Koszmary zasną ostatnie

Robert Małecki uczęszczał na kurs pisania kryminałów. I to widać, bo stosuje wyuczone tam chwyty. Wprawdzie ja na taki kurs nie uczęszczałam, ale jako nałogowa czytelniczka kryminałów mogę się domyślać na czym polegają. Po pierwsze, bohater musi mieć twarde, niemiecko brzmiące nazwisko. Tu mi się przypomina scena z kultowej polskiej komedii kryminalnej (cytuję niedokładnie z pamięci): „Psikuta? Jaki Psikuta? Przecież mówiłeś, że nazywasz się Keller!” Więc tu jest Bener a w następnej serii Gross. Po drugie, musi być po przejściach (najczęściej zabito lub skrzywdzono mu żonę i dziecko) i z jakimś nałogiem a to jest masowo powielane w wielu kryminałach i już robi się nudne. Po trzecie, gdy tylko zaczyna się coś wyjaśniać, należy zrobić cięcie i zająć się innym wątkiem. Pewnie jakoś fachowo się to nazywa i służy podtrzymaniu zainteresowania czytelnika ale tutaj autor już przesadził, zwłaszcza w końcówce książki. Czytając tę książkę czułam się przez autora manipulowana, czyli używał tych chwytów niezbyt zgrabnie i jakby na siłę.
Dobrze chociaż, że wreszcie się wyjaśniła sprawa zaginięcia żony Benera, bo następnej części już bym nie zdzierżyła. Na szczęście nowy cykl o Bernardzie Grossie zaczyna się lepiej. „Skaza” bardziej mi się podobała.

Trzeci i nie stety ostatni już tom o Marku Benerze.
Po siedmiu latach od zaginięcia żony Marek jest już zmęczony poszukiwaniami, jego zachowanie doprowadza do odejścia pracowników gazety, którzy nie chcą już z nim współpracować. Bener traci nadzieję na szczęśliwe odnalezienie żony i córki. Jednak pojawiające się zdjęcia Agaty i towarzyszącego jej mężczyzny nie dają mu spokoju...
Czy żona Marka rzeczywiście została porwana? A może odeszła i zatarła wszelkie ślady?
Ja już zakończyłam poszukiwania i znam ich finał. Teraz Wasza kolej.

Cały cykl o Marku Benerze jest bardzo dobry. Autor utrzymał poziom na całości. Jednakże do połowy akcja była leniwa, po połowie to już zaczęła się jazda. I było tak jak lubię, szybko postępująca akcja, jej nieprzewidziane zwroty, wzrost napięcia. I chociaż przewidywałam takie zakończenie to było mi przykro, że nie skończyło się inaczej, że żona głównego bohatera nie odnalazła się żywa. Ale wierzę, że autor napisze jeszcze jedną część i pozwoli Benerowi odnaleźć córkę.

Rewelacyjne zakończenie dość mrocznego cyklu o Marku Benerze i poszukiwaniach jego zaginionej żony Agaty. Powieść wciągająca, zaskakująca i momentami frustrująca (gdy pojawiały się akcje rodem z Bonda:) Intrygująca postać Szamana. Nieco doskonałych scenek obyczajowych... i być może coś dalej:) No i w tle mój ukochany Toruń.

Tą część czytało mi się najgorzej. Może dlatego, że zaczęłam ją zaraz po zakończeniu drugiej części. Nie mogłam się w nią wciągnąć. Trochę się męczyłam, ale na szczęście mam ją już za sobą. Minusem było również brak podrozdziałów, takich jak w poprzednich dwóch częściach. Był tylko podział na dni.

Świetna końcówka. Znakomite dopełnienie historii. Ale czy aby na pewno zakończenie?
Nigdy nie ukrywałam, że do rodzimych autorów podchodzę z dużą ostrożnością. Ostatnie lektury utwierdzają mnie jednak w przekonaniu, że na gruncie kryminalnym, mamy autorów którymi możemy się chwalić, których możemy polecać. I co ważne – mamy autorów których nawet nie można, których trzeba czytać.
Szalenie zagmatwana historia. Opowieść w której gubiłam się pewnie nie jeden raz, choć czytałam wszystkie części w krótkim odstępie czasu. Wydaje mi się jednak, że w tym tkwi też swoisty urok tej trylogii. Zatoczone koło jest niby pełne, choć w niektórych miejscach widać lekkie prześwity. Dobrze nakreślone postaci bohaterów sprawiają, że historia tętni życiem. Do samego końca autor podrzuca nam ślepe tory, wodzi na manowce. W moim przypadku udało mu się to znakomicie. W poczuciu niewiedzy przestałam zgadywać i czekałam co sprezentuje nam autor. Nie ukrywam, że końcówka mnie nie zaskoczyła. Była oczywista niemal od samego początku, ale jest jedna rzecz, której nie spodziewałam się, która nawet nie przyszła mi do głowy i choć po czasie wydaje się oczywista, chylę głowę przed autorem za pomysł i wykonanie.
Marek Bener zagościł w moim czytelniczym świadku na dłużej niż czas potrzebny na przeczytanie książek. Nie jest to historia, która szybko uleci z głowy, choć podejrzewam, że wraz z upływem czasu te bardziej zagmatwane części czy nazwiska zaczną blaknąć.
Małecki zafundował nam mnogość: w...