Amok

''Najtrudniej okłamywać tych, od których sami oczekujemy prawdy''

Cieszę się, że pani Janiszewska zdecydowała się zakończyć tę trylogię i nawet dam jej dodatkową gwiazdkę za to, że zrobiła to z przytupem. Udowadniając tym samym, że wymyślone przez nią postacie jednak nie są z tych, co to "zabili go i uciekł" i nie mają super mocy, jak to było widać w drugiej części.

Jednak to w mojej ocenie jedyny plus tego trzeciego tomu. Reszta jest, co tu kryć, dość marna. Larysa nadal podskakuje jak wesz na grzebieniu i pcha się tam, gdzie jej nie posieją. Bruno wszystkich ostrzega, jakim to Jacek, główny jego podejrzany, jego, wręcz obsesja, jest zdolnym manipulatorem, a sam daje mu się wpuszczać w przysłowiowe maliny, wręcz koncertowo.

No i wciąż i niemal bez przerwy wszyscy "biorą głęboki oddech", albo "wypuszczają powietrze z ust". Naprawdę trzeba to powtarzać setki razy.? No i oczywiście Bruno i Larysa wciąż się okłamują, i oczywiście robią to dla wzajemnego dobra.😉. Dosyć to żenujące. Ach, no i jeszcze jedno, w drugim tomie ulubionym słowem odmienianym przez wszystkie przypadki był wyraz "Uber", Natomiast w tym autorka się zafiksowała na wyrażeniu "manetka gazu"😉

Muszę przyznać, że "Amok" Janiszewskiej zdecydowanie lepiej trafił w moje gusta niż poprzednie tomy. Mamy tutaj dynamiczniejszą i bardziej nieprzewidywalną akcję, a do tego fabuła okazała się ekscytująca i emocjonalna. Główni bohaterowie również zyskali nieco w moich oczach, ponieważ coraz częściej pokazywali swoją wrażliwa stronę, stając się mniej irracjonalni i irytujący. Nadal w wielu momentach zachowują się niedorzecznie i absurdalnie, lecz już nie tak często.
Całość ciekawsza, bardziej wciągająca i zaskakująca. No a to zakończenie- mocne i zapadające w pamięć. Mogłoby się wydawać, że wszystko będzie dobrze, a tu nagle BUM! Nie ma radości, bezpieczeństwa i spokoju duszy.
Nie ma już nic, a życie toczy się dalej. Wszelkie mroczne tajemnice w końcu ujrzą światło dzienne, choć tylko nieliczni je poznają, lecz będą musieli ponieść swoje ofiary. Tak to już jest.

Idąc za ciosem i wciąż mając w pamięci wydarzenia z poprzednich części, postanowiłam niezwłocznie zaznajomić się z trzecią i ostatnią z nich. Czym zaskoczył mnie finał tej trylogii?

Gdy znika koleżanka z pracy Bruna, a jej partnerem okazuje się tropiony przez niego psychopata, komisarz już wie, że wydarzyło się coś naprawdę złego. Zwłaszcza że Lewicki uknuł misterny plan, by winą za jej zniknięcie obarczyć właśnie Wilczyńskiego.

Dawny szef i przyjaciel Larysy daje jej sygnał, że żyje, choć oficjalnie uznawany jest za zmarłego. Tylko dlaczego Wiśniewski się ukrywa? Kobieta w dalszym ciągu nie ustaje w staraniach, by pogrążyć Roberta Hellera, który płaci studentkom za bardzo brutalny seks i odkrywa, że cały klan Hellerów, ma diabła za skórą.

Obaj mężczyźni Heller i Lewicki, działają nadzwyczaj ostrożnie, niemal w białych rękawiczkach. Czy spotka ich zasłużona kara?

"Czy niektórzy ludzie rodzą się obarczeni genem zła, czy to okoliczności czynią ich potworami?".

Tom trzeci stanowi płynną kontynuację poprzednich części i zamka całą historię. To jak precyzyjnie autorka splotła zawiłe wątki, rozpisując ją na trzy tomy, zasługuje na wyrazy uznania. Wydarzenia przedstawione w narracji trzecioosobowej przeskakują od osoby Bruna do Larysy, co dodaje i tak już mocno dynamicznej akcji, jeszcze więcej energii i sprawia, że nie możemy przestać czytać. Polubiłam dwójkę głównych, jakże niepokornych bohaterów. Cieszę się, że mogłam spotkać ich ...

