Wyszukiwarka

Wyniki wyszukiwania dla frazy "pilone to i", znaleziono 110

Sprawy, które na pierwszy rzut oka wyglądają jak furtka do wielkiej kariery, zwykle niosą ze sobą spore ryzyko. A przez to nie wszyscy się do nich palą.
Paliliśmy w ciszy, ale nie tej niekomfortowej. Każde z nas było pochłonięte własnymi myślami. Chociaż ja w swojej głowie zbyt wiele nie miałam, bo myślałam jedynie, o czym myśli on.
Ledwie rzucił kiepa do wykopanego dołu, sięgnął po drugiego papierosa. Palili, jakby dostarczali do płuc tlen, a nie pożywkę dla raka.
Nigdy wcześniej nie paliłam. To był mój pierwszy papieros w życiu. Zaciągnęłam się, zakrztusiłam ze dwa razy, ale potem poszło już gładko. Z zaciekawieniem odkryłam, że bardzo mnie to relaksuje.
Ćwiczył, pracował, oglądał filmy i odpoczywał. Czuł, że udało mu się już odnaleźć w tym prostym cyklu, świetnie się w niego wpasował. Miał wrażenie, że tyle mu wystarczy. Że więcej mu w życiu nie trzeba.
Staraj się nie zbierać bolesnych wspomnień, Lucie- powiedział.- Nie przywiązuj się za mocno do niczego, bo gdy to stracisz, wspomnienia zaczną palić ci mózg jak trucizna, na którą nie będzie lekarstwa.
Przyszłaś tu na kółko różańcowe? - rzucił uszczypliwie. -Kółko różańcowe mamy w czwartki, za to w piątki śpiewamy psalmy i palimy niewiernych mężów na stosie. Zapraszam wstęp wolny.
Nie mu­zy­ka Rol­ling Sto­nes czy in­nych Be­atle­sów spo­wo­do­wała, że mło­dzież się­gnęła po używ­ki. To nie ame­ry­kań­skie filmy pro­mują kom­pot ze słomy mako­wej, tylko ro­dzi­mi pro­du­cenci nar­ko­ty­ków.
- W sumie to jesteśmy toksyczną rodziną - powiedziała Roma, zmieniając temat i wypuszczając dym w atmosferę. - Chodzi mi, oczywiście, o palenie. Żeby wszyscy członkowie palili, to to się rzadko zdarza!
-Że do wieczór bramy tszeba otwierać, bo on będzie palić i rabować. I… nie wiem, jak po waszemu, vergewaltigen…
– A to akurat dobrze o tobie świadczy, chłopcze – odezwał się Mojsław. – Bo to gwałcić znaczy.
Trzymasz się kurczowo tego, co zapisano w księgach, lecz przecież w księgach nie zapisano wszystkiego. Każdy pomijał to, co mu było niewygodne, lub palił księgę, uznaną przez siebie za heretycką, choć dla innych była księgą świętą.
Jan od dawna nie palił papierosów dla przyjemności, tylko dla... zdrowia. By rozprostować nogi, wstawał z fotela przed telewizorem i szedł jak najdalej mógł. A najdalej mógł na klatkę schodową.
Lia wlepiła w niego wzrok. Potem wzięła z paczki papierosa i pozwoliła podać sobie ogień. Paliła, jakby połykała sekret, jakby to był skarb do schowania na zapas.
Jechała szybko, by się nie rozmyślić.
Prze otwarte okno docierał do niej zapach palonych opon. Nad Skanię docierała burza. Może nawet z piorunami. To jednak nic w porównaniu z tym, jak zareaguje Jonny, gdy się dowie, co zrobiła Vera.
Liekki był rzeczywiście jak płomień. Jaśniał i gorzał, zawsze w ruchu, wiecznie rozchwiany, bezustannie zmieniał postać, rozgrzewał i palił. Nie można było oderwać od niego wzroku, choć wyczuwało się w nim potencjalne zagrożenie.
Nienawiść, obłuda...po co to komu? Przez życie trzeba iść uczciwie. Pamiętać zawsze, że dobro wraca i nigdy, przenigdy nie palić za sobą mostów. (...) Żałuję tylko chwil, które marnowałam na złe uczucia.
