Wyrwa

Nie jest to książka ambitna, ale naprawdę ciekawe czytadło. Słuchałam z zapartym tchem. Język, dialogi - dobre. Akcja i postacie zaskakują i intrygują. Nie jest to książka o oryginalnym schemacie, ale naprawdę ciekawe czytadło. Można się zastanowić nad tym, czy naprawdę akcja musiała się tak potoczyć, ale w sumie to nie przeszkadza w odbiorze książki. A odkrywanie kolejnych odsłon Janiny - ciekawi. Spodobało mi się w książce to, że mamy nieidealną prowincję i nieidealną korporację. Ale to już w książkach Chmielarza się powtarza - świat nieidealny, świat smutnych niedociągnięć. A tu, również świat miłości...

Tym razem jestem w zdecydowanej mniejszości, niestety powieść nie przypadła mi do gustu. Dość nudna, płytka analiza związku małżeńskiego, nic nowego nic ciekawego, nic świeżego, oklepane schematy. Dodatkowo przytłoczył mnie ogrom przekleństw, czasami odnosiłam wrażenie jakby książka tylko z nich się składała. To była moja pierwsza książka Chmielarza i nie wiem czy mam ochotę na inną.

Doskonała książka. Najlepsza z thrillerów psychologicznych Chmielarza. Dużo lepsza od „Rany”, trochę - od „Żmijowiska”. Prawdziwa psychologicznie, obyczajowo, świetnie napisana. A na dodatek z dobrze skonstruowaną akcją, napięciem, trudno się od niej oderwać. To pierwsza książka od początku sierpnia, kiedy czytałam „Gdzie śpiewają raki”, która mnie nie nużyła, nie powodowała zniecierpliwienia,wciągnęła tak, że gdybym miała wystarczajaco dużo czasu- przeczytałabym ją jednym tchem. Brawo, panie Wojtku!

Ależ mi się to podobało! Nawet nie wiem kiedy przeczytałam, a pod koniec nawet szybsze bicie serca się trafiło;)
Książka o życiu, o zdradzie i o wyrzutach sumienia. Ale i o zemście.
Fajnie wyjaśniają się kolejne niewiadome, kiedy już się wydaje, że wszystko jest jasne. Bardzo emocjonalna, a takie lubię najbardziej.
To była moja pierwsza książka Chmielarza. Następna - "Żmijowisko" już czeka w kolejce, na pewno przeczytam.

Tym razem będę w mniejszości. Nie wciągnęła mnie ta książka. Wolę książki Pana Chmielarza w wersji kryminalnej, że nie wspomnę o mojej ulubionej serii z Jakubem Mortką. "Wyrwa" to moim zdaniem książka obyczajowo - psychologiczna z uwzględnieniem kryminalnego wątku. Początek był nawet niezły ale im dalej tym było gorzej, jakby autor sam nie wiedział jak chce dalej rozegrać akcję . A już zupełnie rozczarowało mnie płytkie i rozmyte zakończenie. Nie potępiam głównego bohatera ale także nie identyfikuję się z nim, nie polubiłam go. Światełkami w tunelu były dla mnie Basia i Iwonka.

Pan Chmielarz kolejny raz mnie zaskoczył. Pozytywnie oczywiście. Bardzo dobrze potrafi wczuć się w psychikę bohaterów i dobrze radzi sobie z przekazywaniem emocji. Każdy ma granicę, której przekroczyć nikomu nie wolno, bo wtedy w człowieku nawarstwiają się złe instynkty, które mogą znaleźć swój upust i wejdzie się na drogę, z której nie ma powrotu. Żadne prawo, przykazania, normy społeczne na nic się nie zdadzą, bo wtedy już nie ma powrotu. Polecam.

Dobre zaplanowana i ciekawie opowiedziana historia z wartką akcją obfitującą w zaskakujące zmiany kierunku i tempa oraz zaskakującym zakończeniem.

