Prokurator

Podchodziłam do "Prokuratora" z dużym dystansem i brakiem jakichkolwiek oczekiwań. Całe szczęście, bo arcydzieło to to nie jest. Ba, to nawet dobre nie jest. To taki pseudo-erotyk, pseudo-powieść sensacyjna, pseudo-thriller prawniczy. Generalnie wszystko można określić mianem „pseudo”. Fabuła skonstruowana tak, żeby pasowało do rozwijającego się związku głównych bohaterów. Pseudo-mafioso z pseudo-oszczędnościami (jak przeczytałam o milionie to miałam niezły ubaw – znaczy się, też chciałabym tyle mieć, ale jednak, serio?). Język tak prosty, wręcz ubogi, że ukrywanie tego za pseudo-scenami erotycznymi i wulgaryzmami (o, nie pseudo!) jest śmieszne. I chyba tyle.
Ale jako że jestem masochistką, a odmóżdżacze czytać czasem muszę, to pewnie sięgnę po drugą część. A nuż, widelec, łyżka, tam będzie lepiej.

I TYLKO TEN SEKS

No i mamy wreszcie autorkę, która proponuje nam nowy w Polsce gatunek: seks-kryminał.

 

W umiejętności konstruowania fabuły i budowania napięcia niewiele da się Paulinie Świst zarzucić, narracja prowadzona jest równolegle, z punktu widzenia dwójki bohaterów, co zwiększa tempo i daje bardzo ciekawy efekt. Są zwroty akcji, wiarygodna intryga, dobrze naszkicowane, zgodne z realiami tło, pełnokrwiści bohaterowie. Zakończenie ani zaskakuje, ani nie zaskakuje, czytało się lepsze, ale i takie może być. Dramaturgicznie książka jest więcej niż poprawna i zasługiwałaby właściwie na wyższą ocenę. I tylko ten seks…

 

Już-już akcja się rozkręca, a tu bohaterowie, zamiast tropić przestępców wyskakują na małe bara-bara. Już-już by się chciało dowiedzieć, co dalej, a tu przerwa na igraszki nad jeziorem. Intryga kryminalna zostaje rozwiązana, powieść właściwie się kończy, ale zostajemy z bohaterami na dłużej, bo przecież jeszcze musi być seks. Jak czytam te dosłowne opisy jak to on w nią, a potem ona na nim, i odwrotnie, o braniu do ręki, w usta i co tam jeszcze, to mam ochotę schować się pod stołem.

 

Żeby było jasne – do seksu mam podobny stosunek, jak do francuskiej kuchni. Wolę testować na żywo. Nie wkurzam się na seks w literaturze w ogóle, od literatury popularnej nie wymagam zaś subtelności na miarę Philipa Rotha. No, ale – bez przesady. Naprawdę, czy trzeba się imać każdej metody, aby przyciągn...

Początkowo miałam inny pomysł na niedzielną lekturę…, ostatecznie wyszła „świstologia”.

Pierwszy tom dotyczy duetu: adwokat Kinga Błońska i prokurator Łukasz „Zimny” Zimnicki.

Jak zwykle u Pauliny Świst: prosta, oparta na podobnym schemacie fabuła osadzona w prawniczym środowisku. Ale kryminałem zdecydowanie tego bym nie nazwała. Bardziej erotyk kryminalny, a może romans kryminalny. W sumie do tego wszystko się sprowadza: jak nie seks to na pewno myślenie o nim nieustająco, a wszystko na tle prowadzonego dochodzenia. Oczywiście sporo wulgaryzmów. Tyle że ja lubię specyficzne poczucie humoru autorki. I to w sumie jest decydujący czynnik, że sięgam po jej książki.

Prawda jest taka, że można potępiać powieści Pauliny Świst, mówić, że to grafomania i literatura najniższych lotów. Można. Tylko że coś w jej książkach jednak jest takiego, że mają swoją mega „czytalność”. A ja tego właśnie oczekuję od literatury rozrywkowej: żeby mnie wciągnęła. Świst wciąga.

Jedno mnie tylko martwi: z książek pani Świst wyłania się przerażająco przykry obraz wymiaru sprawiedliwości: skorumpowanego, brutalnego, działającego poza prawem, naginającego zasady, a przy tym mocno rozrywkowego. Jeśli jest w tym choć ziarnko prawdy to lepiej nie mieć z tym resortem nic wspólnego.

Książka jest specyficzna, ponieważ nie ma rozdziałów, podzielnikiem jest tylko  zmiana narracji pomiędzy bohaterami. Brak rozdziałów nadaje powieści dużej dynamiki, co powoduje, że czyta się ją szybko i płynnie. Nie wymaga nadmiernego zaangażowania myślowego i jeżeli nie postawi jej się zbyt dużych wymagań, a będzie szukać lektury typowo rozrywkowej, to jak najbardziej spełni swoją rolę i można się świetnie przy niej bawić. Powieść zdecydowanie raczej dla dorosłego czytelnika.

