Pewnego razu w Wenecji

„Pewnego razu w Wenecji” to książka, która skradła moje serce od pierwszych stron. Opowieść w niej opisana jest prostą historią, która może przydarzyć się każdemu. Nie jest to płomienny romans i akcja płynie leniwie, ale ma coś w sobie ta książka, że nie można od niej się oderwać. Co? Według mnie wspaniały portret psychologiczny bohaterów oraz narracja pierwszoosobowa, która wyjątkowo w tej historii spodobała mi się. Dzięki takiej narracji czytelnik lepiej poznaje każdego z bohaterów. Zarówno to co dana postać myśli i uczuje, jak również to jak ją spostrzegają pozostałe osoby.

„Pewnego razu w Wenecji” to opowieść o trójce ludzi, którzy szukają miłości i akceptacji. Janek to młody mężczyzna, który zamieszkał ze swoją dziewczyną, Anną. Jak to sam mówi, kocha ją, ale nie wystarczająco. Anna z kolei, to dziewczyna która wydaje się, że osiąga wszystko dość łatwo. A to wszystko dzięki jej rodzicom, którzy opłacają nie tylko jej studia, ale również wyjazdy za granicę. Cały czas wydawało mi się, że nie pasują do siebie pod wieloma względami. Anna zarzucała Jankowi, że nie ma celu w życiu. W ich spokojnym życiu pojawia się Wiola. 7 lat starsza od Janka kobieta, która na początku bardzo mnie intrygowała. Jak to się stało, że to właśnie z nią wyjechał do Wenecji, a nie ze swoją dziewczyną? I jak po powrocie zmieniło się ich życie? Przekonajcie się sami.

Książka dostarczyła mi wielu emocji. Od uczucia niesprawiedliwości po tym co spotkało Jank...

Dzięki Magdzie Knedler mogłam przenieść się do miasta gdzie z każdego zakątka wydziera się romantyzm, miejsca gdzie wszystko jest inne, kolorowe, piękne. Jednak początek książki to Wrocław i najpierw tam zabrała mnie autorka.

Janek i Anka są parą, pochodzą z dwóch różnych światów, on z ludzi którzy wiążą koniec w końcem, ona dziewczyna która nie musi się martwić o pieniądze, rodzice dbają żeby miała wszystko, niestety nic za darmo, musi iść ścieżką, którą jej obrali. Pewnego dnia Janek poznaje Wiolę, jest nią zafascynowany, starsza od niego kobieta sprawia, że nie przestaje o niej myśleć. Splot zdarzeń sprawia, że to z Wiolą, nie z Anką Janek jedzie do Wenecji, chłopak liczy na romans, jednak kobieta ma w głowie swój plan.

Ta książka to nie jest romans, to opowieść o skomplikowanych uczuciach, cała trójka żyła tak naprawdę w zawieszeniu i nikt nawet nie starał się żeby zrobić jakiś krok w stronę swojego szczęścia. Najbardziej wyrazistą postacią była dla mnie Wiola, miała w sobie to coś, co fascynowało, przyciągało, kobieta miała swój bagaż doświadczeń i nie kierowała się chwilowymi kaprysami.

Całą historię poznajemy oczami Janka i Wioli, możemy zagłębić się w to co czują i ich oczami chłonąć Wenecję. Ogromy plus dla autorki, za tak piękne opisy Wenecji. Nie jest to łatwa książka, to nie opowieść o zdradzie, a o losowym ciągu zdarzeń, który może spotkać każdego z nas.