Wyszukiwarka

“– In­dy­wi­du­al­ność nie jest taka pro­sta, jak się wy­da­je.”

“– In­dy­wi­du­al­ność nie jest taka pro­sta, jak się wy­da­je.”

“Za­tra­ca­nie w prze­szło­ści to pro­sta droga do tego, żeby nie wziąć udzia­łu w naj­lep­szych im­pre­zach przy­go­to­wa­nych przez te­raź­niej­szość.”

“Bo tak dzia­ła umysł psy­cho­paty. Jemu sa­memu wszyst­ko wy­daje się upo­rząd­ko­wane, zaś ścież­ka, którą po­dąża, ja­sna i pro­sta. Jed­nak nikt nie wie, co tak na­praw­dę dzie­je się w jego umy­śle, nie od­po­wie wam na to ani na­uka, ani zdo­by­wane la­tami do­świad­cze­nie.”

“W takim razie dla­cze­go ar­ty­sta w ogóle two­rzy? Od­po­wiedź jest pro­sta – no prze­cież dla kasy. Pie­nią­dze są po­trzeb­ne. Bez pie­nię­dzy nie ma dla was miej­sca w sys­te­mie. A sys­tem to je­ste­śmy my, lu­dzie. Ale tylko na pozór. Sys­tem już dawno się unie­za­leż­nił i stoi wy­so­ko nad nami, zwy­kły­mi śmier­tel­ni­ka­mi. Jest abs­trak­cyj­ny i nie­ma­te­rial­ny jak psy­chi­ka. Ma atry­bu­ty Boga i nie­wy­klu­czo­ne, że to jest Bóg. My się do niego mo­dli­my. Nie ma wyj­ścia. Co­dzien­nie pro­si­my go, aby za­cho­wał nas ode złego i nie przy­wiódł do zguby.”

“Nigdy nie mó­wi­łam „nie”. Prze­sta­łam po pro­stu mówić „tak”.”

“Cza­sa­mi umysł jest po pro­stu sil­niej­szy niż nasze próby prze­zwy­cię­że­nia go.”

“Cza­sa­mi źli lu­dzie to po pro­stu smut­ni lu­dzie w ma­skach.”

“Czy ten ból i ta roz­pacz, które mnie ota­cza­ją, są skut­kiem raka, czy może rak je po pro­stu wy­zwo­lił?”

“A prze­cież nic na tym świe­cie nie jest ide­al­ne i nawet nie po­win­no takie być. Wy­star­czy, że jest po pro­stu dobre.”

“– To co ja mam teraz zro­bić? – spy­ta­ła.
– Żyć swoim ży­ciem. Po pro­stu żyj.”

“– Cho­dze­nie na ukła­dy leży w na­tu­rze ludz­kiej. Po pro­stu każdy ma swoją cenę.”

“Po pro­stu ludz­ka na­tu­ra uru­cha­mia re­ak­cję „walcz, ucie­kaj, znie­ru­cho­miej albo wyjdź z sie­bie".”

“za­wsze ła­twiej kogoś ob­wi­nić za swój los, niż po pro­stu przy­jąć go takim, jakim jest ”

“Ko­bie­ty są wred­ne. Nawet te miłe są wred­ne, bo nic ich tak nie cie­szy jak jakaś pa­skud­na ka­ta­stro­fa, która spo­tka by­łe­go. To jest po pro­stu sil­niej­sze od nich.”

“– Są­dzisz, że to było po pro­stu sa­mo­bój­stwo? – spy­tał ko­mi­sarz, po­ko­nu­jąc ko­lej­ne za­krę­ty stro­mej drogi pro­wa­dzą­cej w stro­nę do­li­ny Bia­łej Lą­dec­kiej. – Sa­mo­bój­stwo nigdy nie jest po pro­stu. Nikt się nie budzi rano z po­my­słem, że za­miast śnia­da­nia wezmę kawał sznu­ra i po­wie­szę się w sto­do­le. Ten facet umie­rał od lat.”

“Nie­wie­dza to bło­go­sła­wień­stwo, lu­dzie w kółko po­wta­rza­ją tę mak­sy­mę, lecz to nie spra­wia, że jest w niej praw­da. Cza­sa­mi trzy­ma­nie kogoś w nie­wie­dzy jest po pro­stu nie­go­dzi­we.”

