Żerca

Cykl "Kwiat paproci" to takie moje guilty pleasure - czytam go, gdy potrzebuję sięgnąć po coś lekkiego, przy czym nie trzeba za dużo myśleć. Od pierwszej części łudzę się, że autorka w końcu przestanie pisać językiem gimnazjum, a bohaterka - dorosła przecież kobieta - przestanie zachowywać się, jakby była gimnazjalistką. Trudno mi wskazać bardziej irytującą postać kobiecą niż Gosia. Dziewczyna kompletnie nie wie, czego chce, podejmuje irracjonalne decyzje, a jej sposób myślenia jest niesamowicie... głupi. Przez dużą część książki, zastanawia się czy jest w związku z mężczyzną, jednocześnie nocując u niego, kochając się z nim i mówiąc (i słysząc!) o głębokich uczuciach. I mimo to, Gosia nadal nie wie, czy tę sytuację na pewno powinna nazywać związkiem. To jest jedynie przykład - równie absurdalnych sytuacji jest niestety w całej tej serii mnóstwo.
Po czwartą część z pewnością sięgnę, jednak dopiero za jakiś czas. Muszę odpocząć od banalności tej historii i irytujących bohaterów.

Bardzo dobra powieść fantasy, zdecydowanie lepsza od poprzednich części, szczególnie druga połowa. Gosia w końcu powoli dorośleje, Mieszko niestety niezbyt. Nowy żerca zbyt współczesny. Za to Jaga, jak zawsze, rewelacyjna:)
Wątek kryminalny przewidywalny, mordercę wytypowałam już w połowie książki. Ale zakończenie dobre, dramatyczne:)

Szeptuchą byłam zachwycona, druga część była niezła ale bez fajerwerków, część trzecia - znowu świetna. Z przyjemnością wróciłam do świata Gosi, do jej zwariowanego życia, do kolejnych perypetii. Szkoda tylko, że tak szybko się skończyła i Bogowie wiedzą ile trzeba będzie czekać na kontynuację. Bo ja to chciałabym już, szyb ko, najlepiej natychmiast. Autorka zostawiła czytelnika w takim momencie, że jest to po prostu niewybaczalne. Rozumiem, że to ma nas zachęcić do oczekiwania i zakupu kolejnego tomu, ale ja uważam, że to sadyzm :)
Gośka wracaj do nas szybko, ja muszę wiedzieć co się z Tobą dzieje!

Kolejny tom pełen zabawnych sytuacji, tajemnic, czarów. Początek trochę nudny, ale potem akcja rozkręca się. Wątki przewidywalne, ale i tak czyta się przyjemnie.

Trzeci tom przygód Gosi wreszcie reprezentuje naprawdę zadowalający poziom – jest najlepszą częścią i mam nadzieję, że dobrze wróży to kolejnej (kolejnym?). Widząca Gosława zaczyna wierzyć i rozumieć, a nawet robić użytek ze swoich wrodzonych zdolności, co niekiedy wiąże się z nieprzyjemnymi dla niej przeżyciami i zdarzeniami. Kilkakrotnie w powieści podkreśla się, że jest niezwykle utalentowaną Widzącą, w co dotychczas raczej trudno było uwierzyć – ignorancja i głupota bohaterki były momentami zatrważająco wielkie. Nie wyzbywa się ich jeszcze całkowicie, nie byłaby wtedy sobą – jednak coraz chętniej uczy się, pilniej wypełnia swoje obowiązki jako szeptucha, słucha swojej mentorki, a jej pragnienie powrotu do Warszawy przygasa. Staje się poważniejsza i odważniejsza, umie się bronić. Chyba jednak dorasta do swojej roli, na szczęście, bo do tej pory można się było zastanawiać, dlaczego to ona jest Widzącą, myśleć, że jest tego zaszczytu niegodna i nie podoła zadaniom, które są jej pisane do wypełnienia. Oczywiście duża w tym zasługa miłości… Ostatecznie można spędzić życie i w Bielinach, gdy się ma legendarnego władcę u boku.
Gdy patrzę na „Szeptuchę”, „Noc Kupały” i „Żercę” całościowo, dostrzegam, że autorce udawało się od początku zaskakiwać czytelnika, wywołując mylne wrażenie co do niektórych bohaterów. Dlatego nowa postać w trzecim tomie od razu każe się zastanawiać, jak to z nią będzie, po której stronie stanie – z Gosią czy przeciw niej. Wyjaśnia się to dopiero na os...

Moją opinię na temat tego tomu serii "Kwiat paproci" znajdziecie, jak wszystkie inne moje opinie, na moim blogu, na który to was serdecznie zapraszam :) http://magicznyswiatksiazki.pl/zerca-katarzyna-berenika-miszczuk/

Cóż mam powiedzieć, właśnie skończyłam czytać i nie mogę się doczekać kolejnej części :) Bardzo wciągająca książka, zafascynowal mnie ten świat wykreowany przez autorkę...