Myślę sobie, że Wojciech Chmielarz próbuje rozszerzyć grono swoich czytelników. Wielbiciele kryminałów pokochali go już dawno, a teraz autor małymi kroczkami zmierza w kierunku sympatyków powieści obyczajowo-psychologicznej. Po świetnej "Ranie" wydawało mi się, że jest na dobrej drodze. Okazał się doskonałym obserwatorem i genialnym portrecistą. Dotknął ważnych problemów i przedstawił je tak, że każdy czytelnik ich wagę sobie uświadomił. Każdy na swój sposób, w zależności od osobistej wrażliwości, stanu umysłu czy doświadczenia.
Myślę, że teraz nie udało się dobrze wyważyć proporcji między cechami gatunkowymi. Ci, którzy oczekują rasowego kryminału, będą narzekać na nudę, natomiast ci, którzy gustują w obserwacji przeżyć wewnętrznych bohaterów, i psychologicznych dywagacjach, mogą poczuć niedosyt.

Bo główny problem "Wyrwy" był już na wielu pisarskich warsztatach. Kiedy kończy się miłość i entuzjazm? Kiedy małżeńskie szczęście poddaje się rutynie, obowiązkom, rozczarowaniom? I co tak naprawdę może być przyczyną, że człowiek pragnie swoje życie zakończyć? I jeszcze: jak sobie poradzić z poczuciem winy i przytłaczającą odpowiedzialnością, która pozostaje po stracie bliskiej osoby.
Chmielarz ma prawdziwy talent. Spod jego pióra wyszło wiele doskonałych portretów psychologicznych. Inteligentnych i precyzyjnych. Jego postaci, wątki i nieszablonowe fabuły zawsze służą ukazaniu ważkich tematów i problemów. Pomaga forma, konstrukcja i język. I zawsze odnoszę wraż...

„Wyrwa” to trzeci thriller psychologiczny w dorobku Wojciecha Chmielarza, pisarza, którego książki bardzo lubię i cenię. Jest to opowieść o stracie, próbie pogodzenia się z nią, o rozczarowaniu życiem, a także zemście. To książka, która wzbudza we mnie skrajne emocje, przez co mam spory problem z jej oceną. Pierwsza część książki, powiedzmy że 150 stron mnie zachwyciły. To jak autor oddał rozpacz bohatera, jego uczucia, przeżycia, myśli, jest naprawdę niesamowite. Ciężko uwierzyć, że sam autor tego nie przeżył. Ta część ogromnie łapie za serce, jest dla mnie doskonała.

Środek historii jest ciekawy, bardziej skupiony już na akcji niż na przeżyciach bohatera. Koniec jednak mnie rozczarował, za dużo to się stało, miałam wrażenie, że autor za dużo nawymyślał, bym mogła w to uwierzyć. Oczywiście wszystko pisane jest perfekcyjnym stylem, z ogromną dbałością o język, autor dzieli się z czytelnikiem świetnymi, trafnymi spostrzeżeniami na temat związków i dorosłego życia – właśnie za ten styl i za dojrzałe, trafne spostrzeżenia uważam, że to zdecydowanie jeden z najlepszych naszych współczesnych polskich pisarzy. „Wyrwa” jednak nie trafia ma moją półkę ulubionych, ale i tak warto ją przeczytać, choćby dla tej doskonałej pierwszej 1/3 powieści.