“Po pro­stu nie chcia­ła nic już mówić. Dziś, jutro, po­ju­trze, kto wie, może już nigdy się nie ode­zwie. Z mó­wie­niem jest prze­cież ina­czej niż z od­dy­cha­niem. Nie można się udu­sić od mil­cze­nia.”

“Ja po pro­stu lubię je­zio­ro, morze, ocean. Bez róż­ni­cy. To zu­peł­nie co in­ne­go niż basen. No to jakoś do mnie w ogóle nie prze­ma­wia. Jak­bym była za­mknię­ta w klat­ce.”

“W życiu obo­wią­zu­ją za­sa­dy, nie można po pro­stu robić tego, na co się ma ocho­tę. Jeśli do­pi­su­je ci szczę­ście, to wszyst­ko, czego chcesz, mie­ści się w gra­ni­cach wy­zna­cza­nych przez te re­gu­ły.”

“– Jak to nie żyje? – Basia zwie­si­ła ręce.
– Po pro­stu. Uto­nął. Na ry­bach.
– Jak to? Kiedy?
Basia czuła, jakby coś jej umy­ka­ło.
– Kilka lat temu… Nie wiem, jak do tego do­szło. Prze­cież on nawet nie cho­dził na ryby.”

“– Może po pro­stu ci po­mogę? – Nie, nie lu­bię pa­trze­nia na ręce. Stre­suje mnie to. – A po­tem ko­biety mó­wią, że fa­ceci nie po­ma­gają w domu. – Ro­dzimy się z ge­nem na­rze­ka­nia.”

“– Ach, te nasze mamy! Moja mó­wi­ła tak samo. Co by z nami było, gdyby nie one? – roz­rzew­ni­ła się Basia. – Po pro­stu by nas nie było – po­wie­dzia­ła Kasia. – Bo nie dość, że dały nam życie, to jesz­cze oca­la­ły je po sto­kroć.”

“Sta­ro­win­ka spoj­rza­ła na niego zu­peł­nie pu­stym wzro­kiem. Przez chwi­lę nie był pe­wien, czy za­re­je­stro­wa­ła py­ta­nie, ale zaraz zro­zu­miał, że ko­bie­ta po pro­stu prze­szu­ku­je bi­blio­te­kę wspo­mnień.”

“Każdy jest od cze­goś uza­leż­nio­ny i każde uza­leż­nie­nie ma na celu jedną i tę samą rzecz: uciecz­kę od rze­czy­wi­sto­ści. Po pro­stu tak się aku­rat zło­ży­ło, że praca jest dla mnie ulu­bio­nym nar­ko­ty­kiem.”

“Wie­dzia­ła, że nie na­le­ży tego oce­niać. Zło nie miało tu nic do rze­czy – po pro­stu tak pul­su­je życie, cza­sa­mi kosz­tem nie­któ­rych gra­czy. Z punk­tu wi­dze­nia bio­lo­gii dobro i zło mają tę samą barwę.”

“Nie można wró­cić do prze­szło­ści. Czas bie­gnie, wokół dzie­ją się rze­czy, które nas zmie­nia­ją. Po­przed­nie wer­sje po pro­stu zni­ka­ją za­stę­po­wa­ne przez nowe, a my mo­że­my je je­dy­nie wspo­mi­nać. Jak tych, któ­rzy ode­szli.”

“– Praw­do­po­dob­nie cho­dzi o kon­tro­lę i utrzy­ma­nie swego ro­dza­ju za­leż­no­ści. Jak dasz komuś wszyst­ko, nie bę­dzie cię już po­trze­bo­wał. Cza­sem nawet prze­sta­nie cię sza­no­wać – stwier­dził po pro­stu Qav.”

“Kie­dyś, gdy od­wie­dzi­łem ich krót­ko po na­ro­dzi­nach Ben­jie­go, za­py­ta­łem Russa, dla­cze­go wcale nie wy­da­je się zde­ner­wo­wa­ny, choć prze­cież zo­stał ojcem.
– O, de­ner­wu­ję się jak dia­bli – od­po­wie­dział. – Po pro­stu zo­sta­łem mi­strzem uda­wa­nia, że tak nie jest.”