Świst umarłych

Wreszcie Masterton wraca z serią o Katie na normalne tory. Było interesująco, nie wiało nudą. Całe szczęście tym razem oszczędził nam marnych opisów łóżkowych igraszek głównej bohaterki. I powtórzę raz jeszcze to, co napisałam niedawno. Czuję w kościach, że autor dąży do zakończenia serii. W tej części widać to całkiem wyraźnie, konsekwentnie eliminuje z powieści kolejnych bohaterów.

Po poprzednim moim rozczarowaniu cyklem z Maguire już nie oczekiwałam z wytchnieniem na kontynuację. Miałam dość tych samych schematów, dominujących opisów z życia osobistego nadkomisarz i rozczarowań typowym happy-endem.
Muszę przyznać, że chociaż ŚWIST UMARŁYCH nie zachwycił mnie w stu procentach, to trzymał w napięciu do ostatnich stron…

Nadkomisarz Katie Maguire nie odpuszcza tak łatwo…
Kiedy policjanci Garda Sochiana zostają brutalnie zamordowani, a podejrzenie spada na kolegów po fachu, nie poprzestaje i wszczyna śledztwo.
Poczynienia Maguire nie spotkają się z aprobatą jej kolegów, którzy będą chcieli całej sprawie ukręcić łeb.
Nadkomisarz wkrótce przekona się, że wiara w ludzi przysłania oczy i sama stanie się przynętą…

I znowu jesteśmy świadkami bezczynności śledczych. Detektywi nie wiedzą kompletnie nic! Zastanawiasz się czy te wszystkie sprawy prowadzi Maguire czy ponoć pomagają jej inni funkcjonariusze, bo zaangażowania z ich strony jakoś nie widać.

Cieszę się, że pisarz postanowił zmniejszyć prywatny wątek bohaterki. W poprzednich częściach mogliśmy zauważyć, że prowadzone śledztwa zostały zepchnięte na dalszy plan, a czytając tę książkę na reszcie koncentrujemy się na tym, co nas naprawdę interesuje.

Rozwiązanie zagadki głównego kapusia nie wbiło mnie w fotel. Przecież każdy kto zdążył poznać chociaż trochę bohaterkę, wie że jest bardziej naiwna niż dziecko, więc można było się spodziewać takiego obrotu sp...

"Świst umarłych" jest dziewiątą częścią cyklu o Katie Maguire, który powstał w 2002 roku, o czym sięgając po tę książkę nie wiedziałam. Nie jestem do końca usatysfakcjonowana jej lekturą, zapewne między innymi dlatego, że na początku czułam się jakbym weszła w środku przyjęcia, gdzie wszyscy doskonale się znają tylko ja nie znam nikogo. Lubię serie czytać po kolei, a poza tym ten thriller niczym specjalnym mnie nie zaskoczył poza brutalnymi scenami mordu i mało przyjemnymi w odbiorze scenami seksu. Książka przewidywalna, zabrakło mi klimatu, który by mnie porwał i nie czekałam z niecierpliwością, co będzie dalej. Chyba że na zakończenie, bo jej czytanie chwilami mnie męczyło. Nigdy nie przypuszczałam, że będę narzekać na mankamenty techniczne dotyczące książki, ale w tym przypadku komfort czytania psuła mi drobna czcionka oraz nietypowy format książki, która jest bardzo wąska, co utrudniało jej otwarcie i trzymanie w ręku. Podsumowując lektura książki mnie trochę zmęczyła, niestety. Pozycja dla wielbicieli autora, raczej nie sięgnę po jego inne książki.

Niedawno zaczęłam czytać serię z nadkomisarz Katie Maquire w roli głównej. Dzięki temu że pomiędzy kolejnymi tomami nie robię zbyt długich przerw, udaje mi się śledzić zarówno poczynania zawodowe jak I prywatne życie głównej bohaterki. Akcja książki zazębia się ze sobą tworząc spójną całość. Powieści są dość schematyczne. Do każdej z części autor wprowadza wiele postaci, a fabuła opiera się na dwóch sprawach kryminalnych prowadzonych jednocześnie. Dodatkowo najbliższe osoby z prywatnego życia Katie ocierają się o przestępstwa niezgodne z prawem.

W tym tomie dochodzi do korupcji w szeregach Gardy. W brutalny sposób mordowani są uczciwi policjanci którzy byli świadkami różnych przestępstw i mają być świadkami w sprawie. Oprócz tego zostaje zastrzelony znany i lubiany przez wszystkich prominent. W życiu prywatnym pani nadkomisarz również dochodzi do zawirowań o naturze kryminalnej.

Ten tom, podobnie jak poprzednie, jest bardzo dynamiczny. Podczas czytania nie ma miejsca na nudę. Miłośnicy mocnych, brutalnych scen będą usatysfakcjonowani.

"Świst umarłych" to dziewiąty tom cyklu o policjantce Katie Maguire. Dla mnie to było pierwsze spotkanie nie tylko z cyklem, ale i ogólnie z twórczością autora i od razu muszę przyznać, że całość zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. To mroczny, brutalny kryminał. Podobało mi się to, że akcja osadzona jest w środowisku irlandzkich policjantów – nieczęsto czyta się kryminały z tego zakątka świata. Bardzo polubiłam Katie. To kobieta o przyjemnym usposobieniu, chociaż musiała być twarda, by zajść tak daleko w tak męskim zawodzie. Wydaje się jednak, że autor nie ma dla niej litości – jak już wygląda, że w końcu sprawy potoczą się lepiej, spadają na nią kolejne problemy. Styl autora również robi wrażenie, panuje to ewidentne zamiłowanie do makabry. Historia jest ciekawa, mocno wciąga, książkę ciężko odłożyć. Na pewno nie jest to moje ostatnie spotkanie z tą serią – to był dla mnie mocny powiew świeżości!