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Z twórczością Wojciecha Chmielarza miałam już do czynienia przy okazji Rany i Żmijowiska. Oby dwie książki były dobre, ale brakowało w nich tzw. kropki nad i. W Wyrwie odnalazłam tę kropkę. To było cudowne uczucie, tym bardziej, że ostatnio nie mam nosa do trafnych wyborów.
Maciej i Janina z pozoru są udanym małżeństwem wychowującym dwie córki. Śmierć kobiety w wyniku wypadku samochodowego powoduje, że świat Macieja lega w gruzach. Mężczyzna starając się zrozumieć przyczyny zdarzenia zdaje sobie sprawę, że kobieta z którą żył pod jednym dachem miała wiele sekretów. Czyżby jednym z nich był tajemniczy mężczyzna uczestniczący w pogrzebie?
Po opisie nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Rozważałam wszystkie możliwości od powieści obyczajowej po thriller psychologiczny. Trafiłam na to drugie, co wydawało mi się sporym wyzwaniem, bo nie mam ostatnio z tym gatunkiem miłych wspomnień. No ale kto, jak nie polski pisarz takiej klasy mógł to zmienić. W Wyrwie wszystko gra. Od pierwszego przecinka do ostatniej kropki poprzez fabułę, charakterystykę postaci i zwroty akcji. Z tą książką jest trochę jak z miłością. Czujesz, że spotkała cię styczność z czym czego nie potrafisz nazwać, a jednocześnie chcesz ogłosić całemu światu, że to właśnie tobie się to przytrafiło. Czy to nie cudowne? Ode mnie 10/10. Aktualnie jest to dla mnie książka roku.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora i od razu wiem, że nie ostatnie. Jeśli siadacie do tej książki zarezerwujcie sobie sporo czasu - mi zabrała jedną noc, ale nie żałuję!
"Wyrwa" zasługuje na jak najlepsze oceny, to powieść wielowymiarowa łącząca dobrą obyczajówkę z elementami thriller-u psychologicznego i kryminału. U Chmielarza wszystko jest mocno wyważone, niezwykle realistyczny sposób opisu i emocje jakie wzbudza sprawiają, że nie można się od tej książki w żaden sposób oderwać.
Autor porusza bardzo wiele ważnych kwestii m.in trudne relacje mąż-żona, utracone marzenia, poczucie winy czy konsekwencje popełnionych błędów w przeszłości.
Konstrukcja bohaterów również zasługuje na pochwałę - to postaci tak realistyczne, nie pozbawione naturalnych ludzkich odruchów, żywcem wycięte z rzeczywistości.
Być może nie jest to powieść, w której dominuje akcja, ale napięcie cały czas narasta. Chmielarz umiejętnie obmyślił strategię swojej książki i wodzi nas za nos, co chwila zmieniające się zwroty akcji sprawiają, że Wyrwa jest nieprzewidywalna, a zakończenie zaskakujące i dające dużo do myślenia.

Ani to kryminał ani thriller. Bardziej psychologiczna obyczajówka. Obyczajówka z ciekawą, lecz monotonną w wielu miejscach fabułą. Fabułą, którą w pewnym momencie staje się zbyt chaotyczna i poplątana, przez co trudno przez nią przebrnąć z ekscytacją. Jej historia opiera się na zdradach, samotności, niezrozumieniu, poszukiwaniu szczęścia i konsekwencjach swoich czynów. W sumie to całość była przewidywalna i mało emocjonująca. Bohaterowie także nie zyskali mojej sympatii, byli nierealni, średnio charyzmatyczni. A co do samego zakończenia to ono zdecydowanie tutaj okazało się najsłabsze- nie można obwiniać kogoś za jego sekrety, mieć do niego żal, skoro samemu ma się nieczyste sumienie.
Całość średnia i niestety trochę mnie rozczarowała.

Okej, już rozumiem skąd tyle zachwytów Chmielarzem, ale nazywanie tej powieści „thrillerem psychologicznym" to przesada. Mamy bowiem do czynienia z obyczajówką, ale taką z tajemnicą. Cała książka to ogrom uczuć irytującego bohatera, który chce poznać okoliczności śmierci swojej żony. Autor, żeby zdradzić czytelnikowi tę tajemnicę, nagle z narracji pierwszoosobowej przechodzi na trzecioosobową, by znowu wrócić do poprzedniej, co jest zabiegiem śmiesznym, jakby fabuła nie została przemyślana. No ale dobrze. Przymknijmy na to oko. Tyle że dlaczego, gdy akcja przenosi się do czyjejś pracy, nagle pojawia się tyle przekleństw? Ale i to możemy potraktować lekko, nie uznać tego za wadę powieści. Nasz wybór. Cała reszta była już na przyzwoitym poziomie, więc jeśli pominiemy te dwa minusy oraz nie zrazi nas główny bohater, „Wyrwa" stanowi przyjemną lekturę. Zwłaszcza od momentu, gdy pojawia się kochanek zmarłej żony (co niestety zdradza już sam opis książki, więc czytelnik nie ma niespodzianki), bo wtedy w końcu zaczyna się dziać. A potem nadchodzi końcówka i... Cóż.

