Rodzanice

Rodzanice - w wierzeniach słowiańskich (na obszarze Polski słabo poświadczone) niewidzialne demony przeznaczenia związane z Dolą, występujące zazwyczaj w liczbie trzech. [Wikipedia]

Rodzanice to również malutka wioska niedaleko Lipowa. Znajdują się tam zaledwie trzy domy, mieszkańców zaś łączą pewne wspólne sprawy. W powietrzu aż gęsto tam od tajemnic i niejasności. Kim są mieszkający w trzech domostwach ludzie? Jak radzą sobie z pojawiającymi się problemami?

Pewnego dnia na zamarzniętym jeziorze zostaje znaleziona martwa nastolatka. Ktoś przykrył ją kocem, przez co wyglądała, jakby spała. To Michalina, która dziewięć lat wcześniej została porwana i dopiero niedawno udało się ją odnaleźć. Nie zdążyła spędzić w rodzinnym domu zbyt wiele czasu. Ktoś ją zabił. A może sama targnęła się na swoje życie? Dziewczyna ma poszarpaną rękę. Czy zrobił to wilkołak, którego wszyscy wypatrują w leśnych ostępach?

To nie jedyne zwłoki, na które natraficie podczas lektury. Zginie jeszcze jedna osoba, dziennikarka, a najgorsze jest to, że o tę zbrodnię zostanie posądzona Klementyna. Jedynie Daniel nie wierzy w to, że to Kopp zabiła. Czy policjant ma rację?

Z przyjemnością wróciłam do wydarzeń opisywanych w warstwie obyczajowej. Byłam bardzo ciekawa, co słychać u Daniela, Weroniki, Emilii, Klementyny i reszty bohaterów. Sklepem Wiery zajęły się Agnieszka i Grażyna Kamińska. Junior Kojarski w wyniku rosnącej paranoi zamienił swój dom w twierdzę. Żywia Wilk i ...

Z dużą obawą przystąpiłam do lektury ostatniej powieści Katarzyny Puzyńskiej. Po „Norze”, która mnie nieprawdopodobnie znudziła postanowiłam dać autorce ostatnią szansę. Jednym z powodów, że się na to zdecydowałam (poza, oczywiście przywiązaniem do bohaterów) była ilość stron, na szczęście „tylko” 560 a nie 800 jak w ”Norze”, więc pomyślałam, że da się przeczytać. I nie żałuję! Książkę czyta się bardzo dobrze, akcja jest wartka, każdy rozdział kończy się zagadką, co jest zgranym chwytem, który stosuje wielu pisarzy, ale jakoś tu mi nie przeszkadzało. No, może trochę. Tylko nieśmiertelny trójkąt miłosny (który zmienił się w czworokąt) między policjantami z Lipowa trochę już mnie nuży. Dodatek starosłowiańskich wierzeń (nie wiem, czy prawdziwych, czy wymyślonych przez autorkę)- ożywia akcję. Jednak od książek pani Puzyńskiej muszę sobie zrobić przerwę.

„Zbliża się krwawy superksiężyc. Mieszkańcy maleńkich Rodzanic boją się, że ta niezwykła pełnia uwolni z dawna uśpionego demona. Tymczasem na zamarzniętym, smaganym zimowym wichrem jeziorze znaleziono ciało zamordowanej dziewczyny. Jest przykryta kocem. Gdyby nie to, że jakieś zwierzę poszarpało jej rękę, wyglądałaby, jakby spokojnie spała.
Tego samego dnia umiera pewna dziennikarka. W ostatnich słowach przestrzega byłą komisarz Klementynę Kopp przed wilkołakiem. Wkrótce emerytowana policjantka znika bez śladu... Pojawiają się sugestie, że to Kopp dokonała zbrodni. Tylko aspirant Daniel Podgórski wierzy, że dawna koleżanka jest niewinna. Jaki sekret skrywa sam Podgórski?
Dlaczego odpowiedzi warto szukać w szklanej kuli? Ile prawdy jest w anonimie zapowiadającym śmierć wszystkich mieszkańców Lipowa? I kto tak naprawdę czai się w ciemności?”


Jakie to było doświadczenie! Czytałam z zapartym tchem, do końca nie wiedziałam kto jest winny. Czułam strach, obrzydzenie (zwłaszcza przy wątku „Tatusia” i Michaliny), czułam rosnące zainteresowanie. Kasia Puzyńska stworzyła akcję gdzieś na pograniczu fantasy i obyczajówki. Realna zbrodnia, pradawne słowiańskie wierzenia i może wręcz trochę... magii? Stad ten niepowtarzalny klimat, akcja dzieje się w malutkiej miejscowości. Prawdziwa gratka dla fanów kryminałów Aghaty Christie. Osobiście bardzo żałuję, że to moje pierwsze spotkanie z Kasią Puzyńską i nie czytałam wcześniejszych części, oczywiście nie czułam jakiś brak...

Tym razem autorka zabiera nas do malutkiej wioseczki Rodzanice nieopodal Lipowa. Kolejny raz jesteśmy świadkami makabrycznych wydarzeń. Losy ludzkie splatają się tu w zadziwiającej kombinacji i jak się okazuje każdy jest winny jakiegoś występku. A wszystkiemu przyświeca krwawy księżyc, który ma wskrzesić do życia wilkołaka.

Rewelacyjna powieść kryminalna o naszym Midsomer. Trup ściele się, praktycznie wszyscy mieli motyw i sposobność... Do tego wilkołaki i inne ciemne sprawki. Przeczytałam na jednym wdechu.
Jedyne, co mnie rozczarowało, to jakieś niedokończone wątki... powiewają w zakończeniu sugestie, ale ... mam niedosyt.

W Rodzanicach znaleziono martwą dziewczynę, potem dziennikarkę, wszyscy popadają w psychozę, pojawiają się listy grożące śmiercią mieszkańcom. Co ma to wspólnego z pełnią księżyca i z wydarzeniami sprzed lat.
Dziesiąty tom serii o Lipowie znów pełen trupów, wątków i wydarzeń z przeszłości. Autorka tym razem połączyła przemoc wobec dzieci, tajemnice rodzinne, i trochę wilkołaków. Mamy też wątki obyczajowe coraz bardziej zagmatwane i niedopowiedziane. Nie ukrywam polubiłam serię, nic na to nie poradzę, czekam na dalsze tomy, bo tutaj nie wszystko się wyjaśniło. Jednak nie mogę się przekonać do wyjaśniania w tej pozycji wątków z poprzednich części, tak jak to było w „Norze”

Genialna.