowym. Okazuje się jednak, ze wypadek był ukartowany i zamiast Weroniki życie traci ktoś inny. Weronika jest sterowana przez złych ludzi. Niczego nie pamięta, ma amnezję, dlatego pozwala żeby ktoś podejmował za nią decyzję. Z drugiej strony nie ma innego wyjścia. Syn szefa mafii, Nikita, to morderca, który zabija ludzi bez skrupułów, z drugiej strony okazuje serce wobec Weroniki. Połączy ich uczucie, ale nie będzie to wielka, romantyczna miłość. W tym przypadku to nie wykonalne, to zupełnie inny świat.

Druga część "Pamiętaj, że byłam" jest jeszcze ciekawsza niż pierwsza. Dużo więcej się dzieje, bardziej dynamiczna fabuła, więcej emocji. Podczas lektury bardzo się wzruszyłam, a o to właśnie w tej historii chodzi.

Na dużą uwagę zasługuje okładka książki. Jedna i druga przedstawia mega przystojnego, umięśnionego mężczyznę, z dużą ilością tatuaży. Okładka przyciąga wzrok:) a sama treść zasługuje na duży plus. Polecam.

"To była najgorsza cisza, której może doświadczyć człowiek: ostateczna, mrożąca krew w żyłach, pachnąca śmiercią."
Nie spodziewałam się, że ta część będzie tak różna od poprzedniej i nie mówię tu o nowej parze głównych bohaterów, mam tu na myśli samą fabułę, która jest zdecydowanie bardziej dynamiczna, dramatyczna, a przede wszystkim sensacyjna. Nie będę streszczać fabuły, ponieważ byłby to ogromny spojler dla tych, którzy jeszcze nie czytali "Zapomnij, że istniałem". Historia zaczyna się przed wydarzeniami z pierwszej części, na większość pytań dostajemy satysfakcjonujące odpowiedzi, spotykamy też ponownie Rafała, Luizę oraz jej rodziców, ale tylko na chwilę, i tylko wtedy możemy spodziewać się odrobiny humoru. Poza tym dostajemy sensacyjną, pełną niespodziewanych zwrotów akcji historię, która zdecydowanie wciąga. To co mi się nie podobało to niestety główni bohaterowie. On, niby niebezpieczny mafiozo, ale sam nie wie czego chce i daję sobą manipulować. I ona podobnie, kobieta po bolesnych przejściach, próbującą odnaleźć się w nowej rzeczywistości, ale jak dla mnie pozbawiona kompletnie charakteru. I jeszczo jedna relacja miedzy nimi może budzić kontrowersje i nie każdemu przypadnie do gustu, ale to akurat mi nie przeszkadzało, bo wedlug mnie pasowało do konwencji. I muszę wspomnieć jeszcze o zakończeniu, które ponownie mnie zaintrygowało, a to znaczy, że będzie kolejna część, którą będę chciała przeczytać.

Kolejna cudowna historia, z serii Zapomnij, że istniałem, w której się po prostu zakochałam. Autorka jeszcze bardziej zaskoczyła mnie swoim talentem, niż w poprzedniej części. Niesamowicie wciągnęła mnie historia Weroniki: żony bohatera, którego poznaliśmy w pierwszej części.
Pamiętaj, że byłam.
Tak Niki, pamiętaj.
On miał ją zapamiętać. I zrobił to, jednak nie tylko zapamiętał Weronikę, ale i wiele innych spraw, z którymi byli związani. Bo ona niestety nie pamiętała nic, prócz życia, jakie dał jej ojciec Nikity.
Weronika Snarska, która przybrała nową tożsamość niejakiej Aleksandry Kowalik, kilka lat wcześniej została wciągnięta w gangsterskie porachunki. Na skutek wydarzeń kobieta traci pamięć, a jej życie zaczyna się na nowo.
Żyła w zamknięciu, do czasu, aż jej oprawca stwierdził, że nie będzie mu już potrzebna. Kobieta wraca do Polski, gdzie udaje jej się dowiedzieć, kim była. Jednak jej pamięć nadal nie wraca. I to, co najważniejsze, co stało się pewnego dnia, który właśnie zmienił jej życie, nadal zostaje zagadką.
Weronika niczego nieświadoma pokochała tego, który odebrał jej mały skarb. Tego, który dał jej nowy. Tego, który stał się dla niej lepszym człowiekiem. Jednakże był też tchórzem. Bojąc się straty, nie miał odwagi przyznać się do tego, jaką przysięgę jej złożył i do tego, że to właśnie on stoi za tym całym złem, jakie wydarzyło się w jej życiu.
Historia pełna miłości, bólu, a przede wszystkim tajemnic. Autorka wszystko opisuje w ...

Wow.. Zakończenie tak samo jak w pierwszej części powala 😈 odrazu chciałoby się cześć trzecia przeczyta - ale to w przyszłym roku.. 😳
Bardzo ciekawa, wciągająca, pełna tajemnic historia Weroniki i Nikity. Polecam :)

„Pamiętaj, że byłam” to książka, która zdecydowanie mi się podobała. Jest „mocniejsza” niż tom pierwszy, więcej w niej gangsterów, niebezpieczeństw, a akcja jest trochę szybsza. Ze swojej strony zdecydowanie polecam.

