Prosta sprawa

Na początek trzy szybkie pytania - 3xTAK:

Czy ta książka była fajna: Tak;
Czy przeczytam jej kontynuację, którą Chmielarz już zapowiedział: Tak;
Czy Prosta sprawa to robienie w ciula czytelnika: Tak.

Książka była fajna. Brakuje na naszym rynku takiej dobrze napisanej, bezpretensjonalnej sensacyjnej nawalanki, odpowiednika popkornowyego kina akcji z lat 80 i 90 w stylu zabili go i uciekł: osadzone na polskiej prowincji - guilty pleasure, po którym czytelniczy kac jeśli występuje, to w minimalnym stopniu i na pewno przeczytam kolejne części, bo jest potencjał na dobrą serię,

ale ...

książka w pierwotnym zamyśle miała być jedynie niespodzianką dla fanów, publikowaną w formie odcinkowej na fejsbuku autora, jako rozrywka w kowidowych czasach, dopiero z czasem projekt rozwiną się w rzecz "poważną" i tą niekonsekwencję niestety czuć.
Z drugiej strony Prosta sprawa jest za dobra, żeby traktować ją jak typowe "jakna..." (stwierdzenie ukradzione Rudolfinie - przepraszam i dziękuję :-)) i w miarę jak akcja się rozwija, widać, że Chmielarz zaczął podchodzić do Sprawy poważniej: pastiszowe gagi zastąpił bardziej przemyślanymi scenami, a jasełkowi gangsterzy też stali się jacyś tacy mniej śmieszni, a bardziej groźni.
Mam jednak inny, większy problem z tą książką, Prosta sprawa jest ordynarną zżynką z serii o Jacku Reacherze!
Cała postać Bezimiennego, jego przemyślenia i styl mówienia, nawet powiedzonka - ze słynnym Reacherowym: „...

Książka bardzo mi się spodobała, więc czytałam ją z wypiekami na twarzy. Jak to określił sam autor - to rozrywka w czystej postaci, więc autor nie eksperymentuje, ale popełnił powieść sensacyjną, w której ci dobrzy ścigają złych i ratują uciśnionych na tle polskich warunków. Zaletą jest język i dialogi, jak to u Chmielarza. Trochę zaszalał ze zwrotami akcji, ale według mnie w tym gatunku to typowe. To kolejna dobra powieść tego autora.

Wojciech Chmielarz po kilku ponurych, mrocznych thrillerach psychologicznych postanowił napisać coś lżejszego. I popełnił lekką powieść sensacyjną typu „zabili go i uciekł”. Z wartką akcją, mordobiciami, strzelankami, z tajemniczym bohaterem w rodzaju „jeździec znikąd”. Klasyk gatunku. Czyta się to świetnie. Powieść miała być lekarstwem na lockdown i koronawirusa i spełniła swoja rolę. Wciąga i pozwala oderwać się od rzeczywistości. Jak na historię pisaną w odcinkach i bez planu całkiem nieźle i logicznie się wyjaśnia. Nieprawdopodobieństwa i naiwności możemy autorowi wybaczyć, bowiem mieszczą się w konwencji gatunku.

Wojciech Chmielarz przyznał, że nie miał pomysłu na tę książkę. Wiedział tylko, że chce napisać historię o człowieku przyjeżdżającym do miasteczka, zabijającym tych złych i wyjeżdżającym. Cóż, brak pomysłu jest widoczny, szczególnie dla wiernych czytelników Chmielarza. Przykro mi bardzo Panie Wojciechu, tym razem mnie Pan nie przekonał. Mógł Pan, jak zamierzał, zakończyć na dłuższym opowiadaniu, a tak to wyszła sieczka, tania rozrywka dla mas, taki western dla niewymagających. Ja nie jestem szczególnie wymagającym czytelnikiem, jednakże nie lubię, jak traktuje się mnie niepoważnie. A takie odnosiłam wrażenie podczas lektury. Niech się dzieje co chce, napiszę sobie, co mi przyjdzie na myśl, ludzie wszystko łykną. Ja się trochę zakrztusiłam przy próbie łyknięcia. No bo jak łyknąć coś takiego bez późniejszej zgagi?

Szanowny Autorze, proszę porzucić pomysł kontynuacji. Chcę dalej zaliczać Pana do moich ulubionych autorów.

