Wampir

Uczta wspaniała, uczta wyborna! Proszę Państwa, to jest kryminał kompletny!

Krótko i zwięźle powiem, że książki tego Pana brać w ciemno można, a nawet trzeba. Powieś przez niego skonstruowana jest doskonale skrojona, akcja kryminalna bez niepotrzebnych przedłużeń, wypełnień – i co najważniejsze – jest odpowiedniej „długości”. Ponadto ten kunszt literacki, to jest smakowanie każdego słowa, każdej linijki, każdego zdania. Świat sklejony w jaźni pisarza jest tak realistyczny i rzeczywisty, że mamy wrażenie doskonałej relacji, dziennika, pamiętnika nawet, a nie wymyślonej powieści. Bohaterowie, każdy inny, każdy „jakiś”, bez wątpienia nie są to postacie tekturowe, bez wyrazu. I szczerze mówiąc, nie pojmuję tak niskich ocen i narzekań na „Wampira”, nie każdy główny bohater kryminału musi być super bohaterem z uber-zdolnościami! Dawid jest detektywem z wszelkimi przywarami młodego człowieka, z rodziną, rodzeństwem tak bardzo naszpikowanymi ludzkimi wadami. To jest piękne czytanie! Pewnie z tych kryminałów będzie trzeba na jakieś obyczajówki się przerzucić :) A poza żartem, to doskonały kryminał, z intrygą wspaniale skonstruowaną i wątkami splatającymi się w bardzo dobry warkocz fabularny.

Po raz kolejny, Panie Wojciechu – kapelusz z głowy!

Świetny kryminał p. W. Chmielarza. Inny klimat niż w cyklu o J. Mortce, a jednocześnie jakoś podobny. Dawid Wolski, prywatny detektyw, to przeciwieństwo komisarza M. - lawirant, cwaniaczek i nieudolny detektyw, bez skrupułów dopuszczający się niezbyt etycznych chwytów. Nie da się go lubić i o to chyba chodziło autorowi, jest antytezą śledczego. A śledztwo jest trudne, brak śladów, poszlak i tylko upór matki samobójcy i wątpliwa moralnie chęć poprowadzenia śledztwa przez Dawida prowadzą nas poprzez meandry sprawy. Samobójstwo czy morderstwo? Same pytania… odpowiedzi niejednoznaczne…
Doskonale poprowadzona narracja, świetnie wykreowane postaci. Przeczytałam z zainteresowaniem.
Z pewnością p. Chmielarz został ulubionym moim pisarzem!

I się podobało, i się nie podobało. Normalnie ambiwalencja uczuć :) Bardzo sprawnie napisany kryminał, trochę inny niż do tej pory czytałam, ale.. no właśnie, zawsze jest jakieś ale. Za cholerę nie udało mi się polubić głównego bohatera. Detektyw Dawid Wolski - taki z niego detektyw jak ze mnie baletnica :) Jak udało mu się rozwiązać tę zagadkę, jedynie Bóg raczy wiedzieć. Taka ślamazara, taki leń paskudny, nie ma w nim nic, za co mogłabym go polubić. Zresztą, bądźmy szczerzy, nie ma w tej książce żadnej postaci, którą można polubić. Ale czy nie takie jest teraz świat młodych? W przerażającej większości niestety tak - alkohol, narkotyki, snobizm i myślenie tylko o sobie i własnych korzyściach. Ciągle wierzę, że nie cała młodzież taka jest, sama znam wiele chlubnych wyjątków, ale wydaje mi się, że one tylko potwierdzają regułę. Ale przechodząc do książki - przeczytałam do końca, co znaczy, że zła nie jest, co więcej mam już kolejną część, za którą się wkrótce zabiorę z nadzieją, że nasz detektyw trochę wydorośleje i zmądrzeje :) Czego jemu, sobie i czytelnikom życzę. Amen

Zaczynałam Wampira uzbrojona w uwagi, zachęty i obiekcje giovanny i basika. I w sumie dobrze, bo jakby nie patrzeć zagoniłyście mnie to tej książki.
Ło, losie. Ale tego się nie spodziewałam. Ja w sumie nie mam nic przeciwko antybohaterom. Niektórych z nich nawet lubię wbrew zdrowemu rozsądkowi. Ale tak mam. A tutaj? W sumie to mogłabym się zastanawiać, które z nich najmniej nielubię. Ale nawet przy takim nielubieniu sama historia jest dobrze skonstruowana, ciekawa. Kilka zwrotów akcji mnie zaskoczyło. Podłość ludzka, przypadek, który potrafi kierować naszym życiem przypomniały o sobie. Jak dla mnie całość pasuje do siebie. Nawet Dawid, którego nie znoszę. Lecz jakby nie patrzeć to on stanowi o tej historii.
Nie powiem, że nie jestem ciekawa drugiej części. Jestem.

No i wzięłam się za coś nowego, no i cóż ... Dobry kryminał. Podobało się - nie podobało, chyba więcej to pierwsze, ale niestety nie zachwyciło, co nie znaczy, że nie będę czytać dalej, Zombie na półce czeka :-) A teraz szczegółowiej:
plusy: polski kryminał, realia są, motyw dobry, ciekawie poprowadzona fabuła, trochę zaskoczeń, mało zbędnego słowa, a to co jest wystarcza, motyw internetu - duży plus
minusy: nie trawię irytującego Wolskiego
i to by było na tyle .....

Łał, to było naprawdę dobre. Logiczny, przemyślany rozwój wydarzeń, nienachalnie ale wiarygodnie psychologicznie zrobieni bohaterowie, świetny styl, konsekwentnie powoli odsłaniane karty. Niby według schematu trup-śledztwo-winny, ale jednak coś więcej. Najlepszy dowód, że warto dać czasem pisarzowi drugą szansę, bo "Przejęcie" to była bardzo zła powieść. Czemu nie maksimum punktów? Nie było czuć miasta, jego atmosfery, choć mam wrażenie, że autorowi bardzo zależało na tym efekcie, punkt widzenia był zrobiony niekonsekwentnie (jeśli dłuuugo widzimy świat oczami jednej postaci a potem nagle na chwilę mamy perspektywę innych to nie jest to najlepsze rozwiązanie, ok., w późniejszych partiach tekstu miało to większy sens, ale do pewnego momentu było niewytłumaczalne) no i jakoś nie czuło się tych dzieciaków, ich emocji, a raczej tej rozpieszczoności i zepsucia. Ponadto chyba zwyczajnie nie jest to historia, którą pamięta się latami. Ale, podkreślam, to było naprawdę dobre.

Bardziej podobała mi się seria z komisarzem Mortką. Chociaż pomysł na fabułę i zakończenie jest bardzo dobre. Nie zawsze udało mi się polubić głównego bohatera, ale samozwańczy detektyw Dawid Wolski irytował mnie od pierwszej strony. Większość doskonałych śledczych ma problemy, albo z samym sobą, albo z rodziną lub pracą, ale ten to po prostu najzwyklejsza szuja. Nie mniej jednak na tyle lubię książki pana Chmielarza, że z pewnością kiedyś przeczytam dalszą część.

Mnie czytało się ją ciężko. Z niemalże obsesją, wyczekiwałam tego wampira, nie bło jawnie napisane kim on jest. Na szczęście domyśliłam się tego. Maksymalnie dużo spirytyzmu. Ale ogółem ciekawa, taka inna.