Grudniowy dom

Tytułowy "Grudniowy dom" nosi to miano, gdyż babka zobaczyła go w grudniu. Stary, poniemiecki, dolnośląski, leżący nieopodal lasu. Był to dom milczący, dom szeptów. Mówiło się tu mało i niechętnie lub wcale. Dziwna rodzina go zamieszkiwała, specyficzna. Z tajemniczym zaginięciem jednego z nich, który pewnego dnia "Musiał iść". I już nie wrócił. Nigdy.

Narratorką jest wnuczka właścicielki i mieszkanki tego domu, czyli babci Matyldy. Kami, która prowadzi teraz firmę kamieniarską i interesuje się genealogią, spędzała tu większą część wakacji, co roku, pomagając babce, która nigdy nie odpoczywała. Była małomówna, ale wieczorami snuła przerażające opowieści. Zmarła, mając sto lat, na początku grudnia. Zostawiła wnuczce liścik, film i ... imbryk w grochy. Przede wszystkim zaś ... dom, gdzie pojechała po pogrzebie ńa urlop. Sama, przynajmniej początkowo. Szukała wskazówek. Odnajdywała artefakty. Poznawała odpowiedzi.

Szkicownik. Pudełka z ozdobami choinkowymi i to ostatnie, z listem w języku niemieckim, jak również inne listy, nagrania, zdjęcia. W tle muzyka i sztuka.

Czy Kami poskłada tę rodzinną układankę w całość?

Nieco mroczny klimat towarzyszył mi z jednej strony podczas poznawania tej opowieści. Może to te bajania, które idealnie pasowały do dzieł znanego malarza Franza Sedlacka (fot. 2 i 3 źródło: Wikipedia) a może ... wydarzenia historyczne i życiowe przytaczane w książce.

Z drugiej strony...

„Grudniowy dom” to powieść, której akcja dzieje się w okresie świątecznym, ale nie jest tylko o Świętach Bożego Narodzenia. Autorka zabiera nas do poniemieckiego domu. To w nim wychowywała się Kama. Dom jest pełen tajemnic i sekretów. Kobieta będzie musiała cofnąć się w przeszłość. Przeżyć na nowo dzieciństwo. Jej babcia nigdy nie mówiła o tym co było. Jednak po jej śmierci w końcu na jaw wychodzą wszystkie jej sekrety.

Kama i jej babcia miały ze sobą dobry kontakt. Kobieta wspomina ciepło wspólny czas, wspólne rozmowy z babcią. Od zawsze jednak wiedziała, by pewnych pytań nie zadawać. Jak na przykład, co się stało z jej dziadkiem.

„Grudniowy dom” to powieść, którą czyta się z zapartym tchem. Powieść, która dostarczy wielu emocji. Jest to książka o poszukiwaniu własnych korzeni, o wojennych wspomnieniach, o cierpieniu i o bólu. Ale również o miłości. Jest na pewną historią, którą zostanie z nami na dłużej. Skłania do refleksji nad życiem. Nad tym co przeminęło, nad śmiercią…. Dla mnie jest to książka, którą powinna przeczytać się właśnie teraz, w listopadzie. Bo chociaż tytuł i okładka mogły by wskazywać na to, że jest to ciepła, świąteczna historia, to tak nie jest.

✨️RECENZJA PREMIEROWA✨️

Kiedy zaczynacie czytać świąteczne książki?🎄

[ współpraca reklamowa z @wydawnictwootwarte ]

To jest ten moment, w którym mogę powiedzieć - uwielbiam pióro @magdaknedler ❤️ Tak, jak zaczarowała mnie "Pani Labiryntu", tak i w przypadku GRUDNIOWEGO DOMU czułam tę magię, tę wyjątkową atmosferę zagadek, tajemnic, a do tego wszystkiego to uczucie oczekiwania na święta. Bo może święta są tu tłem dla zdarzeń, a fabuła opiera się w większości na zagadce, którą główna bohaterka próbuje rozwiązać, ale... ta śwąteczna magia tu jest. Jest w każdym płatku śniegu, który spadł na głowę i ramiona Kamili. Jest w każdym liście i filmie, który zostawiła jej babcia. Jest też w każdej z wyjątkowych ozdób świątecznych, które Kamila wykorzystała do przyozdobienia choinki oraz całego GRUDNIOWEGO DOMU✨️

To jest taka książka, o której mówiłam, że chcę jak najszybciej poznać zakończenie, a jednocześnie nie chcę jej kończyć. Z każdą kolejną stroną nie wiedziałam czy się cieszyć, czy może jednak smucić, bo przybliżała mnie do momentu, gdy będę musiała zamknąć książkę i pogodzić się z faktem, że już nigdy nie przeczytam jej po raz pierwszy...💔

Bardzo podobał mi się wątek romantyczny, który rozwijał się trochę nieśmiało, w tle wszystkich zdarzeń. Czuć było tę chemię między dwójką bohaterów, oni też czuli, że coś między nimi jest, ale nie spieszyli się, by tego nie zepsuć. No i cóż więcej mogę powiedzieć - to będzie idealna książka dla...