Czy mi się podobało? Tak sobie. Ale pewnie sięgnę po coś jeszcze autora. Tylko mam nadzieję, że następnym razem końcówka będzie... Zadowalająca.

„Kobieta może pracować, facet musi". Zostawiam Was z myślą bohatera-kretyna 💩
(Tak, bardzo go nie lubię, ale przesłuchałam audiobooka do końca, bo całkiem przyjemna jest ta proza Chmielarza)

Psst, nie przywiązujcie się do psa. Autor stwierdził, ...

Lubię sięgać po książki autorów, których już znam, bo wiem czego się spodziewać, niestety mam również wtedy pewne oczekiwania, książka nie może być gorsza niż poprzednia, bo wtedy jestem rozczarowana.
Kiedy Maciej Tomski, dowiaduje się, że jego żona Janina nie żyje, jest w szoku, nie umie się po tym pozbierać i zaniedbuje przez to swoje dwie córeczki, które także bardzo cierpią. Niestety, przeżyć odpowiednio żałoby nie pozwalają mu sekrety jego żony, które powoli zaczynają wychodzić na jaw, do tego cały czas rozmyśla nad tym, kim jest tajemniczy mężczyzna, który pojawił się na pogrzebie. Maciej stara się dowiedzieć prawdy kim tak naprawdę była tego żona, ale nie spodziewa się, że konsekwencje tego będą ogromne i skomplikują one jego życie na zawsze.
"Wyrwa" to już moja trzecia książka tego autora, wiedziałam, że na pewno mnie ona porwie i nie będę się mogła od niej oderwać, i tak było, historia wciąga tak bardzo, że chce się ją przeczytać na raz, i dowiedzieć się, jakie jest zakończenie jak najszybciej. Zdecydowanie nie da się przewidzieć, jaki będzie finał tej historii, ciągle wychodzi coś nowego na jaw i przez to główny bohater, zamiast wiedzieć więcej, wie coraz mniej, tak naprawdę nie znał swojej żony, która umiała idealnie maskować swoją prawdziwą twarz.
W książce każdy wątek się domknął, więc powinnam się cieszyć, bo nie lubię, jak coś się kończy w pół zdania i czytelnik sam musi domyślić się końca, ale jednak odrobina niewiadomej nie zaszkodzi. Do same...

"Wyrwa" Wojciecha Chmielarza to zupełnie inna lektura od tych, które dotychczas czytałam. Bardzo lubię czytać książki tego pisarza, są ciekawie napisane i bardzo wciągają, nie inaczej jest też z "Wyrwą". Powiem tylko szczerze, że nie wiem, dlaczego taki tytuł i z czymkolwiek miałby się kojarzyć. Jest to opowieść o dwóch mężczyznach, którzy kochali tę samą kobietę i którzy będą musieli zmierzyć się z tajemnicą jej śmierci. O poczuciu straty i głuchej rozpaczy zmieniającej się w gniew, który szuka ujścia. To także historia o splątanych uczuciach, o trudnej przyjaźni i o konsekwencjach życiowych błędów. Kiedy Maciej Tomski dowiaduje się, że w wypadku samochodowym ginie jego żona, myśli, że wali mu się cały świat. Nie ma jednak pojęcia, jak znalazła się pod Mrągowem, skoro jemu powiedziała, że wyjeżdża na delegacje pod Kraków. Gdy na jej pogrzebie pojawia się tajemniczy mężczyzna, Maciej zaczyna podejrzewać, że jego żona miała przed nim wiele sekretów. Pytania nie dają mu spokoju, zwłaszcza gdy może znaleźć odpowiedź na jedno, zaraz pojawia się następne. Mężczyzna stwierdza, że tak naprawdę nie znał swojej żony i nikt inny tez jej nie znał. Była jedną osobą, ale jakby w kilku postaciach. Czytając tę książkę, nie można jej na dłużej zostawić, bo jest się ciekawym, co będzie dalej, co Maciej wymyśli, jak się potoczą jego losy, czy odkryje prawdę. Autor w tak ciekawy sposób opisał wszystkie wydarzenia, że chętnie się czyta lekturę. Zakończenie dla czytelnika tak jak zawsze u Ch...