Wojciech Chmielarz -nie ulega wątpliwości, że posiada dar do pisania, jest to pisarz kreatywny i bardzo twórczy. Czytając jego książki, ma się uczucie, że z wielką łatwością przelewa myśli na papier, a lekkie pióro sprawia, że jego teksty czyta się szybko i przyjemnie.

‘’Prosta sprawa’’ Tym razem niestety, fabuła nie wciągnęła mnie. Płaska sensacja, nijacy bohaterowie. Autor przyzwyczaił nas do interesujących bohaterów i intrygujących mrocznych historii. Jelenia Góra tajemniczy bezimienny nieznajomy wpada odwiedzić przyjaciela, oddać mu dług. Jednak Prosty zniknął, a jego mieszkanie zostało splądrowane. Nasz bohater staje się nie tylko świadkiem, ale i uczestnikiem brudnej gry. Bohater, który niczym z filmu sensacji, cało wychodził z każdej opresji, co więcej, pomagał innym. Współczesny Robin Hood walczący o słuszną sprawę.

Nie znajdziemy tu tego, do czego przyzwyczaił nas Wojciech Chmielarz w swoich poprzednich dziełach. „Prosta sprawa” to dynamiczna opowieść, okraszona humorem. Dla relaksu i odskoczni można śmiało za książkę się zabrać.

Może nie jest powieść w stylu Pana Chmielarza, którego znamy, ale czy w ten sposób nie udowodnił, że potrafi pisać. To jest sztuka zrobić coś z niczego. Kto z nas nie lubi konwencji westernu, gdzie pojawia się jeździec znikąd, który bez problemu rozprawia się z bandą rzezimieszków. „Prosta sprawa” powieść sensacyjna na przyzwoitym poziomie, świetna rozrywka na jesienne wieczory. Nurtuje mnie tylko jedno pytanie, skąd Pan Chmielarz, wie tak dużo na temat walki wręcz.

Jak zwykle nie zawiodłem się na tym autorze. Wartka oraz ciekawa akcja, dobrze zaplanowana fabuła, ciekawe kreacje bohaterów. Długość przedstawionej historii, w mojej ocenie, jest idealna. Brak zbędnych opisów czy upiększeń.

Doskonała powieść sensacyjna. Akcja spójna i logiczna, bardzo dynamiczna. Całość przedstawiona w konwencji współczesnego westernu… samotny rewolwerowiec przeciwko złu całego miasteczka. Bezimienny bohater, znany nam i innym jako „przyjaciel Prostego”, o nieznanej przeszłości i motywach, próbuje odkryć co się dzieje wokół niego i w co wplątał się Prosty. Podczas czytania nasuwały mi się porównania do innego bohatera literackiego (mojego ulubionego), Jacka Reachera – tutaj mamy jego swoistą, polską wersję:) I już go bardzo lubię.

Historia wciągająca, bezwzględnie pochłaniająca uwagę czytelnika:) Doskonała rozrywka. Niezwykle ucieszyła mnie zapowiedź autora o kontynuacji Prostej sprawy.

Pan Wojciech przyzwyczaił mnie do wciągających, wartkich, osadzonych w polskich realiach historii z pogranicza thrillera, zatem nie lada wyzwaniem jest sprawdzić, jak autor poradził sobie z nieco innym gatunkiem, jaki spod jego pióra było mi dane poznać.

Tajemniczy mężczyzna, bezimienny tułacz przyjeżdża do Jeleniej Góry. W Kotlinie pasuje cicha zasada, iż każdy gang pilnuje swojego terenu, nikt nikomu nie wchodzi w paradę i nie wściubia nosa w nie swoje interesy. Nie dotyczy to jednak tajemniczego przybysza, który w poszukiwaniu przyjaciela napotyka kilka "drobnych" przeszkód i - jak się okazuje - nie tylko on szuka mężczyzny, a wraz z nim tropem zaginionego podąża kilku niezbyt przyjemnych ludzi. Pościgi, narkotyki, bezwzględność, rękoczyny, trochę pedofilii, trochę zwłok - sporo jak na mały, urokliwy, pełen turystów przygraniczny zakątek Polski.
Bohater o analitycznym umyśle, znający sztuki walki gra pierwsze skrzypce, a wręcz można mówić: "nie ma mocnego na tego pana tajemniczego". Kontynuacja na pewno wyjaśni więcej i pozwoli nieco przybliżyć czytelnikowi postać człowieka z żelaza.

