Zmierzch

Zanim przeczytałam całą Sagę, obejrzałam film - od niechcenia, z nudów. Nie kręciły mnie takie klimaty, ale znajome poleciły. Urzekł mnie niesamowicie ten film, mogłam oglądać w kółko przezywając każdy moment :) Pierwsza wolna chwila popędziłam po książkę - czytałam bez oderwania, nie mogłam i nie chciałam jej przerywać. Za jednym ciosem przeczytałam wszystkie części i pochłonął mnie ten świat! Nigdy wcześniej nie zerkałam na pozycje z wampirami itp. Z czasem tej "Zmierzchomanii" dosłownie przejadło mi się wszystko co z Edwardem i Bella związane. Film jeśli już miałabym zobaczyć to pierwsza cześć do momentu gry w Baseball, a reszta mnie już nie wciąga. W tej chwili zostały mi miłe wspomnienia z przeżyć jakich dostarczyły mi książki i cały ten romans:) Zerkam na całą Sagę na półce, bo świetnie się prezentuje i myślę, że jeszcze kiedyś po nią sięgnę z wielka przyjemnością:)

Historii o tzw. "miłości niemożliwej" powstało już sporo - wystarczy wspomnieć "Romea i Julię" czy "Tristana i Izoldę". Opowieści o wampirach tez nie są nowością, ale zdecydowanie jest ich mniej, chociaż w ostatnim czasie są one w modzie. "Zmierzch" jest przykładem połączenia obydwu tych gatunków. Bella i Edward to tacy współcześni Romeo i Julia. Ale ich historia, chociaż wydaje się z góry skazana na niepowodzenie, to kończy się (jak przystało na tradycyjny romans) szczęśliwie. Powieść naprawdę robi wrażenie: a) rozmachem - nagromadzania błędów stylistycznych, gramatycznych itd. na 415 stronach - wyczyn trudny do pobicia) b) przejmującymi scenami miłosnymi (harlequin może się schować) c) ilością wypowiedzianych romantycznych deklaracji (patrz wyżej) d) przerysowanymi sylwetkami bohaterów (nieziemsko przystojny, nie posiadający żadnych wad wampir Edward i "przeciętna nastolatka"). Młodzież została tutaj przedstawiona jako nieskazitelne, ugrzecznione jednostki - nie palą, nie piją, nie ćpają, nie uprawiają seksu, nie mają praktycznie żadnych problemów z nauką czy z rodzicami. Chyba, że w grę wchodzi miłość do wampira. Wtedy to można ewentualnie pokłócić się z ojcem i złamać kilka obowiązujących reguł. Jednak, nie oszukujmy się:) w całej historii ich miłości chodzi tylko i wyłącznie o seks. Wyraźny podtekst seksualny można zauważyć w wielu fragmentach. W opisie sylwetki Edwarda, ich nocnych rozmowach w łóżku...Ich wzajemne przyciąganie się (głównie za sprawą Belli) i odpychanie ...

Chyba nie jestem w stanie wyskrobać sensownej recenzji „Zmierzchu”, bo moje odczucia co do tej książki są bardzo mieszane i sama nie wiem, co myśleć (dlatego tym razem poprzestanę na rozbudowanej opinii). Z jednej strony światowy bestseller, z drugiej historia tak schematyczna, że aż boli. Z tą różnicą, że tutaj zamiast księcia na białym koniu i księżniczki, którą to owy książę ratuje z opresji, mamy wampira i zakochaną w nim po uszy nastolatkę. W tym miejscu muszę się przyznać do błędu. Oceniłam całą sagę na podstawie jednego filmu. Ekranizacja pierwszej części była tak fatalna, że nie dałam rady obejrzeć do końca i z góry przekreśliłam całą resztę. Nie mam bladego pojęcia, co mnie podkusiło, żeby jednak przeczytać „Zmierzch”, ale o dziwo zostałam całkiem pozytywnie zaskoczona. Arcydziełem to to nie jest, ale w historię Belli i Edwarda naprawdę można się wciągnąć. Fakt, całość psują idiotyczne, dziecinne dialogi i mocno naciągana historia (że niby boski Edward czyta w myślach wszystkich, dosłownie wszystkich stworzeń, poza swoją ukochaną? Czy to naprawdę musiało być takie banalne?), ale teraz po części jestem w stanie zrozumieć cały ten szał i pisk nastolatek . No i muszę to powiedzieć – filmowy Cullen nie umywa się do swojego książkowego pierwowzoru. W tym drugim naprawdę jest coś niezwykłego, tajemniczego, co intryguje kobiety, czego nie mogę powiedzieć o R. Pattinsonie. Mimo to wampiry to ciągle nie moja bajka i jeśli miałabym wybierać między Edwardem a księciem na rączym...

