Pokrzyk

Zrobiłam sobie dłuższą przerwę od książek Katarzyny Puzyńskiej i chyba wybiłam się z rytmu ich czytania. Życie wielokrotnie już pokazało, że każda tajemnica kiedyś znajdzie wyjście na jaw. Tu autorka oparła fabułę o wydarzenia, które miały miejsce ponad czterdzieści lat wcześniej. Zginęło kilka osób i tajemnica się wydała. Niektórych oskarżono niesłusznie. Brakowało mi wyjaśnienia co się stało się z Klementyną Kopp? A mam też wrażenie, że w tej pozycji więcej jest obyczajówki niż kryminału. Nie mam jakichś większych uwag do Daniela Podgórskiego w jego pracy ale w życiu prywatnym jest tak irytujący, że chwilami miałam ochotę pominąć niektóre strony przy czytaniu. Dobrze stałoby się dla wszystkich gdyby się wreszcie zdecydował: rybki czy akwarium. Bo tego i tego nie da się mieć. No i jeszcze to zakończenie. Zupełnie mi tu nie pasuje. Chyba, że jest to preludium do następnego tomu. Lubię pióro Pani Katarzyny ale ta pozycja mnie nie zachwyciła. Może to już czas wysłać bohaterów na zasłużony urlop.

Klementyna Klopp podejrzana o następne morderstwo. Rozpoczyna się śledztwo, okazuje się, że w przeszłości doszło do zabójstwa chłopca, a Klementyna była związana z rodziną.

Jedenasta cześć ma niewątpliwie dobrą podstawę kryminalną, która jest zagmatwana i końcówka niewątpliwie jest zaskoczeniem, może nie tyle ze względu na winnych, ale bardziej na włączenie wszystkich osób powiązanych ze śledztwem. Właśnie ten koniec wpłynął dla mnie na ocenę, niewątpliwie dla wielu będzie on zbyt zawiły, ale u mnie na duży plus. Pisarka zagmatwała, powprowadzała czytelnika w błąd, na końcu powiązała wszystko i wyszedł dopracowany, logiczny koniec, a potem to niestety wydarzenie, które mnie zszokowało, ale cóż taki pomysł, zobaczymy jak autorka to rozwiąże.

Co mnie irytowało, to powtórzenia i wyjaśnianie niektórych zwrotów, dla osób, które czytają jedenasty tom, albo w ogóle czytają kryminały, wyjaśnienia co to jest np. „klamka”?

Wątek obyczajowy znów zdominował połowę powieści, niestety trochę przypomina poprzednie zawirowania, takie jakby kalkowe powtórzenia, zobaczymy jak to się skończy.

Ogólnie dla mnie dobry kryminał, wprawdzie bohaterowie wnerwiają, ale można się przyzwyczaić. Może to sentyment i czytam z chęci, ale będę wypatrywać następnego tomu.

"Pokrzyk" to już 11 tom serii o Lipowie. Miejscowość ta wzorowana na Pokrzydowie i leży w okolicach Brodnicy – pełno tam lasów, natura na wyciągnięcie ręki. Mamy małe miasteczka, wioski i wiele tajemnic. Uwielbiam ten klimat! Książkę, jak każdą z serii, przeczytałam ekspresowo, gdy już wzięłam ją do ręki, to praktycznie nie wypuściłam póki nie skończyłam. W półtora dnia przeczytałam ponad 600 stron i jak zawsze chcę więcej!

Wątek kryminalny, jak zawsze u Puzyńskiej, jest mocno rozbudowany i zagmatwany, niemniej logiczny i bardzo dopracowany. Dodatkowo dużą uwagę autorka przywiązuje do psychologii postaci, narrator ma zawsze duży wgląd w myśli i odczucia bohatera. Wątek prywatny policjantów jest już dobrze znany, jednak i tutaj autorka znowu zdołała mocno namieszać. Książka jak zawsze wciąga od pierwszej strony, buduje napięcie i utrzymuje je przez całą lekturę. Ja jestem zadowolona, bawiłam się doskonale, chociaż nie będę ukrywać, że nie jestem zła za wstrząsające zakończenie. Kiedy tom kolejny?! Wypatruję z niecierpliwością!

"Pokrzyk" to jedenasta odsłona sagi o Lipowie, na którą czekałam z niecierpliwością. Czy warto było? Powiem szczerze, że nieco się zawiodłam. Czytałam tą książkę w okresie halloweenowym więc tematyka klątwy jak najbardziej była tutaj na miejscu. Pamiętam, że przyszło mi do głowy, że autorka trochę "poleciała z własną fantazją" i momentami czułam się jakbym czytała "To" Stephena Kinga.