Śledzę uważnie Wasze pierwsze reakcje po przeczytaniu "Amoku" i zdecydowanie najczęściej pojawia się krótkie słowo "dlaczego?" Zastanawiam się wtedy, czy naprawdę oczekujecie odpowiedzi, czy jednak stawiacie pytanie retoryczne. Takie zakończenie jest konsekwencją tego, co przez całą trylogię starała się nam przekazać Izabela Janiszewska. I ja, zamykając tę książkę, poczułam ogromną wdzięczność - dziękuję Ci, Izo, za to, że czarując słowami, zamiast iluzji, dałaś nam prawdę. Prawdę o życiu - bardzo rzadko jest łatwe i cukierkowe, zdecydowanie częściej musimy się mierzyć z sytuacjami, które zdają się nas przerastać. Granice między dobrem a złem zaczynają się zacierać i przychodzi moment, gdy każda podjęta przez nas decyzja prowadzi nas właśnie na ziemię niczyją, w pas szarości, na którym trudno dostrzeć czerń i biel.

Bruno musi się tym razem zmierzyć z niemal osobistą sprawą - zaginięciem swojej koleżanki z pracy. I choć doskonale wie, kto przetrzymuje Sylwię, niewiele może zrobić. Jednak komisarz nie chce się pogodzić z biernym odgrywaniem roli, w jakiej obsadził go psychopatyczny morderca. Dowody zbierane przez śledczych prowadzą na bardzo zaskakujący trop...

Larysa nie przestaje dociekać prawdy o śmierci swojego przyjaciela. Jednocześnie musi przygotować kolejny artykuł dla swojej wymagającej szefowej. Gdy wkroczy do świata wpływowej rodziny, szybko przekona się, jak wiele sekretów można ukryć za idealną fasadą.

Książki Izabeli Janiszewskie...

„Amok” Izabeli Janiszewskiej to ostatni tom trylogii kryminalnej o dziennikarce Larysie Luboń i komisarzu Brunonie Wilczyńskim. Tak jak w poprzednich częściach, tak i tu fabuła dotyczy dwóch śledztw – kryminalnego prowadzonego przez Brunona, który poszukuje porwanej Sylwii, oraz dziennikarskiego prowadzonego przez Larysę, która podąża tropem jej dawnego szefa, a który ostatecznie prowadzi ją do rodziny Hallerów. Do tego jeszcze są tu szeroko omawiane wątki prywatne bohaterów i rozgrywki pomiędzy Brunonem a Jackiem, cichym mordercą, którego Bruno stara się przyskrzynić od samego początku. Na nudą więc na pewno narzekać nie można. Dużo się dzieje, ale wszystkie wątki są ostatecznie ładnie pozamykane, autorce nic nie ucieka. Bohaterowie przechodzą dużą przemianę, zrozumiałą, ale przez nią lubiłam ich trochę mniej. No i zabrakło mi tu poruszenia jakiego problematycznego społecznie tematu jak np. w „Histerii” dużo było o krzywdach wyrządzanych dzieciom, tak tutaj może można by pod to podciągnąć pojęcie rodziny, jednak temat na pewno nie jest tak świetnie omówiony jak do tego przyzwyczaiła nas autorka w poprzednich tomach. Za to już sam finał bardzo mi podpasował, choć wiem, że takie rozwiązanie akcji na pewno wzbudzi wśród czytelników sporo kontrowersji. Tak więc „Amok” jest dobrym zakończeniem wątków z całego cyklu, choć jednak nie usatysfakcjonował mnie tak bardzo jak tomy wcześniejsze. Niemniej jednak jestem ciekawa co autorka zaproponuje nam teraz, po zakończeniu swojej d...

📖

To chyba moja ulubiona książka autorki. Wspaniałe zwieńczenie całego cyklu. Właściwie nie mam się do czego przyczepić.

📖📖

Po świetnym "Wrzasku" i ociupinkę słabszej "Histerii", "Amok" wypada rewelacyjnie. Ta część, przynajmniej w moim mniemaniu, jest nieco mroczniejsza od pozostałych. Historia tocząca się w książce wciągnęła mnie od razu. Z zapartym tchem śledziłam ją do samego końca. ...

„(…), czy gdyby ludzie wiedzieli, jak skończą się dla nich pewne sprawy, w ogóle by je zaczynali”.

Są książki lepsze niż niejeden serial na Netfliksie. Po ich przeczytaniu człowiek czuje się jak powalony na deski bokser.
I to jest właśnie taka książka.