Nie wiem, czemu większość kanapowiczów korzysta z książki z błędnie napisanym imieniem autorki. Jeśli chodzi o moją opinię... Książkę przeczytałam z ciekawości, choć z góry byłam do niej sceptycznie nastawiona. Po pierwsze - nie podobał mi się styl pisarki, porównywalny do blogów z opowiadaniami nastolatek. Po drugie - wampir chodzący w świetle dnia to dla mnie totalna paranoja. Jak smok lejący z paszczy wodę zamiast ziać ogniem. Traci cały swój urok. Po trzecie - ta miłość jest tak słodka i idealna, że aż zbiera mnie na mdłości. Nie mniej były nieliczne fragmenty, które zaczynały mi się podobać... Nieliczne. Jak już ktoś wcześniej wspomniał, pomysł dobry, ale grubo niedopracowany. Co do fenomenu, to rozumiem. Ale radzę spragnionym zakazanej miłości przeczytać książki a'la ,,Romeo i Julia" czy ,,Tristian i Izolda", a chcącym zapoznać się z PRAWDZIWYMI wampirami - ,,Kroniki Wampirów" Anny Rice.

Po książkę sięgnęłam wbrew intuicji, kierując się tylko naleganiami kumpla. ,,Przeczytaj, to świetne, przeczytaj!''
Pożyczyłam więc od niego ,,Zmierzch'' i wróciłam do domu, święcie przekonana, że nie będzie aż tak źle, skoro jest to książka o wampirach (a ja w tej tematyce siedzę głęboko zagrzebana od lat).

Otwieram książkę i moim oczom ukazuje się prolog - tak patetyczny, że aż poczułam żywą konsternację. Mam śmiać się, płakać czy cisnąć tym w kąt?
Przeczytałam jednak całość i mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że pani Meyer należy zabrać laptopa i wydać dożywotni zakaz pisania gniotów. A nóż-widelec kiedyś kobieta dorośnie i napisze coś w miarę dobrego. (Chociaż ośmielam się w to poważnie wątpić.)

Co się zaś tyczy samego zmierzchającego ,,dzieUa''...
1. ,,Nigdy nie zastanawiałam się, jak chciałabym umrzeć'' (lub coś bardzo podobnego; ostatecznie jednak ludzie rzadko zastanawiają się nad tym, jak chcieliby umrzeć), czyli zachwycające przemyślenia Belli. Bohaterka mdła, szablonowa i w dodatku głupia.
W pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać nawet nad tym, czy ona potrafi myśleć o czymś niezwiązanym z Edwardem...
Pochodzi z patologicznej rodziny - aż dziw mnie bierze, że nie zainteresowała się nimi wcześniej opieka społeczna. Z tego, co pamiętam, matka Belli nie tylko ma problemy z pamięcią, ale jeszcze na długo zostawia ją samą w domu bez opieki (nie godzi się!) biegając za jakimś sportowcem po całym kraju.
Ojciec Belli cechu...

Z kazdym tomem coraz wiecej czasu potrzebowalam na przeczytanie. Jako ze ja generalnie ksiazki pochlaniam a nie czytam, to pierwszy tom przeczytalam w dwa dni. I zastanawia mnie dlaczego tak mnie wciagnelo. Tymbardziej ze ksiazka jest.. poprostu bardzo plytka. Nie trzeba lotnego umyslu zeby zrozumiec o co chodzi, wrecz wszystko podane jak na dloni. Przewidywalne akcje, jak dla mnie dluuugie opisy banalnych sytuacji co wrecz mnie irytowalo. W 1. części irytowalo mnie ze cala akcja rozwinela sie grubo po polowie ksiazki, wszystko nagle, zamiast stopniowo. Aktualnie koncze czytac 4. tom ktory najmniej mi sie podoba (dlugo sie tez zabieralam do czytania). Denerwuje mnie kilka dziwnych opisow: 'zebralo mi sie na wymioty, polknalem kwas'. Generalnie ksiazka jest dobra dla osob lubiacych proste historie milosne, zadnych intryg, zawiklanych watkow. :) Jesli ktos lubi ksiazki lekkie i nie wymagajace

