Kamień

Rewelacyjny kryminał połączony z powieścią obyczajową. Duet autorski z tomu na tom lepszy. Wielowątkowa powieść przedstawia wiele współczesnych problemów społecznych: wykluczenie społeczne mniejszości, obojętność międzyludzką, problem uchodźców, problem pedofilii, znachorów i pseudo medycyny. Uzmysławia także niejednoznaczność sytuacji, wszelkie szarości spraw, kreowanie wrogów, łatwość oceniania i samosądu. A wina zazwyczaj leży pośrodku, jesteśmy ludźmi, nie jesteśmy kryształowi. Ale wszystkim nam przydałoby się trochę pokory, chrześcijańskiego miłosierdzia i zdrowego rozsądku.
Nadal nie polubiłam głównych bohaterów, szczególnie uwierała mnie Anka, niby kobieta wykształcona, ale bezmyślna i okrutna, chwilami zwyczajnie głupia. Natomiast Gerard zdecydowanie wydoroślał i zmądrzał... chyba dla równowagi:)
Z przyjemnością sięgnę po kolejny tom. Powieść napisana bardzo dobrze, intryga dopracowana w szczegółach. Książka wciągająca i dająca do myślenia.

Brzydka i przerażająca to powieść. Brzydka, bo ludzie są brzydcy. Przerażająca, bo dowodzi, że - pomimo tego, iż twierdzimy zgodnym chórem, iż nie stosujemy stereotypów, że jesteśmy otwarci, że interesuje nas człowiek, a nie jego pochodzenie,., to jest to, drodzy Państwo, gówno prawda. Wielkie gówno i mała prawda.
Powiedzieć o tej książce, że jest to świetny kryminał... to nic nie powiedzieć. Dam sobie obie ręce poobcinać, że nikt z Was, nigdy, czegoś podobnego nie miał nawet w rękach. Nie jest to też powieść obyczajowa. Nie jest to też dzieło socjologiczne ani etnograficzne. "Kamień" nie jest porównywalny z niczym. Z niczym, powiadam.
Z czym kojarzy się nam kryminał? Z trupem, śledztwem, dochodzeniem i wygraną sprawiedliwości.
No, to tego tu nie ma.
Ale kryminał jest. I to zdecydowany.
Czy jest tu też patologia? Oj jest. I to w nadmiarze.
Tylko że według mnie patologia nie kryje się tu w domach z dykty i ubrudzonych dzieciakach, mieszkających w lesie w bardzo wielodzietnich rodzinach. Patologia kryje się w próbie zrzucania całej winy wszechświata na innych - obcych (bez względu na ich narodowość, wygląd, tradycje czy zwyczaje). Patologia tkwi w ślepej wierze w uzdrowicieli, którzy są niejako swoi. Żeby poźniej ukryć własne grzechy, zrzucając winę na innych.

W tej powieści (z braku innego słowa, bo jak wspomniałam "Kamienia" nie da się poorównać z niczym, dotychczas mi znanym.) państwo Kuźmińscy dotykają tego, co nas, "białych obywateli ...

Początek nie jest łatwy, bo zaczyna się od znalezienia zwłok dziecka. Potem nie jest lepiej, bo dochodzi jeszcze konflikt z Romami i uchodźcy. W tej pogmatwanej sytuacji musi się znaleźć doktor Anna Serafin, która sama ma problemy w związku z Gerardem. Wsparciem (choć czasem raczej kulą u nogi) jest dla niej Sebastian Strzygoń próbujący zaistnieć w prestiżowym czasopiśmie.
Kiedy przebrnęłam przez trudny początek, wsiąkłam na amen. Z książki na książkę Kuźmińscy są coraz lepsi.

Trzecia część etnokryminałów Kuźmińskich. Po genialnej „Ślebodzie”, bardzo dobrym „Pionku” - teraz „Kamień”. I co? I równia pochyła o niewielkim stopniu nachylenia. Poziom powieści leci w dół po tej równi na szczęście nie na łeb na szyję, ale powoli i niestety zauważalnie. Nie umiem nawet dokładnie powiedzieć dlaczego, ale intryga wciągnęła mnie mniej i były całkiem obszerne fragmenty, które ciągnęły mi się niemiłosiernie, kilka razy pogubiłam się w ofiarach, wątkach, motywach, musiałam się cofać, żeby sprawdzać o co chodzi. Dwójka głównych bohaterów mnie wkurzała, przede wszystkim wiecznie marudząca stara panna Anka. I w ogóle łapałam się na tym, że czytam bardziej z obowiązku, żeby dokończyć, niż z przyjemnością. Strona poznawcza też jakoś mało odkrywcza. Po „Ślebodzie” oczekiwałam w każdej z części takich nieznanych mi fajerwerków jak Goralenvolk. I niby mamy tutaj nowe środowisko do spenetrowania - Romów, ale nic nowego się o nich nie dowiedziałam. Że honorowi? Że często żyją w biedzie? Że Cyganki same nie wierzą we własne wróżby? I że nikt ich nie chce za sąsiadów, wszyscy się ich boją, uważają, że Cyganie porywają dzieci, a przez środek wioski płynie szambo. Aha! I pod żadnym pozorem nie powinno się mówić Cyganie, tylko Romowie (autorzy przypominają o tym do znudzenia). I jeszcze że minęły czasy egzotycznych taborów cygańskich, tańców i śpiewów przy ognisku, całej tej malowniczości, z którą nam się kojarzą. No to w sumie nic odkrywczego.
Ważnych społecznie tema...

Moja trzecia książka Państwa Kużmińskich i jak dla mnie najsłabsza. Może po prostu nie przypasował mi poruszany w książce temat. Zaczął mnie jednak troszkę drażnić Sebastian Strzygoń - czy on naprawdę w każdej książce musi się z kimś przespać?