„Amok” to mocny, konkretny i ostateczny nokaut.

Prawy sierpowy – komisarz Bruno Wilczyński, facet któremu przyszło uczestniczyć w ustawionej grze o życie, której reguł nie znał. Musiał wyłączyć emocje i skupić się na faktach, by wyprzedzić przeciwnika, a nie podążać za nim, co było momentami niemożliwe. Niestandardowe działania to jednak jego specjalność.

Lewy sierpowy – dziennikarka Larysa Luboń i turbulencje w jej życiu tak naturalne jak oddychanie, które sprawiły, że stała się uczulona na manipulatorów i kłamców. Jej obawy zmieniające się w pewność, że wydarzyło się coś złego to dar i przekleństwo zarazem.

Dwójka poranionych ludzi, kiełkujące uczucie miedzy nimi, obydwoje ogarnięci amokiem w dążeniu do prawdy, która wydawała im się priorytetem.

I czas, którego nie można ignorować.. bo przeciwnik to wytrawny gracz.

Dusza przesiąknięta złem, człowiek, którzy doświadczył bólu i pokochał sprawiać go innym, zakładnik tego co minęło, męczennik na własne życzenie, uwięziony w blednących wspomnieniach, ogarnięty żądzą zemsty nieszczęśliwy człowiek.. czy tylko jeden? Czy jest ich wielu? Czy ludzie rodzą się źli, czy tacy się stają? Czy miłość może wyplenić kiełku...

Czy lektura „Wrzasku i „Histerii” przygotowuje nas na to czym chwyta za gardło „Amok”? Choć nic nie jest nas w stanie w pełni przygotować, pamiętajcie, by nie zaczynać czytać go bez znajomości wcześniejszych części. Wszystkie sprawy wiążą się bowiem nierozerwalnie, budując atmosferę narastającego szaleństwa i nieuchronnego zbliżania się ku przepaści, znad której nie ma powrotu.

Bruno Wilczyński rozpoczynając kolejną grę (choć może to ciągle ta sama?) z przebiegłym i wyrachowanym mordercą nie podejrzewa, że to nie on rozdaje w niej karty. Misternie utkana sieć zdaje się oplatać go z każdej strony, a on szamocze się niczym skazana na porażkę mucha. Do czego jest zdolny by się z niej wydostać?

"By pokonać wariata, sam musi stać się równie nieobliczalny jak on."

Dziennikarkę Larysę Lubań prowadzone sprawy ponownie kierują ku diabolicznej rodzinie Hallerów, z którą wolałaby nie mieć już nic wspólnego. Nieustępliwość i dociekliwość nie pozwolą jej jednak odpuścić wciągając wprost w paszczę lwa. Czy "pod maskami zwykłych ludzi kryją się prawdziwe potwory"?

Każde z nich rozpoczyna walkę, której konsekwencji się nie spodziewają, jednak ucieczka już nie wchodzi w grę, znaleźli się w samym środku matni. Przyjdzie im zmierzyć się z własnymi demonami, najgłębszymi lękami i stanąć twarzą w twarz z ciemną stroną swojej natury.

Autorka prowadzi nas przez meandry życia i ludzkiego umy...

"Amok" to ostatnia część trylogii o Larysie Luboń i Brunie Wilczyńskim, autorstwa Izabeli Janiszewskiej.

Funkcjonariuszka Sylwia Konopacka z dnia na dzień zapada się pod ziemię. Sprawę zaginięcia otrzymuje komisarz Bruno Wilczyński. Mężczyzna zagłębiając się w dochodzenie nie ma wątpliwości, że wszystkie zebrane dotychczas ślady wskazują, że to on odpowiada za zniknięcie kobiety. Komisarz doskonale zdaje sobie sprawę, że został wrobiony przez Jacek Lewickiego, swojego odwiecznego wroga. Będzie musiał posłużyć się niezwykłym sprytem żeby wyjść z opresji i oczyścić swoje dobre imię. Tymczasem reporterka Larysa Luboń zajmuje się zagadkową śmiercią Pawła Wiśniewskiego i spróbuje zrozumieć, co tak naprawdę stało się z jej przyjacielem. Dwie sprawy z jednym zakończeniem...