„O domu mojej babki mówiło się zawsze „grudniowy dom” albo „dom szeptów”. Nie był to jedyny w okolicy ceglany poniemiecki budynek ze spadzistym dachem, ale tylko on doczekał się własnej legendy.”

Tak zaczyna się powieść „Grudniowy dom” Magdy Knedler. Żałuję, że nie mogę przeczytać jej jeszcze raz ten pierwszy raz. Książka siedzi we mnie i ciągle o niej myślę.

Kamila, po śmierci stuletniej babci, dostaje nie do końca zrozumiałe zadanie do wykonania. Babka zostawiła jej wskazówki, dzięki którym Kami ma nadzieję dowiedzieć się czegoś o przeszłości swoich dziadków. Staruszka była tajemnicza. Nigdy nie wspominała co stało się z dziadkiem. Tylko, że „musiał iść”. Kami wraca do babcinego domu i stara się zrozumieć historię swoich przodków oraz uporać się z własnymi demonami przeszłości.

Nie jest to typowa świąteczna książka. Wprawdzie wydarzenia rozgrywają się przed świętami, a za oknem szaleje śnieżyca, ale nie ma w niej typowego ciepełka. Jest nierozwiązana tajemnica rodzinna, listy od babci ukryte w zakamarkach domu, powrót do czasów wojennych, legendy o duchach krążące po wsi, a nawet szansa na nową miłość.

To moja pierwsza styczność z piórem Magdy Knedler i stwierdzam, że pokochałam jej styl. Historie opisane w listach do Kamili to majstersztyk. Knedler połączyła w książce klimat magiczny z mrocznym. Polecam „Grudniowy dom” z czystym sumieniem.

Sięgnięcie po kolejną powieść autorki było rzeczą naturalną. Bo Magda Knedler ma ewidentny talent do pisania historii z pozoru zwykłych, o codzienności "szarych" ludzi. Ale to tylko pozory, bo każda ta opowieść ma swoją historię.

Niespodziewany spadek może zmienić życie i tak było w przypadku Kani. Tajemnice, sekrety, wspomnienia babci - to wszsytko zaczyna pochłaniać bohaterkę, ale i nas, czytelników. Powieść jest podzielona na dwie części, teraz i dawniej. I ta część współczesna toczy się utartym schematem, za to ta historyczna - to jest najważniejszy element tej powieści. Autorka świetnie pokazuje wojenną zawieruchę, ożywia historyczne wydarzenia, a wszystko to w taki naturalny sposób, pełen emocji, że ciężko się oderwać. W dodatku klimat świąt dodaje szczypty bajkowości, jednak to nie święta (na szczęście) są tu najważniejsze.

Książka ta, to ciepła, wciągająca i dobrze napisana powieść, którą się pochłania i sprawia, że czeka na kolejne spod pióra autorki.

Fantastyczna fabuła - historia płynie przez trudny XX wiek. I i II wojna, historia Warszawy, Wrocławia i Dolnego Śląska. Trudna , tak jak losy jej mieszkańców, przybyszów i zmuszonych do odejścia. A jednak pokazująca istotę indywidualnych historii, poszukiwanie własnych korzeni. Istotność rodzinnych tradycji, zwyczajów, smaków, a przede wszystkim gestów. Wartość przyjaźni i rodziny.
Jedyny minus - przemądrzała bohaterka, wyczulona nawet na przysłowia i powiedzonka - muszą być politycznie poprawnie. Jej przemadrzałość jest na szczęście zmienna I tylko czasem wkurzająca.
Polecam do spokojnej lektury

Opowieść jest może wciągająca, ale brakuje jej pewnej głębi. Jest to powieść o rodzinnych traumach, które w niektórych przypadkach pamiętają dawne dzieje Polski. Jest historią o pośmiertnej rozmowie z przodkami, o szukaniu swojej tożsamości. Ale mogłaby być bardziej przenikliwa.