Pora na kilka słów o książce ze zdjęcia. Od razu powiem, że ciężko było mi się odnaleźć w tej książce, ale po dwóch rozdziałach już wszystko wróciło na swoje tory. W tej części poznajemy losy Weroniki Snarskiej, czyli zmarłej żony Rafała Snarskiego... Jak się okazuje, kobieta żyje, ma się całkiem dobrze... Zmiana tożsamości, zmiana miejsca zamieszkania i amnezja, czyli na nowo poznawanie samej siebie...
Weronika vel Ola przebywa na Krymie... Tam poznaje Nikitę, chociaż poznała go już przed wypadkiem, jednak nie pamięta. Nikita jest mężczyznę, który...
❗"to morderca. Jezu. Taplamy się w wodzie i gadamy, a ten miły uśmiechnięty facet jeszcze niedawno siedział za kratkami, bo zabił kogoś z zimną krwią".Coś obiecał Weronice, jednak tego nie dotrzymał...
Zatem kim jest Nikita? I co takiego ukrywa mężczyzna przed Weroniką? Czego dotyczyła ta obietnica?
Czy kobieta odzyska pamięć? A co z jej mężem?
Oczywiście dojdzie do spotkania, jednak nic już nie będzie takie same jak przed wypadkiem i rzekomą śmiercią...
❗" czego? Że kocham Weronikę? Kocham. Nie da się przestać kochać człowieka, tylko dlatego, że się go straciło".
Czy Rafał i Weronika mają jeszcze szansę? Cóż... Przekonajcie się sami.
Warto podkreślić, że między Weroniką a Nikitą widać pożądanie, jednak nic nie trwa wiecznie... Ta relacja i to uczucie nie miało prawa się nigdy przydarzyć...
Krótki list, tylko trzy słowa
❗"Pamiętaj, że byłam". Jak mógł o niej zapomnieć? Przecież nie m...

"Pamiętaj, że byłam" to druga część cyklu "Zapomnij, że istniałem". Weronika straciła wszystko, nawet tego nie pamiętając. Dojmujące poczucie straty towarzyszy jej na każdym kroku. Zamknięta w ośrodku, nie ma kontaktu z nikim z zewnątrz.

Nikita jest dla niej zagadką. Chwilami łagodny, opiekuńczy, aby za moment stać się dominującym, wybuchowym przywódcą. Weronika nie pamięta, że to on był katalizatorem nieodwracalnych zmian w jej życiu. On sam nie rozumie, dlaczego ta kobieta, wywołuje w nim takie uczucia. Wszystko się komplikuje, kiedy do gry wchodzą emocje, ponieważ jak wiadomo, mafia rządzi się swoimi prawami.

"Pamiętaj, że byłam" odkrywa przed Czytelnikiem fakty z przeszłości Rafała i Weroniki, które wpłynęły na wydarzenia w poprzedniej części cyklu. Napisana jest w podobnym stylu, jednak poruszana w niej tematyka jest znacznie trudniejsza, bardziej dramatyczna i emocjonalna. Autorka odkrywa przed Czytelnikiem wiele kart, jednak całkiem sporo wciąż pozostawiając zakrytych. Akcja jest dynamiczna, liczne zwroty zaskakują Czytelnika. Ta historia obejmuje duży przedział czasowy, jednak Autorka dobrze łączy wydarzenia z przeszłości i teraźniejszość, dając spójny obraz całości.

Bohaterowie są ciekawymi postaciami. Różnią się aparycją i charakterami, wspólnie tworzą ciekawą, zróżnicowaną grupę. Pojawiają się tutaj postacie z poprzedniej części, dzięki czemu, obie te książki tworzą jeszcze dokładniej wspólną całość. Książkę cz...

Zakończenie pierwszego tomu było mocne i wręcz zmuszało do sięgnięcia po kolejną część. I jak Autorka mocno zaskoczyła mnie w tamtej końcówce, tak moje zdziwienie było jeszcze większe, bo na kontynuację musiałam poczekać 200stron. Wydarzenia "na pograniczu" tomów nie są spójne, a Pani Beata cofa nas w czasie do porwania Weroniki Snarskiej - żony głównego bohatera pierwszego tomu.

Mam wrażenie, że ta część jest dojrzalsza, bardziej mroczna i gangsterska. Nie mamy sielskości wsi rodem z Rancza, a ciężką atmosferę Rosji i tamtejszej mafii. Mężczyźni to niebezpieczni, ale przystojni bandyci, krew leje się gęsto, a i nie braknie syndromu sztokholmskiego. Według mnie, ta część jest bardziej emocjonalna, bardziej smutna i spokojna. Co prawda niektóre wydarzenia są wręcz nieprawdopodobne, ale mafijne erotyki rządzą się swoimi prawami.

Nie jest to książka idealna, ale podobała mi się bardziej niż poprzednia. Takim największym, powiedzmy zgrzytem, jaki odczułam, to nierówność stylu. Wydaje mi się, że była pisana na raty, ale to może tylko moje odczucie? Całość oceniam dobrze i na pewno sięgnę do finałowy tom.