"Amok" to ostatnia część trzymającego w napięciu thrillera o losach charyzmatycznego komisarza Bruna Wilczyńskiego i zadziornej reporterki Larysy Luboń. Tym razem dwójka bohaterów będzie musiała stawić czoła swoim demonom z przeszłości. Dwie sprawy, które połączy jeden człowiek. Muszę przyznać, że autorka znakomicie powiązała ze sobą wszystkie dotychczasowe wątki, bo wyszło to naprawdę bardzo przekonywająco, a sam finał tej zawiłej i pokrętnej historii został perfekcyjnie zwieńczony wieloma zwrotami akcji. Podtrzymuję zdanie, że z każdą kolejną częścią mamy jeszcze bardziej dopracowaną i zaskakującą fabułę, aż szkoda, że to już koniec. Jako fanka jestem bardzo niepocieszona samym zakończeni...

"Amok" jest wisienką na torcie - kapitalne zwieńczenie trylogii, w której zachwyciłam się "Wrzaskiem", mniej upodobałam sobie "Histerię", by w końcu porozkoszować się na nowo przyjemnością, jakiej doznałam przy części pierwszej. Tutaj autorka dopieściła zachowanie Brunona, oszczędziła pokazu jego butnej, trudnej natury względem kobiet, a w szczególności względem swojej współpracownicy, co - przypominam - mocno mnie zawiodło w "Histerii".

"Spokój, cisza i ciemność", a w końcu szum wody - to, co gwarantuje przeżycie, może wkrótce stać się śmiertelnym niebezpieczeństwem. Bruno prowadzi kolejne śledztwo, tym razem jednak motywy, jakie nim kierują są zgoła inne. Bliska osoba, ktoś znajomy sprawia, że bohater daje z siebie jeszcze więcej, by rozwikłać zagadkę. Autorka natomiast zdecydowanie nie ułatwi bohaterowi śledztwa, a wręcz skutecznie rękoma czarnego charakteru je utrudni. Co stanie się, gdy układ sił się zmieni, a łowczy stanie się ofiarą? Jak na pozór odrębne sprawy mogą uzyskać wspólny mianownik? To trzeba sprawdzić we wspaniałym zakończeniu świetnej trylogii!

Trochę mi szkoda, że to już koniec przygód Brunona i Larysy. Bohaterowie dali się polubić, jak i mistrzowsko rozegrana fabuła skutecznie mnie porwała nie pozwalając oderwać się od książki. Odpowiada mi nienachalny, lekki styl autorki, a cała historia, choć porusza ciężkie tematy, absolutnie nie jest ciężkostrawna - wchodzi lekko, przyjemnie i pozostaje na długo.
Przy tej okazji wspomnę równ...

Za mną ostatnia cześć trylogii autorstwa Izabeli Janiszewskiej „Amok” i szkoda, że to już koniec przygód Larysy oraz Bruna.

Zaginęła policjantka jej tropem rusza Bruno. Morderca manipuluje dowodami tak aby odsunąć od siebie podejrzenia. Larysa usiłuje się dowiedzieć kto stoi za śmiercią Lady Di, bezdomnej kobiety z Dworca Centralnego. Wszystkie tropy prowadzą do zamożnej i szanowanej rodziny.

Sięgając po ostatni tom trylogii po raz kolejny się nie zawiodłam. Książkę czyta się szybko, strony same uciekały, nawet nie wiem kiedy znalazłam się na ostatniej. Fabuła pełna zwrotów akcji, sporo emocji. Autorka zafundowała czytelnikowi w powieści ciężką i duszną atmosferę, pełną niedomówień, grającą na naszej psychice. A także wiele zagadek czekających na rozwikłanie. Bohaterowie cóż mogę napisać skradli moje serce już przy pierwszym tomie i w tej części nic się nie zmieniło. Chociaż trochę brakowało mi ciętego języka Larysy w stosunku do Bruna. Zakończenie zaskoczyło, ale bardzo pasujące do tej historii. Ostatnia cześć dała odpowiedzi na wszystkie znaki zapytania, które pojawiały się po przeczytaniu dwóch pierwszych tomów.

Jednak porównując wszystkie trzy tomy to w tym mi czegoś zabrakło. Gdybym miała z tych trzech książek wybrać najlepszą to najbardziej przypadła mi do gustu pierwsza cześć „Wrzask”. Ogólnie całą serię bardzo polecam i czekam na kolejne książki Pani Izy.

"Im bardziej przed czymś uciekasz tym bardziej będzie cię to ścigać."

Zaginęła policjantka, Sylwia Konopacka, koleżanka z pracy Wilczyńskiego. On jest przekonany, że wie czyja to robota..