Dlaczego ocena dobra skoro się zawiodłam? Książki z tej serii czyta się " w mgnieniu oka" i zawsze dobrze jest wrócić do Lipowa. Bardzo podobały mi się fragmenty z przesłuchania Klementyny, która jak zwykle jest genialna. Katarzyna Puzyńska niewątpliwie potrafi pisać, fabuła ciekawi, ale to co zrobiła z bohaterami, to brak mi słów. Związek Weroniki z Danielem to jedno wielkie nieporozumienie, a jeszcze gorzej przedstawiona została postać Klementyny Kopp, pomijając fragmenty z przesłuchania, której motywacja na szczęście została wytłumaczona w racjonalny sposób. Motyw klątwy, o którym już wspomniałam, został wprowadzony "po coś" jeśli się dłużej nad tym zastanowić.

Ostatnią już niezrozumiałą przeze mnie sprawą jest wprowadzenie pewnego policjanta, który ma zasadnicze znaczenie dla jednej z głównych postaci, pod sam koniec książki, a samo zakończenie tomu z jednej strony zaskakujące, ale z drugiej strony czy potrzebne? Jeśli jest to "furtka do tomu 12" to jest to zabieg zdecydowanie na plus. Jako miłośniczka sagi i twórczości pani Puzyńskiej mam nadzieję, że następny tom prz...

„Pokrzyk” autorstwa Katarzyny Puzyńskiej to 11 część z cyklu Lipowo.
Co słychać u naszych bohaterów? Trójkąt Daniel Podgórski, Weronika i Emilia tradycyjnie miesza i to zdrowo. Troje dorosłych ludzi, a czasem mam wrażenie, że zachowują się gorzej niż dzieci. Tym razem do tej trójki dołączy czwarta osoba - Mariusz Nowakowski, były mąż Weroniki. Wydaje mi się, że gdyby cała czwórka tak naprawdę się ze sobą dogadała to można by uniknąć całej tragedii. Mamy w tej części trochę więcej Klementyny Kopp, która oskarżona jest już nie tylko o jedno zabójstwo. Czy Klementyna faktycznie zabiła dziennikarkę, o której mowa była w poprzedniej części? Wydaje się, że tylko Daniel Podgórski wierzy w niewinność Kopp, ale czy uda mu się to udowodnić? Zapewne prościej by było , gdyby Klementyna się przed wszystkimi nie ukrywała.
Jako puenta można zacytować klasyka "z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu". Kiedy na horyzoncie pojawiają się sprawy spadkowe i podział majątku to naprawdę wydarzyć się może wszystko. Siostry Orłowskie idealnie się w to wpasowują. Już jestem ciekawa co będzie dalej, ale na to muszę chwilę zaczekać.

Ile tu się dzieje! O rany... Książka objętościowo nie jest zbyt gruba, natomiast treści i trupów jest w niej dość sporo.
Pewnie część osób już ma dosyć kolejnych części Lipowa, ja za każdym razem czekam na nie z ogromnym podekscytowaniem. I taaak, zdaję sobie z tego sprawę, że gros osób uważa sagę za swego rodzaju literacką telenowelę (ze względu na miłosno-obyczajowe wątki i ilość tomów, jakie serwuje nam Pani Katarzyna) - mnie natomiast podoba się ten styl pisania, mnogość tomów w serii, łączenie kryminału z obyczajówką, tworzenie bohaterów barwnych i żywych, niejednokrotnie mających przeogromny mętlik w głowie. Tak też było tym razem, dostałam to czego oczekiwałam od tej sagi. No może koniec książki nie należy do moich ulubionych zakończeń (Pani Katarzyno, DLACZEGO?:( ). Nie zmienia to jednak faktu, że książkę czytałam z zapartym tchem i już zaczynam czytać kolejny tom serii.

Autora nas nie zawiodła i wzbudziła zainteresowanie. Niektórych posunięc nikt się chyba nie spodziewał. Czyta się błyskawicznie i czeka sie na następny tom. Fabuła jak zawsze wciągająca i zachęcająca do rozwiązania sprawy.

Jedenasta część cyklu wbija w fotel. Znów grzebiemy w przeszłości Klementyny, podejrzanej o kolejne morderstwo. Nic nie jest takie, jakie się wydaje. Zakończenie, którego się nie spodziewałam... Świetna.

Ostatnia jak do tej pory pozycja autorki o losach policjantów z Lipowa. Treść i zmiany akcji zaskoczą jeszcze wielu czytelników. Polecam!