Jak dla mnie książka jest świetną odskocznią - napisana prosto (takim normalnym powiedzmy "zwykłym" językiem), co nie sprawia trudności w czytaniu.
Książkę pochłonęłam można by powiedzieć na raz. Żadnych dłuższych, nudzących akcji - wręcz przeciwnie zmiana, zmiana, zmiana.
W dużej części przedstawiono panujące realia - przeklinanie, bar, picie, jednorazowe numerki. Jedyny minus to jak dla mnie to przesada z wulgaryzmami - no ile można ?
W sumie to mam problem gdzie ją skasyfikować : kryminał, sensacja, romans ? Bo wszystkiego jest trochę.




Kinga Blonska na pozór szczęśliwa kobieta, pani adwokat, jeszcze mężatka, która przylapala męża na zdradzie chce się odstresowac. Udaje się do klubu, chcąc odreagować i po raz pierwszy w życiu zachować się nieodpowiedzialnie. Brudne myśli i ilość spozytego alkoholu pozwalają na zatracenie się i brak zdrowego rozsądku. Udaje się z mężczyzną do jego mieszkania na 'jednorazowa' przygodę. Jednak jak to w życiu bywa nic nigdy nie jest takie jakie chcemy. 

Przeczytałam, jednak mam niedosyt i mieszane uczucia. Historia Błońskiej i Ziemnickiego jak najbardziej na plus. Wiadomo jak to zawsze jest w książkach ostry seks, jednak jakoś tak na poziomie bez zbyt dużego przesadyzmu (jak czasami bywa). Historia typu "Kto się czubi ten się lubi".
 Jednak wątek kryminalny, troszkę zbyt chaotycznie i w sumie jakoś cel akcji mnie nie porwał. Nie wiem może to wina mojego kaca książkowego, że w poprzednim miesiącu przeczytałam dużo dobrych książek i teraz też poszukuje jakiegoś wow, albo po prostu historia za prosta i brakowało mi elementów do przemyśleń, jakiejś gmatwaniny, bardziej skonstruowanego schematu.

 Książka ta jest dla osób które lubią lekki kryminał, nie wymagających akcji. 

Po "Paprocanach" stwierdziłam, że zobaczę co też innego przygotowała dla nas Paulina Świst. Sięgnęłam więc po "Prokuratora". Książka jest na pograniczu przeciętnej z dobrą. Stwierdziłam, że podciągnę troszkę swoją ocenę i dam 6/10 gwiazdek ze względu na to, że Autorka nie cacka się w historii - ot, wali prosto z mostu.
Nie będę rozwodziła się nad fabułą, chciałabym jednak wspomnieć, że zauważyłam pewne podobieństwa jeśli chodzi o dwie przeczytane przeze mnie pozycje tejże Autorki. Mają bowiem podobny schemat - kobieta z językiem ostrym i ciętym jak brzytwa (ale w środku trochę zagubionej? Można ją zranić ale nie będzie tego pokazywać bo przecież jest zbyt silną babką). Na dokładkę facet, Bóg seksu który doskonale wie co i jak zrobić z laską w łóżku (i nie tylko - również w wannie, pod prysznicem, na podłodze, ulicy i gdzie tam tylko poniesie Autorkę). Przypadkowe spotkanie, szybkie przejście do sedna (czytaj seks), trochę docelowej sprawy (śledztwo etc), znów seks i więcej seksu, rozchodzące się drogi, trochę śledztwa i oczywiście seks. Schemat jest powtarzalny, ciekawa jestem czy w innych książkach Pani Pauliny będzie podobnie. Z tego względu chętnie zerknę na inne pozycje i przekonam się o tym na własnej skórze. Jeśli faktycznie schemat jest tak powtarzalny, wydaje mi się że będę znała wszystkie książki Autorki nie zaglądając do nich.
Co mogę jeszcze rzec - na pewno książkę czyta się bardzo szybko. To kwestia lekkiego pióra Autorki. Dlatego też w ogólnej ocenie...

Twórczość Pauliny Świst to moje guilty pleasure - niby nie czytam tego typu książek (erotyk/kryminał z wątkami erotycznymi), ale w tym wypadku bawiłam się naprawdę dobrze. Dokładnie wiedziałam, czego się spodziewać i właśnie to dostałam - fajną odskocznię.

W zasadzie nie gustuję w tego typu książkach, ale wówczas potrzebowałam czegoś mniej wymagającego. Moja opinia jest jednoznaczna: książka jest kiepska, fabuła oklepana i jeszcze te epitety...