Jest to jedna z lepszych części serii o Katie Maguire. Moja wysoka opinia po części wynika z tego, że po tylu przeczytanych tomach Katie jest dla mnie jak dobra znajoma. Masterton w tej części ogranicza trochę sceny związane z seksem, za to mamy więcej akcji. Jak zwykle nietypowy, ale groźny i zawzięty morderca. Nie mniej jednak zawzięta jest Katie. Tyle, że zakończenie tym razem jest wyjątkowo smutne...

CYKL: "KATIE MAGUIRE" (TOM 9)

Dziewiąta odsłona cyklu z panią nadkomisarz Katie Maguire. Tym razem główna bohaterka będzie się mierzyć z zagadkowymi morderstwami dokonywanymi na... pracownikach samego Garda Johanna. I tak, już w pierwszym rozdziale ginie jeden z nich. Intrygujący początek, z równie intrygującym sposobem zbrodni, sprawiają, że czytelnik nabiera ochoty na więcej.

Niestety, pomimo kolejno następujących po sobie równie makabrycznych zbrodni, tytuł w mojej ocenie jest przeciętny. Dlaczego? Trup ściele się gęsto, jest niebezpiecznie, także dla samej nadkomisarz Maguire, a mimo to czuję niedosyt. Moje oczekiwania były większe. Irytował mnie obecny mężczyzna pani nadkomisarz - Connor, a pewnie jeszcze bardziej relacja, jaka się między nimi wytworzyła. Liczyłam, że następny tom będzie czymś świeżym, tymczasem znów wracamy do dobrze znanego tematu z poprzednich części: temat walk psów. Jest tu kontynuowany i, choć jest go mniej, to jednak mnie już znudził. Główna intryga ze skorumpowaną policją nie dostarczyła emocji.

Pomimo minusów, nie uważam tego tytułu za bardzo zły, gdyż naprawdę w tym cyklu bywało już gorzej. Jest mocno przeciętny.

PODSUMOWANIE CYKLU:

W ocenie ogólnej, cykl ten uważam za przeciętny. Miał dobry początek ("Białe kości"), podczas gdy nastąpiła sinusoida mniej bądź bardziej przeciętnych tytułów, które odznaczały się przeważnie wtórnością ("Upadłe anioły" (tom 2), ...

Z twórczością autora pierwszy kontakt mam już za sobą od dawna. Przypominam sobie, iż bardzo dobrze wspominałam książki, jakie wtedy wpadły w moje ręce po zabłądzeniu między regałami dla dorosłych ówczesnej nastolatki. Być może to kwestia wieku, być może świeżo odkrytego gatunku literackiego, który – jakby nie patrzeć – był dla mnie powiewem świeżości w czasach wałkowanej literaturze młodzieżowej, ale dziś Masterton nie robi na mnie tak piorunującego wrażenia jak wtedy. Zauważam, że trzyma się tych samych utartych schematów bezpiecznie tkwiąc w tym, co jego wieloletni czytelnicy dobrze znają, nie pokusi się o eksperymentowanie czy o odrobinę nowoczesności, którą odważnie stosują inni autorzy.
☀️
„Świst umarłych” to dziewiąty tom z osobą Katie Maguire. Życie prywatne przeplata się z kolejną sprawą kryminalną: tym razem na celowniku są policjanci, którzy niejako postawili się swoim przekupnym partnerom, kolegom z pracy. Ktoś bezlitośnie wydaje na „sygnalistów” wyrok, jak i bez litości, wręcz makabrycznie ci giną – odcięta głowa, zatknięty do krtani flet. Bohaterka skutecznie prze do przodu celem odkrycia prawdy i ratowania kolejnych potencjalnych ofiar, których jedynym przewinieniem w zasadzie jest poczucie sprawiedliwości i uczciwości.
☀️
Mam wrażenie, że autor za mocno przeciąga już tę serię; kolejne wątki z życia prywatnego wykraczają daleko poza normalność. Można jak Neuhaus doskonale kreować przez wszystkie tomy jednego bohatera (w tym przypadku Pię Ki...

"Nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej."

Irlandia nie może uchodzić za wzór praworządności skoro wiele afer w policji dotyczy korupcji, nadużywania wpływów i współpracy z przestępcami w zamian za korzyści materialne.

Pięciu odważnych, honorowych i uczciwych do bólu funkcjonariuszy decyduje się zeznawać przeciw swoim kolegom. Wielu osobom zależy, by prawda nie wyszła na jaw, więc nauczka dana sygnalistom musi być dotkliwa i tak straszna, by już nikt nie odważył się zgłaszać jakichkolwiek uchybień.

Gdy zostają odnalezione zmasakrowane zwłoki, z odciętą głową i zatkniętym w szyję fletem, prowadząca śledztwo Katie Maquire, za wszelką cenę chce odkryć sprawców i zapewnić bezpieczeństwo pozostałym mężczyznom. Komu może zaufać, skoro pracuje wewnątrz tego psującego się organizmu? Czy sama nie ściągnie na siebie niebezpieczeństwa?

Do sprawy sygnalistów dochodzą ciekawe wątki związane z życiem osobistym pani nadkomisarz i problemami, w które wpadli jej partner i ojciec.

Tak brutalnie i krwawo może być tylko u Mastertona, ale jak to się czyta…