Annie pozostawały akty pogardy i drobnej zemsty, kradła więc papierosy z torebki jędzy i paliła je, naiwnie kontemplując, jak niemądrze jest kochać, gdyż ci, których kochasz, i tak umrą i cię zostawią.
Pierwsze tygodnie były jak z bajki. Bliskość kin, teatrów, muzeów, a nawet akademik, gdzie nie trzeba było palić w piecu i zawsze leciała gorąca woda z kranu, było dla Michaliny spełnieniem dziecięcych marzeń.
Pan Henryk siedział pochylony do przodu, palił papierosa, ale nie odpoczywał. Był niespokojny. Przyszło mu do głowy, że ludzie na ławkach, starsi mężczyźni i kobiety, wyglądają jak kruki. Rozejrzał się za prawdziwymi krukami. Nie było ich.
W jednej chwili moje najgorsze objawy się spełniają. Patrzę i nie mogę uwierzyć. Wraz z kilkoma mrugnięciami oczy zaczynają mnie palić. Powoli zbliżam się do siedzącej w środku pomieszczenia elity.
Wbrew potocznym opiniom badania pokazują, że do zmian i działania lepiej motywują cele niż przestrogi. Bardziej do celu niż od problemu. Bardziej informacja o tym, co zyskasz, jak przestaniesz palić, niż hasło "dostaniesz raka".
Widok płomieni z krematoryjnego pieca, przenikający powietrze odór palonego ciała i nagła świadomość, że ludzi można mordować w tak bestialski sposób, pociągają za sobą całkowity zanik wiary w człowieczeństwo i ludzkośc w ogóle.
W przeciwieństwie do tego, co opisują romantyczne powieści czy filmy, nie ma idealnej miłości, miłość jest kształtowana przez realia bytu. Kiedy każdego dnia trzeba pokonywać wyzwania egzystencjalne, miłość już nie jest śpiewem ptaków i szumem paproci w bawarskim lesie.
- A u ciebie tam klawe szmary! Dziewki jak piece!
- Tak, tak...
- Ty podwal się do której. Weselej ci będzie.
- Jakoś nie tego...
- To zrób, żeby było tego...Dziewki aż piszczą. Palą się. Nogi zacierają, a ty gapisz się.
Pomyślą, żeś inwalida!
- Każdy dzień jest jak święto- śpiewamy.
(...) Ziemia może być twarda jak kamień, słońce może palić niczym płomień; nic jednak nie może być silniejsze od naszej miłości do Organizacji! Hurra, na cześć nowej Kampuczy! Cudownej, demokratycznej krainy urodzaju!
Cykl pokoleniowy. Wprawdzie inne były: muzyka, filmy, język czy moda, ale zmiany dotyczyły zewnętrzności. Pod workowatymi spodniami i fryzurami, podkreślającymi tożsamość nastoletnich właścicieli kryły się te same co zawsze lęki, potrzeby i kompleksy.
Mało kto nie wie o sprawie Anny O. Na kanwie tej historii powstały podcasty, filmy na Netflixie, niezliczone artykuły, niezliczone artykuły, bestsellerowe książki oraz publikacje w mało poczytnych czasopismach naukowych, w tym kilka mojego autorstwa.
- Medycy gadają, że od palenia można nawet umrzeć.
- No, jak ciebie palą na stosie, to niewątpliwie - wszyscy zarechotali.
Zaciągnęli się raz jeszcze. Nieoczekiwanie pomiedzy drzewami coś zatupotało. Krasnoludy, jak na komendę, zwolniły cięciwy kusz, mimowolnie potwierdzając teorie lekarzy...
On jest jak wiatr... Przychodzi tak cicho, że nie słychać jego kroków, a kiedy myślę, że stoi jeszcze przy mnie, dawno go już nie ma. Jego słowa są miękkie jak płatki róży i delikatne, jak dłoń kochanki, ale palą i pustoszą nasze wnętrze gorzej niż płomień rozczarowania i żalu.
Paliło się w jej głowie mdłe jeszcze, ale coraz bardziej jasne światełko pewności, że jej dotychczasowe istnienie zostało bardzo mocno ociosane z tego, co się jej słusznie należało, a na co zawsze próbowała jakoś zapracować… udowodnić… pokazać im… że i ona zasługuje na miłość.
© 2007 - 2024 nakanapie.pl