Najlepszy powód, by żyć

Otrzymałem niedawno do przeczytania książkę autorki, która-jak twierdzi okładka jest autorką poczytnego cyklu”Wędrowcy”. Nigdy nie słyszałem o takiej pisarce, tym bardziej o takim cyklu. Jednak- pomyślałem sobie, że powieść którą postaram się zaraz przedstawić, może mnie zachęci do sięgnięcia po inne dzieła autorki. To polska pisarka, więc tym bardziej można by sięgnąć, czyż nie?

A cała opowieść skupia się na Dominice, która budzi się pewnego dnia w szpitalu. Jest poważnie poparzona, a pewne przesłanki wskazują, że nie był to nieszczęśliwy wypadek, tylko celowe działania. Na dokładkę, sprawcą może być ojciec, który zostaje osadzony w więzieniu. Oczywiście dziewczyna nie wierzy w winę ukochanego rodzica. Jednak sama nie chce podejmować walki o samą siebie. Jej poparzenia są rozległe, powoli młoda kobieta poddaje się…

Oczywiście wszystko zmienia się za sprawą pewnego lekarza i jego brata. Jeden odbudowuje jej zniszczone ciało, drugi stara się ukoić skołataną duszę. Czyli pełnia szczęścia-pomyślałby ktoś. Jednak tak nie jest. Przekonajcie się sami.

Mam kilka zarzutów co do tej publikacji.
Po pierwsze autorka zmieniła ciekawy dramat w ckliwy romans, a to zupełnie mi się nie spodobało. Owszem, możliwe że przesadzam, ale nie znoszę historii, które zapowiadają się ciekawie i nagle okazuje się że to jednak jakaś ckliwa opowieść-niestety.
A z plusów mogę wymienić zabieg autorki polegający na tym, że każdy bohater może się w tej opowieści wypowiedzie...

Książkę zaczęłam czytać i miałam mieszane uczucia. Czy to oby na pewno pozycja dla mnie? Po kilkudziesięciu stronach byłam już przekonana, że TAK!
Książka opowiada nam historię Dominiki, która miała straszliwy wypadek i musi nauczyć się od nowa żyć w swoim ciele. Ponad połowa jej skóry została poparzona, a ona ze szczęśliwej i radosnej nastolatki zamienia się w osobę zamkniętą i wycofaną. Co więcej, wypadek, który miał miejsce został spowodowany przez jej tatę z którym ona była bardzo blisko związana i który był dla niej dużym wsparciem. I tutaj pojawia się Marcel. Chłopak z dobrej rodziny, czarna owca, która również nosi za sobą przeszłość. Przeszłość, która nie daje o sobie zapomnieć. Trafiają na siebie i oboje próbują sobie pomóc.
Na początku myślałam, że książka jest raczej przeznaczona dla nastolatków, młodzieży. W końcu główna bohaterka ma tutaj 18 lat i przeżywa pierwszą, prawdziwą miłość. Teraz uważam, że jest to książka dla każdego. Książka, która ma nam pokazać i nauczyć nas, że wygląd nie jest najważniejszy, że warto mieć obok siebie bliskie osoby i rodzinę, że trzeba się otwierać na ludzi, trzeba przyjmować od nich pomoc jaką mogą nam zaoferować. Zakończenie? WOW! Teraz pozostaje mi tylko czekać na drugą część, która swoją premierę będzie miała już 15 kwietnia!