Książka w pierwszej kolejności przedstawiona zamkniętym podczas lockdown polskim czytelnikom w formie fragmentów zyskała uzupełniony całokształt. Można zauważyć, iż autor brnął z odcinka na odcinek nie wiedząc, jak w zasadzie skończy się ta historia. Nie można odmówić energii, nie można zarzucić poprawnego i dobrze czytającego się stylu pisania. To, co mnie razi to z...

Kiedy dowiedziałam się o kolejnej książce Pana Wojciecha zapiszczałam z radości. Lubię twórczość autora i każdej jego książki wyczekuję z niecierpliwością. Nie śledzę poczynań autora na Facebooku, więc nie miałam pojęcia, że ta książka powstawała na początku pandemii. Ale chyba to dobrze dla mnie, bo historia była dla mnie jedną wielką tajemnicą.
Dawny przyjaciel Prostego przyjeżdża do niego w odwiedziny, by oddać mu zaległy dług. Zamiast niego w mieszkaniu zastaje bałagan. Ewidentnie ktoś w pośpiechu je opuścił. Mężczyzna chcąc dowiedzieć się co się stało, przeprowadza własne śledztwo. Okazuje się, że Prosty wpadł w niezłe tarapaty, ponieważ szukają go jeleniogórscy gangsterzy i czescy mafiosi. Czy uda mu się pomóc zanim znajdą go źli ludzie?
Muszę przyznać, że jestem zaskoczona tym, co zastałam w środku. Byłam do tej pory przyzwyczajona do innych historii serwowanych przez autora. Absolutnie ta książka nie była zła. Po prostu była inna. Taka jak lubię. Brakowało mi sensacji w polskim wydaniu. Nikt jakoś się zbytnio na to nie kusi. Nie dziwię się, bo ten gatunek lepiej ogląda się na ekranie. Na szczęście Prosta sprawa jest powieścią sensacyjną.
Tajemniczy bohater skryty, tajemniczy.
Zakończenie niczym kolejna odsłona Szklanej Pułapki. No po prostu miodzio. Czekam na kolejną odsłonę.

To moja druga książka tegu autora i znów udana lektura. Prosta sprawa pojawiała się najpierw jako opowieść w odcinach na profilu pisarza w social mediach. Została tak dobrze przyjęta, że Wojciech Chmielarz postanowił ją rozwinąć i wydać w formie książki.
Od początku opowieści czytelnik jest zaintrygowany - po co główny bohater pojawia się w mieście, jaki dług ma do spłacenia wobec swojego znajomego i kim w końcu jest Prosty? Po kolei odkrywamy w co wplątał się Prosty i trafiamy jego śladem na bezwględne gangi. Szybko okazuje się, że Prostego poszukuje nie tylko nasz bohater, ale pół mafijnego światka.
W międzyczasie pojawia się tajemnicza agentka i szybko staje się jasne, że w zaginięcie Prostego zamieszane jest więcej osób. Nie do końca byłam przekonana co do klimatu ukazanego w książce, gangsterkie porachunki nie są moją ulubioną tematyką - jednak historia jest tak ciekawie opisana, a napięcie rośnie z rozdziału na rodział, że trudno oderwać się od lektury. Naprawdę dobry kawałek sensacyjnej literatury!

"Prosta sprawa" to historia pewnego mężczyzny, który udaje się do Jeleniej Góry w odwiedziny do znajomego. Jak się okazuje na miejscu, kolega o ksywie Prosty zniknął z mieszkania, nie ma po nim śladu, a kilku nieciekawych facetów zaczyna się nim interesować. Znajomy wraz z agentką ABW muszą odnaleźć go przed jeleniogórską mafią.

Tyle z fabuły, teraz moje odczucia. "Prosta sprawa' jest całkiem inną powieścią, niż dwie poprzednie, które czytałam. Tamte były typowymi thrillerami psychologicznymi, można było fantastycznie zagłębić się w umysły bohaterów, natomiast najnowsza książka jest czystą sensacją. Mamy tutaj mafię, policję, ABW, mamy nawet Czechów, którzy interesują się zaginionym mężczyzną. Dodatkowo obecna jest broń, wykorzystywanie nieletnich, strzelaniny, pościgi, kradzieże samochodów, tortury. Mamy także głównego bohatera, który przedstawia się dopiero pod sam koniec powieści i wtedy wyjaśnia, skąd zna Prostego. Powiem Wam, że "Prosta sprawa" to prawdziwa jazda bez trzymanki. Jest tempo, jest akcja, jest rozrywka dla czytelnika, jest ciekawy bohater, który czasami bywa irytujący. W ogóle główny bohater początkowo mnie irytował, przeszkadzało mi że wszystko wie, wszystko potrafi przewidzieć, poukładać, potrafi podjąć dobre decyzje, ale ostatecznie wyjaśniło się to pod koniec powieści. Miłą odmianą była także agentka ABW, która stanowiła swego rodzaju kontrę dla głównego bohatera. Gdyby nie ta kobieta, nie wszystko skończyłoby się dla niego dobrze.