Pierwsze sto stron trochę mnie podłamało... zaczęłam zastanawiać się gdzie jest to, czym wszyscy się zachwycają, bo jak dla mnie książka coraz bardziej przypominała średniej jakości powieść dla nastolatek. Czytałam jednak dalej i dopiero wtedy to odnalazłam. Szalenie humorzasty Edward i jego "podchody" do głównej bohaterki, a jednocześnie jej zaskakujące decyzje sprawiają, że książkę czyta się bardzo przyjemnie. Opis budzącego się między nimi uczucia jest niezwykle delikatny i czarujący. Dodatkowo czytając odniosłam wrażenie, że bohaterowie żyją trochę własnym życiem, że autorka miała tylko główny pomysł, którym był romans człowieka z wampirem, a ich przygody rodziły się w jej głowie znacznie później - w trakcie pisania książki. Jednocześnie historia Belli i Edwarda pozostawiła we mnie wielki smutek, że tak romantyczne i idealne miłości zdarzają się tylko w książkach...

Nie, nie i jeszcze raz nie - ale zanim dam porwać się emocjom, napiszę coś sensownego. Zupełnie nie podoba mi się spojrzenie na wampiry przedstawione w tej książce. Bliższe moim wyobrażeniom jest te przedstawione w chociażby "Wywiadzie z Wampirem", co więcej - nie lubi być ono nagle burzone. Zacisnęłam jednak zęby i przebrnęłam przez całość. Pani Meyer nie wykazała się żadnym specjalnie kunsztownym warszatem, wzniosłym językiem czy rozbudowanymi porównaniami - bo raczej fragmentów opisujących "ach-jakże-niezwykłą-i-cudowną-nie-mogę-złapać-oddechu" urodę Edwarda takimi nazwać nie można. Cukierkowo i słodko wręcz do granic możliwości, pomimo usilnych starań zaszczepienia w powieści nieco "mroczniejszych klimatów". Ot, takie czytadełko dla tych mniej ambitnych i zdecydowanie mniej wymagających czytelników. I jeszcze jedno - przereklamowana do granic możliwości.

Nie podzielam zachwytu nad tą książką. 3/4 jej treści to wzdychania Belli do wyidealizowanego Edwarda, które przybierają formę rodem z tandetnego harlekinu. Mało tego: jakaś akcja pojawia się dopiero na 270 stronie. Miła odmiana po 269 stronach opisu "boskiego" Edwarda. Denerwowała mnie ta beznadziejność Belli, która zamiast z nią walczyć, na każdym kroku tylko ją potwierdzała i niezdecydowanie Edwarda. To było naprawdę wkurzające: Edzio chce się spotkać z Bellą, a kiedy dochodzi do spotkania, mówi jej tylko o tym, jaki to on nie jest niebezpieczny. W życiu nie spotkałam tak irytującej pary bohaterów. Książkę reklamuje się jako horror, a jakoś ani razu grozą nie zawiało. Moim zdaniem autorka powinna skupić się bardziej na rozbudowie postaci Carlise'a i Jaspera, którzy są o wiele bardziej interesujący niż główni bohaterowie.

Najgorsza książka jaką kiedykolwiek czytałam i równocześnie jedyny odnotowany w historii przypadek, w którym film był ciekawszy od książki (co - żeby nie było wątpliwości - wcale nie oznacza, że film był dobry). Akcji zero, sensu zero, główny bohater ma wahania nastrojów jak stara panna w okresie menopauzy (nie obrażając nikogo), główna bohaterka ma mentalność przedszkolaka, a rozmowy między nimi są po prostu tragedią. Generalnie książka ta nadaje się wyłącznie na makulaturę. Obawiam się, że nie będę w stanie przeczytać kolejnych części, bo zdechnę z nudów. Żal mi wszystkich, którym się ta książka podoba, bo jeżeli to jest według nich genialne dzieło literacki, to znaczy, że nigdy nie mieli do czynienia z prawdziwą literaturą. Amen.