Ostatni dzień roku

Ostatni dzień roku – czas kiedy wszyscy szykują się do szampańskiej zabawy, okazuje się dla głównej bohaterki książki Magdy punktem zwrotnym w jej życiu. Znika bez śladu jej starsza siostra, zostawiając zrozpaczonych rodziców i męża. Po dziewczynie nie ma ani śladu, nikt nic nie widział, policja nie ma żadnych tropów, na plakaty ze zdjęciem zaginionej odpowiadają tylko dowcipnisie i żerujący na tragedii naciągacze. Czas ucieka, mija kolejny rok, a po Monice nadal ani śladu. Co się z nią stało? Kto maczał palce w jej zaginięciu? Czy Kuba, mąż Moniki coś ukrywa?

Zasugerowałam się zdjęciem na okładce i byłam przekonana, że dostanę romantyczną historię, o wzajemnym pocieszaniu się Magdy i Kuby, tymczasem historia okazała się być zupełnie czymś innym. To opis tego jak zaginięcie Moniki wpływa na życie siostry. To historia o tym jak poczucie winy, niemoc, brak nadziei wpływają destrukcyjnie na życie głównej bohaterki.

Cała sytuacja sprawia, że dziewczyna zaczyna się gubić, podejmuje dziwne, czasem nieodpowiedzialne decyzje, niektóre decyzje są ryzykowne i wręcz niezrozumiałe. Czytając, zaczynałam się zastanawiać, czy to co robiła Magda to był jakiś rodzaj pokuty, którą sama narzuciła sobie.

Przy tym wszystkim główna bohaterka zaczyna budzić w czytelniku współczucie, ale tylko do pewnego momentu. Przyszedł taki moment, że aż chciałoby się nią potrząsnąć i powiedzieć „weź się w garść kobieto. Zacznij żyć swoim życiem” T...

"Ostatni dzień roku" to książka, która mnie zmyliła... Nie była o spokoju i ciepłych chwilach jak na okładce.

Ten ostatni dzień roku zmieni życie bohaterów na zawsze. Siostra głównej bohaterki tuż przed nocą sylwestrową zaginęła... Nic już nie będzie takie jak wcześniej...

Biorąc do ręki kolejną książkę tej autorki, doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że nie będzie to lektura lekka, łatwa i przyjemna, bo niejednokrotnie przekonałam się, jak bardzo autorka potrafi manipulować emocjami czytelnika.

W tej książce balansuje nadzieja z pogodzeniem się śmierci. Do końca nie jesteśmy w stanie odgadnąć co stało się z zaginioną kobietą.

Powoli budowane napięcie nie pozwala przestać myśleć o dramacie i chociaż bohaterowie tej powieści starają się wracać do normalności, to cały czas, gdzieś z tyłu głowy „dzwoni dzwonek”, przypominający im o tym, co się wydarzyło. Przy okazji wychodzą na jaw skrzętnie ukrywane sekrety, co jeszcze bardziej potęguję strach o zaginioną.

Ktoś, kto nie przeżył nigdy czegoś takiego, może pomyśleć, że cóż, stało się, nie ma ciała, nie ma zbrodni, a nadzieja pozwala widzieć przepadłą osobę jako zadowoloną z życia w świadomie podjętej nowej życiowej roli. Zastanawia tylko fakt, dlaczego odcięła się od wszystkich? Czyli, wciąż pozostaje jedna wielka niewiadoma.

Dramat rodziców, siostry, męża, jest jedną wielką raną, która otwiera się na każdą myśl o poszukiwanej. Jedni żyją nadzieją na szczęśliwy powrót, a inni… w brutalny sposób starają się żyrować na cudzym nieszczęściu. Czytając tę książkę pomyślałam sobie jakie to okrutne, że w obliczu czyjegoś bólu, nieszczęścia, rozpaczy, ktoś widzi tylko łatwy zarobek posługując się kłamstwem i własnym ego...

Dużo "nadziei" pokładałam w tej książce. A jak to się zakończyło? Niestety sporym zawodem.

Zacznę od początku. Szukałam przede wszystkim jakiejś lekkiej obyczajówki, w której zatracę się wieczorową porą leżąc w ciepłym łóżku. I jakżeby inaczej, okładka krzyczała do mnie "hej, jestem taką właśnie powieścią!". I tu pierwsze "pudło", gdyż nie jest to typowa, lekka i kobieca obyczajówka. Mimo tego, że to nie było to, czego szukałam, to jednak sięgnęłam po ten tytuł. Opis "Ostatniego Dnia Roku" był niesamowicie zachęcający. Otóż w wielkim skrócie - w sylwestrową noc siostra głównej bohaterki wychodzi z domu i znika bez śladu. Magda rozpaczliwie szuka swojej siostry Moniki a to powoli zmienia jej nastawienie do życia czy cele jakie sobie postawiła. I tak - stwierdziłam, że to musi być na prawdę dobra książka, bo sam pomysł na nią wydawał mi się niesamowicie ciekawy. Faktycznie, częściowo książka była dobra, ale "im dalej w las" tym było niestety gorzej.

Głównym problemem tej książki jest jej bezsensowne rozwlekanie. Historia mogłaby zakończyć się szybciej, część rozdziałów to były takie literackie zapchaj dziury - oczywiście to tylko moje zdanie, nie każdy może to tak odbierać. W efekcie męczyłam się momentami okrutnie, nudząc się przy tym i zasypiając z włączonym ebookiem. Ukazywanie cierpienia najbliższej rodziny też w pewnym momencie wydawało mi się nazbyt przerysowane, jakoś takie mało naturalne, odbierało mi to radość z czytania i sprawiało, że czułam si...