Inne pieśni

Nie moje klimaty. Zupełnie. Ale... no właśnie. Jest to cudowne "ale", które sprawia, że nie mogę zaniżyć oceny książki tylko dlatego, że to nie moje klimaty. No bo pan Dukaj umie pisać, oj tak. Nie chodzi na skróty. Jego świat i bohaterowie w nim są doprecyzowani, zgłębieni przez autora, który nie posługuje się stereotypami czy pisaniem pod publiczkę. On tworzy po swojemu, wedle standardów, których sam, zapewne, wymaga od książek, które lubi czytać. Nie mogę temu panu odmówić talentu i zaangażowania, choć przeczytałam tylko jedną jego książkę z "nie moich klimatów" w dodatku. Dziwne uczucie.

Nie jest to traktat filozoficzny, ale opis świata opartego na fizyce i kosmologii Arystotelesa, ciekawy świat. Opisuje upadek i powstanie człowieka, jak wiara innych w niego pomagają mu rosnąć. Mimo odmiennej kosmologii i praw fizyki, ludzie ze swymi ambicjami, marzeniami i lękami, walką o władze pozostaję tacy sami, bez względu na formę. Chociaż sama opowieść jest prosta komplikuje ją forma i czasami przytłacza ilością opisów i wywodów. Słucha się jej świetnie, bardzo dobra rozrywka

Kolejna powtórka ulubionej lektury.

Przeczytana któryś już raz, ciągle mnie zachwyca i czuję się trochę niezręcznie, bo będę pisał tę opinię używając słownictwa zarezerwowanego zwykle dla co mniej rozgarniętych marketingowców (obiecuję jedynie unikać słów "ekscytująca, "porywająca" i "innowacyjna"). Od razu na wstępie przyznam też, że uważam Jacka Dukaja za najlepszego obecnie pisarza SF - nie tylko w Polsce. To niekoniecznie oznacza, że wszystko co napisał przyjmuję z zaślinionym zachwytem, ale JD ma na koncie kilka książek, które, moim zdaniem, najlepiej znajdują równowagę między fantastycznymi ideami a ich opisaniem w sposób możliwy do pojęcia dla czytelnika. "Inne pieśni" są dokładnie tym czym fantastyka powinna być - ekstrapolacją niespotykanej gdzie indziej, fantastycznej idei, opisaną w precyzyjny i wiarygodny sposób.

W "Innych pieśniach" Dukaj nie tylko wykreował niesamowicie spójny obraz alternatywnej cywilizacji ziemskiej, opartej na ideach światotwórczych rodem z filozofii Arystotelesa (i uczynił to ze zwykłą dla niego żelazną konsekwencją i dbałością o szczegóły), lecz także zdołał umieścić w tym świecie i zręcznie opisać klasyczne i wielokrotnie wykorzystywane pomysły: inwazji kosmitów, polityczno-ekonomicznej walki o władzę i osobistej zemsty. Czytając tę powieść trudno jednak odczuć, że intrygi i sploty akcji powielają znane motywy literatury popularnej. Autor zmieszał je ze stworzonym przez siebie światem tak dokładnie, że nadal im nową ...