Trzydziesta pierwsza

Nie jestem pewna czy to autorka trochę przyhamowała z powtórzeniami, czy ja zaczęłam się przyzwyczajać i mniej je zauważam. Czy może powtórzenia '' starszy aspirant Daniel Podgórski '' zamieniła na '' śmieciarz ''. Które to słowo - powtórzenie rozpleniło się w tej akurat części jak w moim ogródku chwasty po ostatnich ulewnych deszczach. Mam wrażenie że pani Puzyńska bardzo się sili na oryginalność tworzonych przez siebie postaci, jednocześnie starając się pozostawić je takimi swojskimi, takimi polskimi inaczej . Polski inaczej to policjant Paweł Kamiński, zupełnie nie rozumiem powodu stworzenia tak kretyńskiej postaci . Pani Puzyńska, czy naprawdę w szeregach naszej rodzimej policji trafiają się takie '' elementy '' ? Tacy policjanci którzy sami sobą niczego nie reprezentując, klną na każdym kroku i wyzywają swoich współpracowników od dziwek i suk ? Mało tego i nikt nic z tym nie robi ? Trzyma się takiego policjanta mimo że jest zakałą komisariatu ? Że już nie wspomnę o innych '' grzeszkach '' tego pana, bo o tym było w poprzednich częściach . Jeśli ta fikcja literacka, ma jakiekolwiek odzwierciedlenie w prawdziwych policjantach, to wzorem zachowania rzeczonego Kamińskiego powiem '': Ja pie...le , ku...a ale przedszkole ''. Do tego dochodzą notoryczne błędy śledczych, celowo uwypuklone, czyżby pani pisarka Puzyńska nie lubiła polskiej policji ??. Moim zdaniem, reasumując, wątek kryminalny jest dobry , ciekawy i nie nudny . To znaczy jeśli chodzi o konstrukcję postaci mor...

Trzyma poziom! Bardzo dobrze skonstruowana zagadka, poplątane wątki sprzed lat i aktualne. Mam takie wrażenie, że z każda książką Lipowo rozrasta się coraz bardziej. Do rozmiarów Midsomer.... :-) Ciesze się, że kolejna część ma wyjść jeszcze w tym roku.

Wątki teraźniejsze przeplatne z rzeczywistością, które trzymają w napięciu do ostatniej kartki. Pani Kasia wie jak budować napięcie ;-) Kolejna pozycja warta przeczytania!

Jestem zdecydowaną fanką cyklu. Świąteczny czas i nowe tajemnice. Barwny język, charakterni bohaterowie. To lubię.

Po raz trzeci miałam okazję spotkać dobrze znanych bohaterów, a także przekonać się o tym, że natura ludzka nigdy nie przestanie zadziwiać… Tym razem w Lipowie zjawia się pewien naukowiec, który utrzymuje, że koniecznie musi poznać tajemnice dawnej sekty, której członkowie popełnili swego czasu zbiorowe samobójstwo. Poza tym sen z oczu mieszkańców tej urokliwej mieściny spędza jeden fakt - niedługo ma wrócić dawny morderca, który pozbawił życia aż cztery osoby, Tytus Weiss. Wśród ofiar był między innymi ojciec Daniela Podgórskiego, który pomimo tego, że minęło już piętnaście lat od tego dramatycznego wydarzenia do końca nie pogodził się z jego śmiercią. Czy jednak świąteczny czas to nie najlepszy moment na pojednanie i wybaczenie?

Przyznam szczerze, że nastawiłam się tym razem, że już ten tom nie spodoba mi się tak bardzo jak poprzednie. A tu autorka ponownie mnie zaskoczyła. Po raz trzeci po mistrzowsku poprowadziła fabułę, zbrodnie z dawnych lat wplotła umiejętnie w opisy z życia poszczególnych bohaterów. Bo to jest obyczajówka, z elementami kryminalnymi. Katarzyna Puzyńska skupia się nie tylko na prowadzonym śledztwie, ale również na relacjach pomiędzy postaciami, które nierzadko mają wpływ na rozwój sprawy. Niestety, ale nadal nie polubiłam Daniela. Chociaż tutaj zdawał się odrobinę mniej irytujący niż w dwóch poprzednich tomach. Czy zdołałam odgadnąć, co wydarzyło się piętnaście lat wcześniej w Lipowie? Oczywiście, że nie! Autorka co jakiś czas rzucała tro...

Przyrównywanie twórczości Puzyńskiej do Camilli Lackberg jest grubo przesadzone. Bardzo grubo. O parę kilometrów.
Owszem, jest dość dobrze wymyślona i skonstruowana intryga kryminalna, jest otoczka obyczajowa – ale to wszystko. Język i poziom literacki pozostawia naprawdę wiele do życzenia.

Niesamowicie drażni pewna sztuczność i powtarzalność niektórych fraz czy fragmentów. Jakby autorka wątpiła, czy czytelnik po pierwszym razie na pewno pojmie lub zapamięta o co chodzi. A już do bólu zębów ciężko znieść manierę podawania prawie wszędzie imion i nazwisk.
Otóż pijaczek spod sklepu, klasyczny menel w stanie niemal półpłynnym mówi o mieszkańcu wsi posługując się jego tytułem profesorskim oraz imieniem i nazwiskiem. Policjantka przeprowadzająca przesłuchanie córki zmarłej kobiety nie mówi o niej bynajmniej „Pani matka” jak by to powiedział w tej sytuacji każdy normalny człowiek – ale powtarza ciągle jej imię i nazwisko. A już padłam, gdy mąż do żony mówiąc o jej siostrze, czyli swojej szwagierce również posłużył się imieniem i nazwiskiem szwagierki.

Nie polecam, chyba że do zabawy w odnajdywanie nonsensów.

Jeszcze lepsza od poprzedniej, bardzo polecam

Uwielbiam serię o Lipowie.