...

Wojciech Chmielarz po raz kolejny mnie nie zawiódł w tej powieści znajdziemy wszystko to, czego oczekuje się od dobrej książki sensacyjnej. Prostej sprawy się nie czyta - przez nią się płynie i to jest już cechą charakterystyczną twórczości Chmielarza. Szalone zwroty akcji, niespodziewane i często zaskakujące wydarzenia, charakterystyczni bohaterowie o wyraźnie zarysowanych sylwetkach, dynamika, prostota - wszystko to znajdziecie właśnie w tej książce. Opowieść wciąga już od pierwszych stron, a przez to, że napisano ją prostym językiem, dodano wartką akcję i dobrze zarysowane sylwetki bohaterów z pewnością szybko jej nie odłożycie.
Poprzednia książka autora "Wyrwa" zakręciła nieco w stronę powieści obyczajowej, a tu odnajdziemy już typową sensację.

Takie książki zawsze są mile widziane w moim domu, zatem pozostaje mi tylko czekać na kolejną powieść pana Wojtka - czym mnie teraz zaskoczy? 🤩😁

Z czystym sumieniem Wam polecam!!!

To nie była prosta sprawa,oj nie... Jeśli myślicie że książka jest przewidywalna, to jesteście w błędzie. Główny bohater to tajemniczy obrońca, skąd się wziął, jak się nazywa i kim jest? To jest dobre pytanie,ale to nie koniec pytań. Wiele zagadek nie zostanie wyjaśnionych, jednak autor obiecuje kontynuację. Co czułam czytając książkę? Napięcie, strach, żal, gniew, niedowierzanie... Autor nie zawiódł mnie, po przeczytaniu Wyrwy,wiedziałam że to autor numer jeden jeśli chodzi o kryminał. Ta książka jest jeszcze lepsza, jeszcze bardziej zagadkowa,mroczna,brutalna. Jeśli jeszcze zastanawiacie się czy to ksiażka dla Was? To nie dowiecie się tego jesli nie dacie jej szansy ,a uwierzcie że warto. Książkę odebrałam z portalu czytampierwszy.pl

Wojciech Chmielarz przyzwyczaił mnie do zupełnie innych powieści. Pełnych emocji, trudnych problemów, zagmatwanych intryg. Z „Prostą sprawą” sprawa wygląda inaczej. Po prostu to rewelacyjna rozrywka!

Zaskakująco lekka, z humorem sytuacyjnym i bohaterem niczym skrzyżowanie Jacka Reachera, kierującego się tylko swoimi zasadami i Chucka Norrisa, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych i sytuacji bez wyjścia. A już prawdziwym majstersztykiem wzbudzającym niesamowitą ciekawość jest zatajenie przez autora wszelkich informacji i nawet godności bohatera. Kim jest ten tajemniczy mężczyzna? Czy się dowiemy? Czy to w sumie ważne? Po czynach go poznacie... W każdym razie moja wyobraźnia pracowała na wysokich obrotach.

Nasz bohater przyjeżdża do Jeleniej Góry, by oddać dług zaciągnięty przed laty u Prostego. W mieszkaniu zamiast przyjaciela witają go jednak gangsterzy, którzy są gotowi na coś więcej, niż tylko miłą pogawędkę. Nasz bohater jednak daje radę. Da w gębę kiedy trzeba, strzeli w kolano, a i analiza i dedukcja u niego na wysokim poziomie.

Angażuje się w sprawę, która chyba jednak taka prosta nie jest. Co tu się nie dzieje! Jeleniogórska gangsterka, jeszcze gorsza czeska, Romowie, śmierć lokalnego ekologa, poszukiwanie uranu, a do tego zaginiony wraz z chorą na raka córką Prosty.

Jeśli więc będziecie w tej powieści szukać znanego Wam dotychczas Chmielarza, to go nie znajdziecie. Jeśli natomias...