Wigilijna przystań

Po lekturze „Wigilijnej przystani” mam wrażenie, jakbym naprawdę spędziła prawie miesiąc w Niechorzu, niewielkiej wsi nad Bałtykiem. Sylwia Trojanowska potrafi bowiem opisać miejsca, w których rozgrywa się akcja jej powieści, w tak plastyczny sposób, że łatwo je sobie wyobrazić i wniknąć w ten świat.

Jeśli spodziewacie się puszystej i mięciutkiej opowiastki, oświetlonej milionem światełek rozwieszonych na udekorowanych słodkimi pierniczkami choinkach, to chyba musicie wybrać inną książkę ;-) W tej historii nie brakuje, rzecz jasna, świątecznej atmosfery, jednak nie tylko ją znajdziecie na kartach powieści. Jeśli czytaliście wcześniejsze historie Sylwii Trojanowskiej, to wiecie, że konstruowane przez nią fabuły są niebanalne, pełne zaskakujących wydarzeń i tajemnic, do których rozwiązania podąża się z zapartym tchem. Nie inaczej jest i tym razem. W powieści pojawia się tajemnica, która niesamowicie frapuje.

Nie będę zdradzała fabuły, żeby nie psuć przyjemności z lektury, ale mogę zdradzić co nieco o postaciach. Bohaterów poznajemy miesiąc przed Wigilią. Wśród tych na pierwszym planie wyróżnia się na pewno Maja Lubińska, rozgadana i bardzo bystra licealistka, której marzeniem jest dostać się na studia dziennikarskie. Bardzo tajemniczą postacią jest stary latarnik o imieniu Hilary, samotnik i mruk. Najbardziej apodyktyczna bohaterka to Jagoda, szefowa jednego z hoteli w Niechorzu, który prowadzi wraz z mężem, Marcinem. Ich córką jest Klaudia, która uczy języka ...