Z ramienia Centrum Poszukiwań Osób Zaginionych Komendy Głównej Policji do w/ w sprawy oddelegowany jest inspektor Wrona ps. Cyborg. Komisarz daje się wciągnąć w grę inteligentnego i cholernie niebezpiecznego Jacka Lewickiego.

...

Larysa jest przekonana, że Wiśniewski żyje. Szuka informacji tam, gdzie może. Zaczyna również próbę rozwikłania śmierci bezdomnej z Dworca, zwanej Lady Di.

"Wypadki" zdarzają się jej znajomym.

Trop wiedzie do Rodziny Hallerów.

...

Do grona narratorów dołącza uwięziona, unieruchomiona i zakneblowana kobieta. Za wszelką cenę i wszystkimi sposobami próbuje się uwolnić.

...

"Burza nadchodzi wielkimi krokami. Przywitaj ją z godnością."

...

Kto okaże się zwycięzcą w ostatecznej rozgrywce?

...

Pajęcza sieć misternie upleciona z intryg. Powiązania. Manipulacje. Gierki. Tajemnice. Niespodziewane splątania losów. Kłamstwa.

Psychopatyczna osobowość plus niebywała inteligencja. Wiedza. Planowanie. "Kostki domina". Zemsta.

Ogromny podziw dla autorki, że w tym zagmatwaniu dała radę wszystko uporządkować i skończyć każdy z wątków.

I chociaż finał zwalił mnie z nóg...warto było ...

Nie wierzę, że to już koniec historii Larysy i Brunona! 💔 Będzie mi ich brakowało, bo to jedna z moich ulubionych par bohaterów literackich.
Izabela Janiszewska wykonała kawał dobrej roboty tą trylogią, jestem pełna podziwu 👏 Akcja mam wrażenie że w ogóle tutaj nie zwalnia, a fabuła pełna jest zwrotów akcji.

Bruno Wilczyński i Larysa Luboń pracują zaciekle nad nowymi sprawami. Każde z nich ma swoją zagadkę do rozwikłania, jednak na bieżąco się ze sobą komunikują. Charyzmatyczny Komisarz w pełni oddaje się sprawie zaginięcia koleżanki po fachu, natomiast nieustępliwa dziennikarka usiłuje rozwiązać tajemnicę śmierci bezdomnej kobiety – Lady Di. Okazuje się, że dwie z pozoru odrębne sprawy tak naprawdę łączą się w jedną.

Amok to idealne zwieńczenie trylogii, choć muszę przyznać, że trochę mi smutno, że nie będzie mi dane spotkać się już z głównymi bohaterami. No ale jakoś muszę sobie z tym poradzić, bo autorka nie pozostawia wątpliwości – to ostatni tom 🥺

Wracamy do Bruna i Larysy i to wracamy z przytupem. Ten tom podobał mi się najbardziej. Autorka tak mnie zaskoczyła, że koparę zbierałam z podłogi długo.

Trudno mi napisać cokolwiek wprost nie zdradzając fabuły poprzednich tomów, więc ograniczę się do wrażeń. Napięcie mnie nie opuszczało. Działo się sporo, było dość mrocznie, a przy tym dynamicznie i emocjonująco. Cała trylogia naprawdę pięknie się spięła w tym ostatnim tomie. Podobało mi się no 😊 Tytułowy „Amok” odnosi się nie tylko do fabuły, ale i do reakcji czytelnika na pewne zdarzenia. Kto czytał, ten wie, a kto nie, niech łapie i nadrabia. Szykujcie się na amok 😉

Ja książkę przesłuchałam i Filip Kosior jeszcze dołożył do pieca swoją interpretacją, więc ja jestem na tak. Warto było nadrobić tę serię, choć zabierałam się za nią od dawna i podchodziłam do niej jak pies do jeża. Zupełnie niepotrzebnie.

Trzecia część thrillerów Izabeli Janiszewskiej to idealne zwieńczenie serii.
W tajemniczych okolicznościach zaginęła policjantka,Bruno Wilczyński wie kto za tym stoi,jednak przestępca który tego dokonał jest mistrzem manipulacji i chce pogrążyć Bruna.Larysa wikła się natomiast w sprawy rodziny Hallerów,potentatów medialnych,którzy prawdopodobnie mają coś wspólnego ze śmiercią pewnej bezdomnej z dworca.
Szybka akcja pełna zwrotów,bohaterowie,którzy zapadają w pamieć.Chcę więcej takich książek.Polecam!!